Μα είναι δυνατόν μια οπερέτα να είναι ίσως και η πιο ξεκαρδιστική παράσταση της χρονιάς; Απ’ ό,τι φαίνεται είναι. Γιατί ο άνθρωπος που υπογράφει τη σκηνοθεσία (Παναγιώτης Αδάμ) για την «Ωραία Ελένη» του Ζακ Όφενμπαχ, είναι μάλλον από τους πιο ακομπλεξάριστους σκηνοθέτες του λυρικού θεάτρου που διαθέτουμε. Βέβαια είναι και το υλικό που είχε στα χέρια του.
Ένα έργο-παρωδία του γνωστού ελληνικού μύθου, που γράφτηκε και για να σατιρίσει τα ήθη των μεγαλοαστών του 17oυ αιώνα στη Γαλλία. Ο απατημένος σύζυγος (Μενέλαος) είναι εδώ, η ωραία Ελένη που βαριέται, βαριέται, ο κηφήνας γιος (Ορέστης), ο διεφθαρμένος μάντης (Κάλχας), ο «μπήχτης» Πάρης κ.ά. Ούτως ή άλλως λόγω λιμπρέτου απέχουν ως χαρακτήρες από αυτό που έχουμε στο μυαλό μας (στα ελληνικά στην παράσταση, σε μτφ. Ζιλ Γκουρντιέ), ήρθε και η σκηνοθεσία και τους ξεμπουμπούρλεψε τελείως. Δεν θέλω ν’ αποκαλύψω τις ιδέες, αλλά δεν μπορώ να μη μιλήσω έστω για τον Αχιλλέα (ναι, είναι κι αυτός εδώ, κολλητός του Αγαμέμνονα).
Σημειώστε το όνομα του ηθοποιού: Στέλιος Κέλερης. Κάτι μεταξύ Νίκου Ρίζου και Χρόνη Εξαρχάκου (τρέμε Μπραντ Πιτ), αποδείχτηκε η καταστροφή μας με το κωμικό του χάρισμα, τις μούτες, το βλέμμα και την ενέργειά του επί σκηνής. Το να τραγουδάς μαστουρωμένος μια άρια αμέσως σε τοποθετεί υποψήφιο στα Γκίνες. Εύχομαι και στο μέλλον να παραμείνει τέτοιος κωμικός (και να του δοθούν) φυσικά οι ευκαιρίες. Υπήρξαν όμως και άλλες καλές ερμηνείες (και με σπουδαίες φωνητικές ικανότητες): Ελένη Λιώνα, Νίκος Στεφάνου, Τίμος Σιρλαντζής, ενώ λίγο πιο διακπεραιωτικοί φάνηκαν τη μέρα που είδα την παράσταση οι Αντώνης Σιγάλας, Παναγιώτης Τερζάκης και Μιχάλης Αγγελιδάκης. Εντάξει, αυτά είναι για να κάνω και λίγο τον κριτικό, επισημαίνοντας πως αν οι φωνές ήταν όλες του ίδιου επιπέδου κανείς δυσκοίλιος οπαδός της όπερας δεν θα είχε να προσάψει τίποτα – που και πάλι, ας χαλαρώσει πια κι ας πάει για να κάνει καινούργιο συκώτι από τα γέλια, πόσες ευκαιρίες έχεις στην όπερα να γελάσεις;
Η παράσταση έχει και κουαρτέτο να παίζει επί σκηνής και δύο φτερωτούς χορευτές (Αφροδίτη και Έρωτας) και σκηνικά αντικείμενα να εναλλάσσονται (σκην.-κοστούμια: Βάλια Συριοπούλου). Σύνολο 13 άτομα επί σκηνής, σε εποχή κρίσης παρακαλώ, σ’ ένα μικρό θέατρο που δεν έχει τη σφραγίδα του λυρικού θεάτρου. Τι σημαίνει αυτό; Πως οι άνθρωποι είναι τρελοί και παθιασμένοι μ’ αυτό που κάνουν και, ναι, αξίζει να μοιραστούμε την τρέλα τους. Ακόμα και όσοι παθαίνουν αλλεργία στο άκουσμα της λέξης όπερας. Ούτως ή άλλως εδώ μιλάμε για Soap opera!
Μια συζήτηση για το έργο «Ολική Άμεση Συλλογική Επικείμενη Επίγεια Σωτηρία», τις υπαρξιακές και κοινωνικές αφετηρίες που τροφοδοτούν το καλλιτεχνικό του όραμα, το θέατρο και την κοινωνία
Εκατό χιλιάδες ευρώ τώρα ή ένα εκατομμύριο σε δέκα χρόνια; Εσύ τι θα επέλεγες; Πόσο κοστίζουν οι αρχές μας; Μπορεί μια απλή ερώτηση να διαλύσει μια σχέση;
Το αλληγορικό παραμύθι του βραβευμένου Γιάννη Ξανθούλη είναι ένας ύμνος για την αγάπη, την ισότητα, την ελευθερία, τη διαφορετικότητα και τον σεβασμό στο περιβάλλον.
13°
