Μια ευχάριστη έκπληξη περιμένει τους πιστούς του Λευτέρη Βογιατζή στο θέατρο της οδού Κυκλάδων. Η Α.V. μίλησε με την αρχιτέκτονα Μυρτώ Μήλιου.
Δαιδαλώδη στενάκια, αυτοκίνητα που επιτίθενται στα πεζοδρόμια, χαώδη σήματα μονοδρόμησης, πυκνή και άναρχη δόμηση: Κυψέλη. Η πιο πυκνοκατοικημένη γειτονιά της Αθήνας δεν έχει χώρο για μεγάλα και ευρύχωρα έργα. Σε αυτή την πολύβουη και ιδιαίτερα ζωντανή περιοχή στεγάζεται από το 1982 το θέατρο της Οδού Κυκλάδων και η «Νέα Σκηνή» του Λευτέρη Βογιατζή. Το κτίριο είναι δημιούργημα ενός εκ των σημαντικότερων Ελλήνων αρχιτεκτόνων του 20ού αιώνα, του Κυριάκου Κρόκου. Ίσως γι’ αυτό χρειάστηκε να περάσουν 27 χρόνια για να έρθει η πρώτη ανακαίνιση με τη χρηματοδότηση του Ιδρύματος Νιάρχου, του ΕΚΕΘΕΧ και του Υπουργείου Πολιτισμού. Σκοπός ήταν η δημιουργία ενός σύγχρονου, ευέλικτου και λειτουργικού θεάτρου. «Η σκηνή έχει τη δυνατότητα να «μεταμορφώνεται» εξηγεί η αρχιτέκτονας Μυρτώ Μήλιου. Ανέλαβε το έργο της ανακαίνισης και το ολοκλήρωσε μέσα σε 11 μήνες. «Οι κερκίδες είναι πτυσσόμενες, με σκοπό να μπορεί ο σκηνοθέτης Λευτέρης Βογιατζής να προσαρμόζει τη χωρική διάταξη της σκηνής στις ανάγκες της κάθε παράστασης. Έτσι σε κάποιες παραστάσεις, όπως η τωρινή η σκηνή, μπορεί να έχει την κλασική διάταξη “Π” και να βρίσκεται στη μέση, ενώ μελλοντικά στη θέση αυτή μπορεί να βρίσκονται οι θεατές και η σκηνή γύρω τους».
Σύμφωνα με τη Μυρτώ Μήλιου, οι παλιοί θαμώνες της Οδού Κυκλάδων θα αντιληφθούν αμέσως τις αλλαγές. «Μια βασική δυσκολία γι’ αυτό το πολύ δημοφιλές θέατρο ήταν οι πολύ περιορισμένοι χώροι για το κοινό – φουαγιέ, τουαλέτες, μπαρ. Περιμένοντας ν’ αρχίσει η παράσταση, οι θεατές ήταν αναγκασμένοι να παραμένουν στο δρόμο, καθότι η χωρητικότητα του θεάτρου ήταν περιορισμένη. Επίσης, οι τουαλέτες ήταν πάρα πολύ μικρές και η πρόσβαση σε αυτές ήταν δυνατή μόνο μέσα από τα καμαρίνια! Τώρα υπάρχει ένα μεγαλύτερο φουαγιέ κι ένας μικρός κήπος στο πίσω μέρος του θεάτρου, ενώ τα καμαρίνια και οι τουαλέτες για το κοινό έχουν διευρυνθεί και διαχωριστεί».
Στην πρώτη παράσταση του ανακαινισμένου θεάτρου η αρχιτέκτων ήταν εκεί. «Αγωνία. Για το αν θα λειτουργούν όλα, όπως ακριβώς τα είχα φανταστεί, για το αν θα υπάρχει θετική ανταπόκριση από το κοινό. Και φυσικά υπήρχαν πράγματα που δεν τα είχα προβλέψει, τα οποία διορθώθηκαν στην πορεία. Όπως, για παράδειγμα, το ότι οι θεατές, συνηθισμένοι από παλιά, έμπαιναν στα καμαρίνια, ψάχνοντας για τις τουαλέτες». Ευνοημένοι από την ανακαίνιση είναι και οι καπνιστές. Η άλλοτε κρυμμένη αυλή γέμισε φυτά και δέντρα.
«Στην πίσω πλευρά του θεάτρου υπήρχε μια αυλή στην οποία δεν είχε πρόσβαση το κοινό. Εκεί βρισκόταν η δεξαμενή του πετρελαίου, μια μεταλλική ντουλάπα, η πρόσβαση στο λεβητοστάσιο και το wc των ηθοποιών ...και σε μια γωνία ένα δέντρο που είχε ξετρυπώσει από το τσιμέντο. Αυτός ο χώρος καλύφθηκε εν μέρει από ένα μεταλλικό στέγαστρο, που αποτελεί τον κύριο χώρο του φουαγιέ. Ο υπόλοιπος χώρος έχει διαμορφωθεί σε αυλή γεμάτη με φυτά και δέντρα». Ο Λευτέρης Βογιατζής απέκτησε ένα άνετο και λειτουργικό θέατρο χωρίς, όπως έχει δηλώσει κατ’ επανάληψη, να απειληθεί η αρχική ιδέα του Κυριάκου Κρόκου. Και η Μυρτώ Μήλιου αυτή την πρόθεση είχε: «Είναι προφανές ότι τον θεωρώ έναν από τις σημαντικότερους αρχιτέκτονες του 20ού αιώνα. Γι’ αυτό και πριν ξεκινήσει η ανακαίνιση κινήσαμε διαδικασίες για να κηρύξουμε το θέατρο διατηρητέο. Μία από τις βασικές παραμέτρους ήταν λοιπόν να διατηρηθούν, και σε πολλές περιπτώσεις να αποκατασταθούν, πολλά από τα μορφολογικά στοιχεία που είχε σχεδιάσει ο Κρόκος. Αν ζούσε, πιστεύω ότι θα χαιρόταν να ξαναδεί το ψαροκόκαλο στο τούβλο πάνω από τις πόρτες και το φωτιστικό, στοιχεία που είχαν καταστραφεί». ●
17°
