«Δεν είναι τόσο το ότι πρόκειται για ένα σπαρακτικό μονόλογο, όσο το ότι από πίσω υπάρχει μια αληθινή ιστορία. Μια μάνα σκότωσε το παιδί της (Τζόρνταν), δικάστηκε και κλείστηκε φυλακή μέχρι τη δίκη. Όταν αναζητούσαμε το έργο που θα ανεβάσουμε στο Αμιράλ φτάσαμε να ψάχνουμε σ’ ένα ειδικό βιβλιοπωλείο στην Αγγλία – εκεί έπεσα πάνω στο βιβλίο. Θυμήθηκα πόσο με είχε συγκλονίσει η ελληνική παράσταση και έτσι… βρέθηκα μόνη στη σκηνή με το ρόλο της Σίρλεϊ Τζόουνς.
Όταν έρχεται στη δημοσιότητα το θέμα μιας μητροκτονίας, χωρίς δεύτερη σκέψη ρίχνουμε το ανάθεμα. Το έργο “διδάσκει” πως ένα αποτέλεσμα κρύβει αιτίες και πως αξίζει ο κόπος, πριν κρίνουμε, να τις αναζητούμε.
Ευτυχώς για ένα τόσο δύσκολο ρόλο είχα δίπλα μου έναν τόσο μεγάλο σκηνοθέτη όπως ο Νίκος Μαστοράκης. “Θέλω τα αντικείμενα που σε περιτριγυρίζουν στη σκηνή να είναι οι συμπαίκτες-συμπρωταγωνιστές σου”, ήταν μία από τις οδηγίες του που με βοήθησαν.
Η φράση του έργου που μισώ είναι “Σ’ αυτόν τον κόσμο παίρνεις ό,τι μπορείς”, γιατί είναι πέρα για πέρα αληθινή και κρύβει πολύ πόνο. Αυτή που αγαπώ είναι “Κοίτα, Τζόρνταν, αυτό είναι φως. Ο Θεός μάς χαμογελάει”, μια φράση που κρύβει αισιοδοξία.
Η σκηνή που με ταλαιπωρεί αφάνταστα είναι αυτή όπου η Σίρλεϊ εξομολογείται τη σκηνή του φόνου. Σ’ αυτή τη σκηνή μια κυρία κατέρρευσε και χρειάστηκε να τη βγάλουμε έξω. Όμως, το έργο δημιουργεί θετικά αντανακλαστικά. Γυναίκες και άνδρες μού εξομολογούνται στο τέλος παρόμοιες αντιδράσεις. Φουντώνει η αγάπη τους για τα παιδιά τους. Φαντάζομαι πως μετά την παράσταση επιχειρούν να τη δείξουν με κάποιον τρόπο. Και είναι ωραίο συναίσθημα να ξέρεις πως η δουλειά σου έπιασε τόπο». A
23°
