Ο Μηνάς είχε ένα σημάδι πάνω από την καρδιά. Όταν άλλαζαν οι εποχές, άλλαζε και εκείνο. Τον ενοχλούσε χρόνια τώρα το μελανό του χρώμα, αλλά ποτέ του δε σκέφτηκε να το βγάλει, ήθελε να είναι ακουμπισμένο εκεί, να του θυμίζει το πριν. Μάλλον φοβόταν τους γιατρούς και τα νυστέρια τους. Την Πανδώρα τη γνώρισε μετά, μέσω ενός φίλο οδοντίατρου. Δεν την ερωτεύτηκε με την πρώτη ματιά, του φάνηκε κουραστική η ησυχία της και οι αφαιρετικές της σκέψεις.
Έμενε για ώρα να κοιτά τη θάλασσα και εκείνος εκνευριζόταν και την έσπρωχνε να πέσει μέσα της για να την καταπιεί. Η Πανδώρα ποτέ της δεν έκλαψε, τι κι αν ακόμα τα νερά ήταν κρύα, μόνο γέλαγε. Ο Μηνάς αγαπούσε την Πανδώρα, σχεδόν τη ζήλευε. Την είχε απατήσει τρεις φορές με τη φίλη της την Καίτη, μια ξανθιά δικηγόρο με μεγάλο στήθος και λιλιπούτεια πόδια. Η Πανδώρα ήταν πιο όμορφη, αλλά η Καίτη ήταν διαθέσιμη. Με την Πανδώρα μένουν στο ίδιο σπίτι τρία ολόκληρα χρόνια. Σκέφτηκε πολλές φορές να φύγει από το σπίτι, όχι όμως από εκείνη, μαζί της αισθανόταν ασφαλής, ήρεμος και πιο παλιά ευτυχισμένος.
Εκείνη τον βαριόταν, έτσι τουλάχιστον φαινόταν τις νύχτες που ξάπλωναν μαζί στο κρεβάτι και έκαναν έρωτα. Ύστερα από τις ενστάσεις των σωμάτων τους, η Πανδώρα έφευγε, ενώ εκείνος έμενε μόνος να κοιτά τον ουρανό. Εκείνη πήγαινε αρχικά στην κουζίνα να πιεί νερό, ενώ μετά κατέληγε στο σαλόνι να βλέπει τηλεόραση, ώσπου την έπαιρνε ο ύπνος στο μπλε καναπέ. Ο Μηνάς, μόνος έβγαινε στο μπαλκόνι και κάπνιζε μουράτι και σκεφτόταν αν θα πάνε διακοπές φέτος το καλοκαίρι.
24°
