Ο Σταύρος Ξαρχάκος, έχοντας πίσω του μια πορεία γεμάτη δημιουργία, συνεργασίες και αφιερώματα σε άλλους κορυφαίους Έλληνες συνθέτες, επιστρέφει στο Ηρώδειο τον Σεπτέμβρη για δύο βραδιές γεμάτες φως
Ο Σταύρος Ξαρχάκος αποτελεί μία από τις πιο εμβληματικές μορφές της ελληνικής μουσικής σκηνής. Για δεκαετίες, το κοινό τον παρακολουθεί στις ζωντανές του εμφανίσεις, γοητευμένο όχι μόνο από το μουσικό του έργο αλλά και από τη φλογερή σκηνική παρουσία του, τον ιδιαίτερο τρόπο ενορχήστρωσης και διεύθυνσης, την εμμονή του στη λεπτομέρεια και τη βαθιά ελληνικότητα που χαρακτηρίζει τη δουλειά του.
Πολλά έχουν γραφτεί για εκείνον, όμως –όπως συχνά λέγεται– ποτέ δεν είναι αρκετά. Χαρακτηριστική είναι η αναφορά του Λουκιανού Κηλαηδόνη το 2006, σε συναυλία του στο Ηρώδειο με την Κρατική Ορχήστρα Ελληνικής Μουσικής, υπό τη διεύθυνση Ξαρχάκου, όπου ανέφερε πως ανάμεσα στους τρεις μεγάλους συνθέτες της χώρας, εκείνος με τον οποίο ένιωθε τη μεγαλύτερη ταύτιση ήταν ο Ξαρχάκος. Μια άποψη με την οποία πολλοί έχουν συμφωνήσει.
Ο Ξαρχάκος δεν περιορίστηκε ποτέ στο δικό του, ήδη πλούσιο έργο. Αντιθέτως, έχει επανειλημμένα καταπιαστεί με τις δημιουργίες άλλων κορυφαίων Ελλήνων συνθετών, όπως ο Μάρκος Βαμβακάρης, ο Βασίλης Τσιτσάνης, ο Μίκης Θεοδωράκης και ο Μάνος Χατζιδάκις. Έχει διοργανώσει αφιερώματα και συναυλίες που περιλαμβάνουν έργα και άλλων δημιουργών, μεταξύ των οποίων οι Σταύρος Ξαρχάκος, Γιάννης Μαρκόπουλος, Χρήστος Λεοντής, Λουκιανός Κηλαηδόνης, Χρήστος Νικολόπουλος, Διονύσης Σαββόπουλος, Μάριος Τόκας και πολλοί άλλοι.
Ιδιαίτερη εντύπωση προκαλεί η γενναιοδωρία του ως καλλιτεχνικού διευθυντή της Κρατικής Ορχήστρας Ελληνικής Μουσικής, την οποία παραχωρούσε συστηματικά σε συναυλίες και έργα άλλων συνθετών και ερμηνευτών (Χρήστος Νικολόπουλος, Νότης Μαυρουδής, Μάριος Τόκας, Λουκιανός Κηλαηδόνης, Χρήστος Λεοντής, Διονύσης Σαββόπουλος, Ηλίας Ανδριόπουλος κ.ά) – μια πρακτική που δεν συνηθιζόταν από αντίστοιχους οργανισμούς των άλλων μεγάλων δημιουργών της εποχής.
Ωστόσο, παρά τη σπουδαιότητα του έργου του, η δημόσια παρουσία του Ξαρχάκου ήταν για πολλά χρόνια περιορισμένη. Πολλές φορές δεν προβαλλόταν επαρκώς η δραστηριότητά του, ενώ ο ίδιος φαινόταν –τουλάχιστον επικοινωνιακά– απομακρυσμένος από το επίκεντρο της μουσικής ζωής της χώρας. Αιτίες γι’ αυτό θα μπορούσαν να αναζητηθούν σε λανθασμένες επιλογές συνεργατών ή σε ένα περιβάλλον που δεν τον στήριξε όσο έπρεπε.
Από το 2010 και μετά καταγράφεται μια σταδιακή αλλά ουσιαστική «επιστροφή» του. Ιδιαίτερα την τελευταία πενταετία, οι εμφανίσεις του Ξαρχάκου έχουν μετατραπεί σε μεγάλα καλλιτεχνικά γεγονότα, με συνεχόμενα sold out και ευρεία αναγνώριση από κοινό και κριτικούς. Αποφεύγοντας κάθε μορφή βεντετισμού, παραμένει προσηλωμένος στην τέχνη του, παρουσιάζοντας κάθε φορά συναυλίες άρτια προετοιμασμένες και υψηλής αισθητικής.
Αξιοσημείωτη είναι και η αλλαγή στον τρόπο προβολής του έργου του. Η δημόσια φωνή του –είτε μέσα από τον λόγο είτε μέσα από το τραγούδι– ακούγεται πλέον πιο καθαρά. Εκφράζεται με παρρησία σε τιμητικές εκδηλώσεις, ενώ δεν διστάζει να τοποθετείται και πολιτικά όταν το θεωρεί αναγκαίο.
Όσο κι αν οι συμμετέχοντες τραγουδιστές είναι αξιόλογοι, για πολλούς θεατές η παρουσία του Ξαρχάκου στη σκηνή είναι από μόνη της αρκετή. Το βάρος και η λάμψη του έργου του, η αρχοντική του παρουσία και η καλλιτεχνική του συνέπεια είναι τα στοιχεία που καθιστούν κάθε του εμφάνιση μοναδική.
Με το νέο του άλμπουμ «Ανάμεσα» ανανεώνει το ελληνικό τραγούδι. Πριν βρεθεί «Ανάμεσα σε φίλους» στο Παλλάς, ταξιδέψαμε μαζί του ακούγοντας και μιλώντας
Ο Ασάφ Αβιντάν μιλάει στην Athens Voice για τον νέο του δίσκο, τις δυσκολίες και όσα του έλειψαν από τις ζωντανές εμφανίσεις, λίγο πριν ανέβει στη σκηνή του Floyd
13°
