Άφησε την αγάπη να γίνει ο οδηγός σου. Πώς το είπε ο Στέφαν Τσβάιχ; «Πάντα, όταν ξέρεις πως είσαι κάτι για τον άλλον, νιώθεις πως και η δική σου ύπαρξη έχει κάποιο νόημα και κάποιον προορισμό». Και ποιος είναι ο πιο κατάλληλος για να περιγράψει την υπέρτατη ευτυχία, τα πάθη και τους καημούς της ερωτοχτυπημένης καρδιάς σε όλη τους τη συναισθηματική γκάμα; Πράγματι, κανείς δεν έχει προσφέρει ωραιότερες ελεγείες στο φως και τη σκιά του έρωτα από τους συγγραφείς. Κλασικοί και σύγχρονοι, αφιέρωσαν μεγαλειώδη κεφάλαια στην ολόλαμπρη σκηνή της αγάπης. Το έργο τους είναι πανταχού παρόν μέσα από βιβλία που επανεκδίδονται, εδάφια που ξαναδιαβάζονται, ταινίες που γυρίζονται, τραγούδια που εμπνέονται από το περιεχόμενό τους. Αυτή η θαυμάσια συλλογή από ρομαντικά βιβλία είναι υπόδειγμα για όσους θέλουν να ρουφήξουν αγάπη από το χαρτί. Διαλέξαμε τις πιο διαχρονικές και πολυδιαβασμένες μυθιστορηματικές μπαλάντες που αφιερώθηκαν στον έρωτα. Δείτε δέκα ιστορίες αγάπης, γραμμένες από τους αριστοτέχνες της πρώτης γραμμής.
Γκράχαμ Γκρην, «Το τέλος μιας σχέσης»
Η θρυλική ιστορία αγάπης με την μνημειώδη εισαγωγική αράδα: «Μια ιστορία δεν έχει αρχή ή τέλος. Επιλέγουμε αυθαίρετα τη στιγμή της εμπειρίας από όπου θα κοιτάξουμε προς τα πίσω ή προς τα μπρος». Ένα έργο που χάρισε εμβληματικές εικόνες στο σινεμά, μέσα από τη διπλή μεταφορά του βιβλίου, το 1955 και το 1999. Στο πλέον αυτοβιογραφικό μυθιστόρημα του Γκράχαμ Γκρην, πρωταγωνιστεί ο Μορίς Μπέντριξ, ένας ανερχόμενος συγγραφέας κατά τη διάρκεια του Δεύτερου Παγκόσμιου Πολέμου στο Λονδίνο, ο οποίος ερωτεύεται τη Σάρα Μάιλς, σύζυγο ανώτατου δημοσίου υπαλλήλου. Η σχέση τους, προϊόν κεραυνοβόλου έρωτα, αλλά και εξαρχής προορισμένη να μην έχει συνέχεια. Μια ιστορία για τη μοιχεία και την τιμωρία, ένα θέμα που πολλές φορές έχει απασχολήσει την παγκόσμια πεζογραφία, σπάνια ωστόσο με τόσο ευανάγνωστα αποτελέσματα.
Φράνσις Σκοτ Φιτζέραλντ, «Ο υπέροχος Γκάτσμπι»
Ο χρονογράφος της χρυσής εποχής της τζαζ και ένας από μεγαλύτερους αμερικάνους λογοτέχνες του 20ου αιώνα, ο όμορφος και καταραμένος σύντροφος της Ζέλντα, ένα μυθολογικών διαστάσεων ζευγάρι με τα δικά του θυελλώδη πάθη και την μποέμικη ζωή, στο πιο ξακουστό έργο του, ένα μυθιστόρημα – σταθμό στον έρωτα και τη διάψευσή του. Τα λαμπερά twenties, τα καλοκαίρια του Λονγκ Άιλαντ, οι φεγγαρόλουστες νύχτες με συμπόσια, σαμπάνια και πλουμιστά ενδύματα, όλα στον βωμό του δονκιχοτικού έρωτα του Τζέι Γκάτσμπι για την Ντέιζι Μπιουκάναν. Εκδόθηκε το 1925, εξακολουθεί να προκαλεί δέος.
Πρωτοεκδόθηκε στο Παρίσι το 1872 και αντιμετωπίστηκε από την κοινωνία ως σκάνδαλο. Η πρώτη έκδοση εξαντλήθηκε σε μερικές μέρες, ενώ το ίδιο συνέβη και με τις επόμενες. Ένα αντίτυπο, χωρίς τίτλο στο εξώφυλλο, βρέθηκε αργότερα στα υπάρχοντα της Μαρίας Αντουανέτας. «Έργο εξοργιστικής ανηθικότητας», τέθηκε σε απαγόρευση ουσιαστικά σε όλο τον 19ο αιώνα. «Θα διαπιστώσετε ότι δεν απομακρύνθηκα ούτε κατά κεραίαν από τις αρχές της ερωτικής τέχνης, από τις αρχές της πολεμικής τέχνης δηλαδή», γράφει ο ντε Λακλό στο επιστολικό του αριστούργημα. Απαραίτητο.
H καρδιά της Εστρέλα είναι άδεια σαν παγωμένο ψυγείο, είναι ωστόσο τα όσα αντιπροσωπεύει (ομορφιά, χάρη, στάτους, προοπτικές), τα στοιχεία που εξανθρωπίζουν τον ορφανό Πιπ στη συνείδηση του αναγνώστη, αυτά που δίνουν μορφή στα ιδεώδη του για καταξίωση και αυτοβελτίωση και τον αναδεικνύουν σε έναν από τους πλέον αναγνωρίσιμους μυθιστορηματικούς χαρακτήρες των παγκόσμιων γραμμάτων. Ο Τσαρλς Ντίκενς στις πιο εμπνευσμένες στιγμές του, καταθέτει αγέραστα εδάφια για τον έρωτα, την κοινωνία, τη ζωή.
Ελεγειακός όσο και βιτριολικός, αισθαντικός όσο και μισανθρωπικός, ο μείζων Γάλλος ποιητής παραχωρεί το δικό του ντοκουμέντο για τις αντινομίες του έρωτα στο νεανικό αυτό γραπτό του. Απολαύστε: «Υπάρχουν άνθρωποι που κοκκινίζουν επειδή έχουν αγαπήσει μια γυναίκα, την ημέρα που αντιλαμβάνονται ότι είναι βλάκας. Αυτοί είναι κενόδοξοι ηλίθιοι, πλασμένοι για να βόσκουν στα πιο ακάθαρτα γαϊδουράγκαθα της δημιουργίας, ή στις περιποιήσεις μιας κουλτουριάρας. Η βλακεία είναι συχνά το στολίδι της ομορφιάς. Αυτή δίνει στα μάτια εκείνη τη μουντή διαύγεια των μαυριδερών βαλτολιμνών, και εκείνη την ελαιώδη ηρεμία των τροπικών θαλασσών».
Ε.Μ. Φόρστερ, «Δωμάτιο με θέα»
Ένα κλασικό αριστούργημα για τις εμπειρίες της καρδιάς, μια εξαιρετική κοινωνική κωμωδία που βάζει στο στόχαστρο την αστική τάξη των αρχών του 20ου αιώνα, από έναν από τους σημαντικότερους βρετανούς μυθιστοριογράφους της ιστορίας. Η Λούσι Χάνισερτς θα υπακούσει σε όλους τους κοινωνικούς κανόνες και τις συμπεριφορές που της υπαγορεύει το περιβάλλον της, μέχρι τη στιγμή που θα γνωρίσει τον Τζορτζ Έμερσον και τον πατέρα του κατά τη διάρκεια των διακοπών της στη Φλορεντία. Από το σημείο εκείνο, η ζωή της θα αλλάξει για πάντα.
Καζούο Ισιγκούρο, «Τα απομεινάρια μιας μέρας»
Δεν φτιάχνονται πιο κλασικά από αυτό. Το αριστούργημα του Αγγλο-Ιάπωνα συγγραφέα και τελευταίου κατόχου του βραβείου Νόμπελ Λογοτεχνίας διαβάζεται ξανά και ξανά, η πρωτοπρόσωπη αφήγηση του μπάτλερ Στίβενς και τα όσα απέτυχε να συνειδητοποιήσει ή δεν εξέφρασε στη δεσποινίδα Κέντον, μια διαχρονική αλληγορία πάνω στις λεπτότερες εκφάνσεις του ερωτικού συναισθήματος.
Χένρι Μίλερ, «Η ρόδινη σταύρωση»
«Να λοιπόν. Είμαι ερωτευμένος, ερωτευμένος ως τα μπούνια μ’ ένα τέρας, το πιο θαυμάσιο τέρας που μπορεί κανείς να φανταστεί». Άλλο ένα απαγορευμένο έργο, με τον εκδότη του μάλιστα να υπόκειται ποινή φυλάκισης, η ογκωδέστατη (1462 σελίδες στο σύνολό της) τριλογία «Sexus», «Plexus», «Nexus» υπερθεματίζει σε απροκάλυπτα περιγραφικές σεξουαλικές σκηνές προκαλώντας σκάνδαλο τη δεκαετία του 1950. Καταγράφει την εξαετή περίοδο ανάμεσα στον έρωτα του Μίλερ για τη δεύτερη σύζυγό του, Τζουν, και τον μόχθο του να γίνει συγγραφέας στο Μπρούκλιν, ως την αναχώρησή του για το Παρίσι το 1928. Η φλογερή πρόζα του προκαλεί μέχρι τις μέρες μας.
Σταντάλ, «Περί έρωτος»
Όταν η απόρριψη στρέφει τον απελπισμένο στη μυθοπλασία: Η Ματίλντε Ντεμπόβσκι αποσύρει την εύνοιά της προς τον Σταντάλ και εκείνος το 1819 συλλαμβάνει την ιδέα να πνίξει το προσωπικό μέσα στο απρόσωπο και να μιλήσει για το άτυχο πάθος του μέσα από γενικές ιδέες και απόψεις. Το αποτέλεσμα είναι ένα κλασικό έργο για τον έρωτα που τέρπει και διαφωτίζει, από τον συγγραφέα που κατέβαλε «κάθε δυνατή προσπάθεια για να είμαι στεγνός. Θέλω να επιβάλω σιωπή στην καρδιά μου, που νομίζει ότι έχει πολλά να πει». Και τα δηλώνει με τον γλαφυρότερο τρόπο.
Χαρούκι Μουρακάμι, «Ο Κάφκα στην ακτή»
Θα μπορούσε να είναι το «Νορβηγικό δάσος», το ντεμπούτο που διαβάστηκε από σημαντικό ποσοστό του παγκόσμιου πληθυσμού. Θα μπορούσε να είναι το «Κουρδιστό πουλί», το «1Q84» ή οποιοδήποτε έργο του Ιάπωνα συγγραφέα με το τεράστιο following, ο οποίος μεταφράστηκε σε περισσότερες από 50 γλώσσες. Ο «Κάφκα στην ακτή» συμβαίνει απλά να είναι πιο κοντά στην καρδιά μας, με τις μεταφυσικές ιστορίες του για διάβασμα, μουσική, πνεύματα που γλιστρούν από τα σώματα και ψάρια που περπατούν, στη ρίζα του οποίου βρίσκεται άλλο ένα συναρπαστικό ταξίδι έρωτα και αυτοεξερεύνησης.
Μιλήσαμε με τον συγγραφέα για το νέο του βιβλίο με τίτλο, το τρίτο και τελευταίο μέρος της «Τριλογίας των Φάρων», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Γραφή
14°
Πρωτοεκδόθηκε στο Παρίσι το 1872 και αντιμετωπίστηκε από την κοινωνία ως σκάνδαλο. Η πρώτη έκδοση εξαντλήθηκε σε μερικές μέρες, ενώ το ίδιο συνέβη και με τις επόμενες. Ένα αντίτυπο, χωρίς τίτλο στο εξώφυλλο, βρέθηκε αργότερα στα υπάρχοντα της Μαρίας Αντουανέτας. «Έργο εξοργιστικής ανηθικότητας», τέθηκε σε απαγόρευση ουσιαστικά σε όλο τον 19ο αιώνα. «Θα διαπιστώσετε ότι δεν απομακρύνθηκα ούτε κατά κεραίαν από τις αρχές της ερωτικής τέχνης, από τις αρχές της πολεμικής τέχνης δηλαδή», γράφει ο ντε Λακλό στο επιστολικό του αριστούργημα. Απαραίτητο.
