Όπερα; Πολύ ωραία ιδέα, φυσικά και θα έρθω» ήταν η αντίδραση της Βιολέττας, δεσποινίδας ετών 9, στην πρότασή μου να πάμε μαζί για να δούμε τον «Παπουτσωμένο Γάτο» που ανέβασε η Εθνική Λυρική Σκηνή.
Κυριακή πρωί, με τη Βιολέττα καθόμαστε στο θεωρείο. Μπροστά στο γοητευτικό θέαμα ξεχνά τον ποδαρόδρομο, το ψιλόβροχο και την ταλαιπωρία που υποστήκαμε λόγω Μαραθωνίου. Απορροφημένη από το σκηνικό, τη μουσική, τους τραγουδιστές, στέκεται στην άκρη του καθίσματός της, σχεδόν κρεμασμένη από το θεωρείο, σα να θέλει να μπει και η ίδια μέσα στο παραμύθι. Ταυτόχρονα σχολιάζει κάθε λεπτομέρεια με το αγοράκι στη διπλανή θέση.
Παρακολουθώ την παράσταση, αλλά και ταυτόχρονα το πώς βιώνουν τα παιδιά την εμπειρία της όπερας – δείχνουν με τα χέρια τους, γελούν και εντυπωσιάζονται με κάθε καινούργιο στοιχείο που κάνει την είσοδό του στη σκηνή, εκδηλώνουν τον ενθουσιασμό τους και ανταποκρίνονται στο κάλεσμα του γάτου να χτυπούν τα χέρια τους ρυθμικά στη μουσική.
Δεν χρειάζεται να σχολιάσω τις ευχάριστες για τα παιδιά μελωδίες, όσο σύντομες έπρεπε, αλλά και ολοκληρωμένες ώστε να δώσουν γεύση όπερας στα παιδιά. Δεν θα μιλήσω για τις υπέροχες φωνές, της Μάιρας, του Γιάννη, του Μπάμπη, του Πέτρου, του Δημήτρη, γιατί θα μου πείτε πως παινεύω τους φίλους μου και αγαπημένους μου συναδέλφους. Ούτε θα τολμούσα να γράψω για τη σκηνοθετική άποψη, θέλω να αποφύγω τον κίνδυνο να ακουστώ ως απόφοιτος Θεατρολογίας – και ξέρω ότι δε μου πάει… Όμως θα σταθώ στην ατμόσφαιρα και στην αισθητική, που φαίνεται να απευθύνεται σε μια άλλη, καινούργια, πιο «edgy» γενιά, η οποία διαφοροποιείται από τη μέχρι τώρα εικόνα της «ροζ τσιχλόφουσκας» που έχουν συνήθως οι γονείς μας στο μυαλό τους για την παιδικότητα.
Το σκηνικό και τα κοστούμια σε μια παλέτα άσπρου - μαύρου - κόκκινου, σε συνδυασμό με μια υπέροχη κινησιολογική γλώσσα των τραγουδιστών, περνούν μηνύματα διακριτικά μέσα από σύμβολα, την ίδια στιγμή που αποτυπώνουν την αλήθεια τού σήμερα, όπως τη βιώνουν τα παιδιά στην καθημερινότητά τους. Γι’ αυτό και κατορθώνει με τόσο εύστοχο τρόπο η παράσταση να τους συγκινεί χωρίς καν να καταλαβαίνουν το γιατί… «Τι σου άρεσε, Βιολέττα, στην παράσταση;» τη ρωτώ. «Μου άρεσε ο Γάτος που είπε στον Ζαν να πέσει στο ποτάμι και να κάνει ότι πνίγεται, που έκανε το δράκο ποντικό και τον έφαγε, και η πριγκίπισσα γιατί… είναι πριγκίπισσα!»
Όταν η αυλαία πέσει, η Βιολέττα λέει με παράπονο: «Αχ! Γιατί τελείωσε;». Εκεί ακριβώς κρύβεται η επιτυχία μιας παράστασης: να κάνει τους καλλιτέχνες να ζηλεύουν –το ομολογώ– και τους θεατές να θέλουν κι άλλο!
Info «Ο παπουτσωμένος γάτος» του Τσέζαρ Κουί. Σκην.: Θωμάς Μοσχόπουλος. Θέατρο Ολύμπια, Ακαδημίας 59-61, 210 3662.100, 210 3612.461
* Η Κάτια Πάσχου επιμελείται το Πρόγραμμα Συμμετοχικής Όπερας στο Ίδρυμα Εικαστικών Τεχνών και Μουσικής B&M Θεοχαράκη, www.thf.gr
Μια συζήτηση για το έργο «Ολική Άμεση Συλλογική Επικείμενη Επίγεια Σωτηρία», τις υπαρξιακές και κοινωνικές αφετηρίες που τροφοδοτούν το καλλιτεχνικό του όραμα, το θέατρο και την κοινωνία
Εκατό χιλιάδες ευρώ τώρα ή ένα εκατομμύριο σε δέκα χρόνια; Εσύ τι θα επέλεγες; Πόσο κοστίζουν οι αρχές μας; Μπορεί μια απλή ερώτηση να διαλύσει μια σχέση;
Το αλληγορικό παραμύθι του βραβευμένου Γιάννη Ξανθούλη είναι ένας ύμνος για την αγάπη, την ισότητα, την ελευθερία, τη διαφορετικότητα και τον σεβασμό στο περιβάλλον.
13°
