Θέατρο Φιλίπ: Ο Χρήστος Τριπόδης, ηθοποιός, σκηνοθέτης και τώρα ιδιοκτήτης και διευθυντής του ιστορικού χώρου στην Κυψέλη, μιλάει για τις νέες παραγωγές και για το πώς η φιλία και η αγάπη κάνουν θαύματα
Οι παλιοί Αθηναίοι θυμούνται τον ιστορικό κινηματογράφο Φιλίπ, που άνοιξε τις πόρτες του το 1966 στην οδό Θάσου 11, στην καρδιά της Κυψέλης. Χρόνια αργότερα, το κτίριο άλλαξε λειτουργία και μετατράπηκε σε θέατρο, φέρνοντας νέο αέρα στην περιοχή. Από το 2003 έως το 2010 οργανωνόταν εδώ το ετήσιο πρόγραμμα «25 κυριακάτικα απογεύματα στο Cine Φιλίπ». Πρόσφατα άνοιξε τις πόρτες του ένας νέος χώρος, τοθέατρο Φιλίπ, που ανήκει στην Εταιρεία Θεατρικών Παραγωγών Μέθεξις και στον ηθοποιό, σκηνοθέτη και παραγωγό Χρήστο Τριπόδη.
Διατηρώντας το αρχικό του όνομα με το χαρακτηριστικό βίντατζ λογότυπο, ο χώρος εκπέμπει μια γλυκιά νοσταλγία όχι μόνο στους κατοίκους της Κυψέλης, αλλά και στο θεατρόφιλο κοινό. Βίντατζ χρωματιστά έπιπλα, φωτιστικά της δεκαετίας του ’60, μωσαϊκό πάτωμα, μπαρόκ χρωματιστές καρέκλες και μοντέρνοι πάγκοι δημιουργούν μια ζεστή, οικογενειακή ατμόσφαιρα. Η διακόσμηση έγινε με προσωπική επιμέλεια του Χρήστου Τριπόδη. Όπως λέει χαρακτηριστικά, όταν το ανέλαβε, ο χώρος ήταν σε άσχημη κατάσταση, αφού είχε πλημμυρίσει, και χρειάστηκε ολική ανακαίνιση για να μετατραπεί σε ένα σύγχρονο, ασφαλές, λειτουργικό θέατρο. Όσο για το πρόγραμμα, για φέτος έχουν προγραμματιστεί τρείς παραγωγές: οι κωμωδίες «Βότκα Μολότοφ» και «Χάσαμε τη θεία στοπ» και ένα δραματικό δικαστικό θρίλερ, το «Terror», που φέρνει μια διαφορετική νότα στο πρόγραμμα.
Ο Χρήστος Τριπόδης μιλάει για το Θέατρο Φιλίπ
Είναι το πρώτο σας εγχείρημα ως ιδιοκτήτη θεάτρου. Γιατί το αποφασίσατε;
Ναι, είναι το πρώτο εγχείρημά μου, και προχώρησα σ’ αυτό για να κάνω δικές μου παραγωγές. Ανήκω στη γενιά που έπαιζε πολύ στην τηλεόραση και στο θέατρο, μέχρι που «έσκασε» η κρίση. Ξαφνικά, εκεί που ζούσαμε μ’ έναν ανέμελο τρόπο που πιστεύαμε ότι θα διαρκούσε για πάντα, αυτή η πεποίθηση ανατράπηκε. Δεν τα σκεφτόμουν μέχρι τότε, αλλά, όταν ήρθε ο κόσμος ανάποδα, άρχισα να προβληματίζομαι. Και όλο αυτό ίσως τελικά με βοήθησε. Πέρασα πολύ δύσκολα, έκανα πίσω σε πολλά επαγγελματικά εγχειρήματα, για να ακολουθήσω τελικά αυτό της θεατρικής παραγωγής. Όταν ήμουν 25 χρονών, ήταν αδιανόητο να σκεφτώ ότι στα 50 μου θα είχα δικό μου θέατρο. Είναι μεγάλο ρίσκο και ελπίζω να βγει σε καλό. Είμαι πολύ χαρούμενος, όμως και ευελπιστώ να μπορέσω να κάνω πράγματα που μου αρέσουν, με τους ανθρώπους που μου αρέσουν.
Θα ήθελα να πω και δύο λόγια για τους ηθοποιούς, γιατί σε όλο αυτό το εγχείρημα, αν δεν είχα τους συναδέλφους δίπλα μου, δεν θα υπήρχα. Με κάποιους έχω συνεργαστεί, με άλλους είμαι κουμπάρος, είμαστε φίλοι, έχουμε ρίξει ξενύχτια, έχουμε φάει πίκρες μαζί, έχουμε περάσει χαρές. Και η αποδοχή αυτών των ανθρώπων έχει βοηθήσει να γίνει αυτό που γίνεται τώρα. Δεν έχω πάρει ποτέ στη ζωή μου κρατική βοήθεια, καμία επιχορήγηση. Δουλεύω ως ηθοποιός, παραγωγός, σκηνοθέτης πάντα στο ελεύθερο θέατρο. Είναι πολύ δύσκολο. Πρέπει να σταθείς μόνος σου στα πόδια σου, θέλει πολλά κότσια. Και θέλω να πω για τους συναδέλφους παραγωγούς που ασχολούνται μ’ αυτό, ότι πάρα πολλοί είναι ήρωες. Αγαπάμε αυτή τη δουλειά και δεν έχουμε τη βοήθεια που θα έπρεπε.
Θα λέγατε ότι ο κύκλος σας ως ηθοποιού έχει κλείσει;
Όχι, δεν έχει κλείσει, συνεχίζει να ζει μαζί με τον ρόλο του ιδιοκτήτη θεάτρου και του παραγωγού. Ηθοποιός είμαι, αλλά, για να το κάνω τόσα χρόνια, φαίνεται πως μου ταιριάζει περισσότερο η σκηνοθεσία και η παραγωγή.
Πώς σκεφτήκατε την ιδέα να αναλάβετε το θέατρο Φιλίπ;
Έτυχε. Δεν είναι τίποτα προσχεδιασμένο στη ζωή μου. Πολλά πράγματα που σκέφτομαι απλά τα κάνω να συμβούν. Όταν έμαθα ότι το θέατρο ήταν κλειστό, χτύπησα την πόρτα σ’ αυτούς στους οποίους ανήκε, στο Αφεντάκειο Ίδρυμα. Έγινε διαγωνισμός, έκανα μια προσφορά και πήρα το θέατρο για 20 χρόνια.
Κρατήσατε το παλιό όνομα, του κινηματογράφου…
Έχουμε λάβει μηνύματα από πολύ κόσμο και από κάτοικους της Κυψέλης, που λένε «Άνοιξε το Φιλίπ!». Κράτησα το όνομα γιατί το ξέρουν οι Κυψελιώτες, κυρίως οι παλιοί, κι έχουν χαρεί όλοι που ανοίγει ξανά στη γειτονιά το Φιλίπ. Έρχονται μέσα και λένε: «Κοίτα πώς έγινε το Φιλίπ!», «Πω πω, το Φιλίπ θα γίνει θέατρο!». Μας έχει αγκαλιάσει η γειτονιά.
Η Κυψέλη τελευταία έχει «ανέβει» πολύ ως γειτονιά. Πιστεύετε ότι θα ακολουθήσουν το παράδειγμά σας κι άλλα θέατρα;
Σίγουρα θα έρθουν! Όντως η Κυψέλη είναι ένα κέντρο-απόκεντρο, όπως και το Παγκράτι, περιοχές που μου αρέσουν πάρα πολύ. Είναι ιστορικές αστικές αθηναϊκές γειτονιές με παλιούς Αθηναίους και καινούργιους που έρχονται. Είμαστε, βέβαια, σε μια εποχή που πηγαίνουμε στο θέατρο με το GPS, οπότε πολλές φορές δεν μπορείς να πεις ότι το θέατρο κάνει την παράσταση, αλλά η παράσταση κάνει το θέατρο!
Οι παραγωγές σας φέτος είναι κατά βάση κωμωδίες, ένα θρίλερ και ένα παιδικό. Πώς επιλέγετε τα έργα; Ανεβάζω συνήθως έργα Ελλήνων συγγραφέων – μου αρέσει να παρουσιάζω τον ελληνικό τρόπο ζωής. Μπορεί να έχω στο μυαλό μου κάποιο έργο και να το ανεβάσω έπειτα από χρόνια. Μου αρέσουν όμως και τα αμερικανικά έργα, γιατί είναι ρεαλιστικά κι έχουν να κάνουν με το σήμερα, με την κοινωνία, με τους ανθρώπους. Πιστεύω ότι ο θεατής πρέπει να ταυτίζεται μ’ αυτό που βλέπει.
Ποια είναι η χωρητικότητα του θεάτρου;
244 θέσεις. Και θα είναι ανοιχτό καθημερινά – 7 ημέρες την εβδομάδα. Θέλω το θέατρο να είναι ζωντανό.
Πότε θα έχετε χρόνο για τον εαυτό σας;
Δεν ξέρω! (γέλια) Προέχει για μένα να έχει ζωή το θέατρο.
Η συνεργασία σας με το Θέατρο του Κέντρου Πολιτισμού «Ελληνικός Κόσμος» θα συνεχιστεί;
Βεβαίως. Στον Ελληνικό Κόσμο είμαι πάρα πολλά χρόνια ως εξωτερικός παραγωγός κι έχουμε πια μια παράδοση στις καλοκαιρινές παραστάσεις. Είναι ένας χώρος αυτόνομος, ανεξάρτητος, που μου έχει δώσει μια «ευκαιρία» κι έχουμε, ας πούμε, αλληλοβοηθηθεί, οπότε δεν τον αφήνω. Είναι το δεύτερο σπίτι μου.
Τι σημαίνει για εσάς «σπίτι»;
Σπίτι σημαίνει οικογένεια, αγάπη, ζεστασιά, ψυχική και πνευματική ξεκούραση, χαλαρότητα, όλα αυτά που διώχνουν το άγχος και τις ανασφάλειες που μπορεί να έχω σαν άνθρωπος. Ακόμα και τη διακόσμηση του θεάτρου που βλέπετε εγώ την έκανα, έβαλα αυτά που μου αρέσουν για να νιώθω σαν στο σπίτι μου!
Μελλοντικά, πού βλέπετε τον εαυτό σας;
(γέλια) Μη μου το κάνετε αυτό, θα αγχωθώ πάρα πολύ! Όπου με πάει! Οι άνθρωποι πολλές φορές αλλάζουμε μέσα από τις συνθήκες. Αλλά νομίζω ότι αυτά που γίνονται τώρα, γίνονται με τον καλύτερο δυνατό τρόπο στη φάση που είμαι.
Μια συζήτηση για το έργο «Ολική Άμεση Συλλογική Επικείμενη Επίγεια Σωτηρία», τις υπαρξιακές και κοινωνικές αφετηρίες που τροφοδοτούν το καλλιτεχνικό του όραμα, το θέατρο και την κοινωνία
Εκατό χιλιάδες ευρώ τώρα ή ένα εκατομμύριο σε δέκα χρόνια; Εσύ τι θα επέλεγες; Πόσο κοστίζουν οι αρχές μας; Μπορεί μια απλή ερώτηση να διαλύσει μια σχέση;
Το αλληγορικό παραμύθι του βραβευμένου Γιάννη Ξανθούλη είναι ένας ύμνος για την αγάπη, την ισότητα, την ελευθερία, τη διαφορετικότητα και τον σεβασμό στο περιβάλλον.
13°
