Στο ραδιόφωνο άκουγα τη Δέσποινα Βανδή να τραγουδά για το λάθος άνθρωπο. Δυνάμωσα τη φωνή και έβαλα στο φλιτζάνι του καφέ λίγο καμπάρι και σόδα. Μου αρέσουν οι πειρατικοί σταθμοί της επαρχίας με τα καψουροτράγουδα τους, τις αφιερώσεις των πονεμένων ακροατών και τη βαριά προφορά των εκφωνητών, τις σαχλές διαφημίσεις για τις εξοχικές ταβέρνες και τα μαγαζιά ηλεκτρικών ειδών. «Η Ρούλα αφιερώνει στο Γιάννη, το “δεν έχει η κόλαση φωτιές” του Πασχάλη Τερζή».
Ο Ιούλης είναι πια εδώ με καίει στην πλάτη το πρωί και το βράδυ δε με αφήνει να κοιμηθώ. Ο Φώτης, ο μανάβης μου έδειξε, τι θα πει να κάνεις πάλι σεξ, ζωώδες, ερεθιστικό με όλα τα όργανα του σώματος εκτός της καρδιάς να είναι σε λειτουργία. Ο Μηνάς, τα βράδια τα περνάει στους μπλε θαλάμους της παλιάς αγοράς. Μάλλον θα ερωτεύτηκε καμιά τηλεφωνήτρια και δε θα θέλει να μου το πει.
Τουλάχιστον αυτός ερωτεύεται ακόμα, εγώ το αναβάλλω, μήπως και καταφέρω να σώσω αυτό που πια φαίνεται να λήγει. «Ο Γιάννης αφιερώνει στη Ρούλα το “όλα σε αγαπάνε τόσο δυνατά” του Σταμάτη Γονίδη». Από την άλλη άκρη του ραδιοφώνου ακούγεται μια βαριά ανδρική φωνή «πείτε μου την αφιέρωση σας…». «Η Πανδώρα αφιερώνει στο Μηνά το ‘‘ Στο άδειο μου πακέτο’’ του Φίλιππου Νικολάου και του λέει να γυρίσει πίσω».
17°
