Ο ήρωάς μου κι εγώ: Η Μελία Κράιλινγκ είναι η Μέι στην παράσταση «Ερωτευμένοι», του Σαμ Σέπαρντ, που παίζεται στο BIOS, σε σκηνοθεσία Έλενας Πέγκα
Η Μελία Κράιλινγκ, η δημοφιλής ηθοποιός που μέχρι πρότινος μοίραζε τη ζωή της ανάμεσα στην Αθήνα και το Λος Άντζελες, έχει εγκατασταθεί στην Ελλάδα και φέτος θα τη δούμε στο θέατρο, στο έργο του Σαμ Σέπαρντ «Ερωτευμένοι» στο BIOS, σε σκηνοθεσία Έλενας Πέγκα. Πρωταγωνιστές στο έργο είναι ένα ζευγάρι που βρίσκονται παγιδευμένοι σε έναν έρωτα, που φαίνεται ικανός να τους καταστρέψει. Η Μέι, η ηρωίδα που υποδύεται, όπως όλοι άλλωστε οι ήρωες του Σέπαρντ, έχει μια αρκετά πολύπλοκη προσωπικότητα. Τη χαρακτηρίζει μια απίστευτη τρυφερότητα και συνάμα μια τεράστια αντοχή και ενέργεια.
Ο ήρωάς μου κι εγώ: Μελία Κράιλινγκ
Γράμμα στον ήρωά μου: Αν μπορούσες να μιλήσεις απευθείας στον χαρακτήρα του έργου -με τρυφερότητα, απορία, ή ακόμα και κριτική- τι θα του έλεγες; Η Μέι είναι μια γυναίκα που προσπαθεί απεγνωσμένα να ωριμάσει, να διαχωρίσει το παρελθόν από το μέλλον που αναζητά, να ανεξαρτητοποιηθεί από την οικογένειά της, αλλά συνεχώς κάνει πισωγυρίσματα. Θα της έλεγα ότι πρέπει να γεμίσει τη ζωή της με δικές της ασχολίες, με πράγματα που τη γεμίζουν, που θα την βοηθήσουν να σταθεί στα πόδια της. Κι επίσης, να μη φοβάται τόσο την απώλεια.
Ο ήρωάς μου κι εγώ: Αν συγκρίνεις τον εαυτό σου με τον ρόλο, τι κοινό θα έβρισκες και πού είσαι τελείως αντίθετος; Καταλαβαίνω πολύ καλά την ανάγκη της Μέι να παλεύει για μια συνθήκη πιο στέρεη. Όπως επίσης και τη δυσκολία της στο να διαλέξει ανάμεσα στη λογική και στο συναίσθημα. Καθώς τη συγκρίνω με τον εαυτό μου, διαπιστώνω πως είμαστε πολύ αντίθετες σε πολλά πράγματα. Κυρίως όμως διαφέρουμε ως προς το ταμπεραμέντο και ως προς το πόσο αφήνει την οικογένειά της και το παρελθόν της να την ορίσει ή ακόμα και να τη στοιχειώνει.
Αν ήμουν εγώ στη θέση σου: Πώς θα αντιδρούσες εσύ στις καταστάσεις που βιώνει ο ήρωας που υποδύεσαι; Αυτό που με συγκινεί στο έργο είναι πως δεν ανήκει στη δική μου πραγματικότητα. Όμως, με κάποιον τρόπο, καταφέρνει να με ρουφήξει μέσα στο μεγάλο του δίλημμα. Δεν έχω την παραμικρή ιδέα τι θα έκανα εγώ στη θέση της Μέι, πώς θα αντιδρούσα. Δεν ξέρω αν θα άντεχα τη συνθήκη μέσα στην οποία ζει.
Τι μου έμαθες: Τι σου δίδαξε ο συγκεκριμένος ρόλος ως άνθρωπο και ως καλλιτέχνη; Ο συγκεκριμένος ρόλος μού μαθαίνει πως πρέπει να αναλογιζόμαστε τις συνθήκες, το παρελθόν, τις λεπτομέρειες μιας κατάστασης, ακόμη κι αν είναι πέρα από τις δικές μας προσλαμβάνουσες. Δεν έχει κανένα νόημα να γινόμαστε δικαστές των άλλων. Η ζωή είναι πολύ περίπλοκη, είτε μας αρέσει είτε όχι. Όσο δικάζουμε τους άλλους, τόσο δεν μπορούμε να τους καταλάβουμε, τόσο δεν μπορούμε και να μάθουμε απ’ αυτούς. Δεν μπορείς να επεξεργαστείς τις άπειρες αποχρώσεις του ανθρώπινου συναισθήματος, της ανθρώπινης ανάγκης, όταν συνεχώς δικάζεις. Πρέπει να σε ενδιαφέρουν όλοι οι παράγοντες, όχι μόνο αυτά που σου είναι εύπεπτα.
Αν μπορούσα να σε αλλάξω: Αν σου δινόταν η ευκαιρία να γράψεις εσύ τον ρόλο, τι θα άλλαζες; Τίποτα απολύτως. Οι χαρακτήρες του Σέπαρντ είναι συγκλονιστικοί και συνάμα εντελώς συνηθισμένοι. Είναι αξιοθαύμαστος ο τρόπος που τους ζωντανεύει, ακόμη και σε μια κόλλα χαρτί.
Αυτό ήταν δύσκολο: Υπήρξε κάποιο στοιχείο του ρόλου που σε δυσκόλεψε ιδιαίτερα και γιατί; Η Μέι είναι από τις πιο περίπλοκες ηρωίδες που έχω προσπαθήσει να παίξω. Θέλει μεγάλη τρυφερότητα, τρομερό νεύρο, τεράστια αντοχή.
Έλα στη θέση μου: Αν μπορούσες να συναντήσεις τον χαρακτήρα στην πραγματική ζωή, τι θα του έλεγες;
Αν συναντούσα την Μέι στην πραγματική ζωή, θα της πρότεινα να πάμε για μια βουτιά, να ξεχαστεί λίγο, να φύγει από την έρημο και να δροσιστεί.
Το soundtrack του ήρωά μου: Αν ο ήρωας είχε playlist, ποια τραγούδια θα είχε και γιατί;
Τη στιγμή που συναντάμε τη Μέι, το τραγούδι της θα ήταν το «Slave to Love» του Μπράιαν Φέρι. Κάθε λέξη, κάθε στίχος ταιριάζει απόλυτα. Κατά τη διάρκεια του έργου, το τραγούδι της θα ήταν το «King of a One Horse Town» του Νταν Άουερμπακ (μέλος των Black Keys) και ειδικά ο στίχος «Guess I’ ll stay on desolation row». Στο τέλος της παράστασης, θα ταίριαζε το «Ένας ουρανός μ’ αστέρια» της Τζένης Βάνου: «Που δεν έχει στη ζωή μας ούτε τέλος ούτε αρχή»…
Όταν όλοι οι δρόμοι της ζωής μοιάζουν να οδηγούν σε αδιέξοδο, το εσώτατο περιεχόμενο της ανθρώπινης ψυχής παραμένει απρόσιτο, ανυπέρβλητο και πάντα μεγαλειώδες.
19°
