Στράτος Διονυσίου: Το μιούζικα για τη ζωή του μεγάλου καλλιτέχνη στο Παλλάς
«Τα πήρες όλα κι έφυγες», είναι ο τίτλος του νέου έργου που ανέβηκε στο «Παλλάς» με θέμα τον Στράτο. Κι όποιος ρωτάει «Ποιόν Στράτο;» δικαιολογείται για την άγνοιά του μόνον αν γεννήθηκε μετά το 2000…
Η ιστορία του έργου, που έγραψε ο Κωνσταντίνος Σαμαράς, εκτυλίσσεται το 1987, στο μαγαζί «Στράτος», του Στράτου Διονυσίου… και ήδη ακούγοντας την πληροφορία στη συνέντευξη Τύπου στο «Περιβόλι του Ουρανού», αισθάνομαι αρχαία, γιατί ήμουν εκεί το ’87, για την ακρίβεια στο «Μισέλ» παραδίπλα στη Φιλελλήνων, όπου μεγαλουργούσαν οι Απόστολος Καλδάρας-Σταύρος Κουγιουμτζής, αλλά ένα πέρασμα από το «Στράτο», όλο και το κάναμε, μια και είχα πάρει στα σοβαρά την επιμόρφωσή μου ως προς το λαϊκό τραγούδι. Το οποίο δεν καλο-ήξερα, οι γονείς μου ακούγανε Νάνα Μούσχουρη, Αρλέτα, μέχρι Σταμάτη Κόκοτα, άντε και Γιάννη Πουλόπουλο. Ο Στράτος τους έπεφτε βαρύς, ή δεν έτυχε να αγοράσουν δίσκο του - τον ανακάλυψα στην μερακλωμένη, μπουζουκλερόφιλη Αθήνα στη δεκαετία του ’80.
Τα λέω στον (νεότερο) συνάδελφο Πάνο Ζόγκα και με ακούει με μισό αυτί, στην συνέντευξη Τύπου του «Στράτου», στο «Περιβόλι» το οποίο έχει ονομαστεί προσωρινά «Στράτος» για τις ανάγκες της εκδήλωσης. Με ακούει με μισό αυτί επειδή τραγουδάνε καταπληκτικά οι τρεις γιοί του Στράτου, ο Άγγελος, ο Στέλιος και ο Διαμαντής, είναι φωνάρες και οι τρεις τους, εκτός που έχουν την ίδια κοψιά… και κάπως η όλη υπόθεση έχει μια αίσθηση, όχι νοσταλγίας ακριβώς, αλλά στο περίπου: στα ‘80ς μεσουρανούσε ο Στράτος. Οι συνεντεύξεις Τύπου τότε ήτανε χλιδάτες υποθέσεις, με τρία διαφορετικά πιάτα, σαλάτες, κρασιά, στρογγυλά ψωμάκια, τα πάντα όλα για τους δημοσιογράφους. Σιγά-σιγά μαζεύτηκαν οι χλιδές, περιορίστηκαν σε κρασί χύμα με τρία κριτσίνια, ή σε τίποτα απολύτως, σε απλές ανακοινώσεις επερχόμενων γεγονότων, παραστάσεων, οτιδήποτε. Δεν υπάρχει μπάτζετ για να ταΐσει κάποιος ένα σκασμό δημοσιογράφους που τρώνε και το σκασμό, άρα δεν συμβαίνουν αυτά.
Το κάνω ολόκληρο θέμα τώρα, την ωραία, πλουσιοπάροχη και φιλική προς τον χρήστη συνέντευξη Τύπου του «Στράτου», επειδή εντυπωσιάστηκα, κι επειδή τα Δελτία Τύπου, ξερά με τους συντελεστές, θα τα δείτε παντού. Ο Ιωάννης Κεντ ως παραγωγός του «Παλλάς» και φαν του Στράτου είχε την ιδέα για την όλη ιστορία, οργάνωσε το σώου αλλά και το «κάλεσμα δημοσιογράφων», το παραδοσιακό πλην όμως ξεχασμένο, σαν τα καλέσματα των ‘80ς, με τραγούδια του Στράτου από τα τρία χαρισματικά αδέρφια, ακόμα και με γαρύφαλλα στα τραπέζια. Το σώου-«Στράτος» το είδα στην γενική δοκιμή, δηλαδή στη φάση που σου λένε «θα στρώσει κι άλλο»: είναι εντυπωσιακό, υπερπαραγωγή, νέο-ελληνικό ρεαλιστικό μιούζικαλ σκηνοθετημένο από τον Βασίλη Μαυρογεωργίου, με τοπ ηθοποιούς και συντελεστές, και με τοπ τραγούδια. Ο συγγραφέας Κωνσταντίνος Σαμαράς έψαχνε χρόνια τη ζωή του Στράτου, και οι ηθοποιοί είναι αστέρια: ο Γιάννης Τσορτέκης ως ένας καταβεβλημένος πλην όμως σταρούμπας Στράτος, η Μπέσυ Μάλφα ως μαμά του, ο Γιάννης Νταλιάνης μπαμπάς του, η Μαρία Κεχαγιόγλου η γυναίκα του, η Χρύσα Κλούβα ως τραγουδίστρια Μαρίνα με όλο το πάθος και την πίκρα της Άλλης Γυναίκας, ο Δημήτρης Μαχαίρας, ο Μιχάλης Αλικάκος, όλοι είναι πολύ καλοί. Η παράσταση έχει ζωντανή ορχήστρα με μαέστρο τον Νίκο Στρατηγό και… ένα έξτρα, σπέσιαλ, απίστευτο μπουζούκι: το κερασάκι για μένα είναι ο μέγας Θανάσης Πολυκανδριώτης – θα παίζει μπουζούκι στην παράσταση! Ο Πολυκανδριώτης ο ίδιος! Δηλαδή, τι άλλο;
Ο Πολυκανδριώτης φτιάχνει ατμόσφαιρα αμέσως μόλις ακουμπάει το μπουζούκι του, είναι ζωηρός, με άσπρα μαλλιά, κατά τα άλλα όπως τον είχα στο μυαλό μου από τα ‘80ς. «Δεν είμαι ηθοποιός ούτε τραγουδιστής, μόνο μπουζούκι παίζω, για το Στράτο» λέει ξεκινώντας. Στη μεγαλόπρεπη σκηνή του «Παλλάς» που για τα βράδια της παράστασης μετατρέπεται σε μεραγκλαντάν μπουζουξίδικο, με τα αξέχαστα τραγούδια του Στράτου να πλαισιώνουν με τις φωνές των γιών του τη δύσκολη και συχνά τραγική ιστορία της ζωής του. Ήταν «αλογάκιας», είχε κάνει φυλακή για χρέη, κι έφυγε στο ζενίθ της δόξας του όπως λένε, 55 χρονών, όταν σταμάτησε ξαφνικά η καρδιά του ένα βράδυ… αλλά όλα αυτά στο μιούζικαλ «Στράτος» περνάνε σε δεύτερη μοίρα, γιατί την πρώτη (μοίρα) την έχουν τα τραγούδια έτσι κι αλλιώς…
Εκατό χιλιάδες ευρώ τώρα ή ένα εκατομμύριο σε δέκα χρόνια; Εσύ τι θα επέλεγες; Πόσο κοστίζουν οι αρχές μας; Μπορεί μια απλή ερώτηση να διαλύσει μια σχέση;
Το αλληγορικό παραμύθι του βραβευμένου Γιάννη Ξανθούλη είναι ένας ύμνος για την αγάπη, την ισότητα, την ελευθερία, τη διαφορετικότητα και τον σεβασμό στο περιβάλλον.
14°
