15 δίσκοι του 2025: Μια απόλυτα υποκειμενική ματιά

Κάθε χρόνο στη μέση της χρονιάς μιλάμε για τα καλύτερα άλμπουμ που έχουν κυκλοφορήσει μέσα στο πρώτο εξάμηνο.

Η οπτική στέκεται συνήθως κάπου ανάμεσα στην αξία που μοιάζει να έχει ένας δίσκος μέσα στη συγκεκριμένη συγκυρία και στην υποκειμενικότητα: ποιος δίσκος έπαιξε πιο πολύ στο προσωπικό πικάπ. Ε, αυτή τη φορά, μιλάμε για πλήρη υποκειμενικότητα. Αυτά είναι τα άλμπουμ που οι Σημειώσεις Ενός Μονομανούς άκουσαν πιο πολύ μέσα στο διάστημα που πέρασε.

Allo Darlin’ - Bright Nights: Είναι αυτή η κρυστάλλινη καθαρή ποπ αισθητική της Αυστραλέζας Elizabet Morris, που μετακόμισε στο Λονδίνο και γράφει λες και περιμένει να ξεπεταχτούν από κάπου ο Matt και η Claire και να την υπογράψουν στη Sarah. Enough said…

Καλλιόπη Μητροπούλου - Between: Την είχα ξεχωρίσει από την πρώτη συναυλία που την είχα δει να τραγουδάει με τον Pan Pan. Ύστερα την είδα με τα Echo Tides, εξαιρετική και μαζί τους. Όμως, είναι ο προσωπικός της δίσκος που κάνει τη διαφορά. Αρκετά μελωδικός σε κάποια σημεία και αρκετά πειραματικός σε κάποια άλλα, δείχνει ότι είναι απλώς η αρχή. Τα καλύτερα για την Καλλιόπη έρχονται…

IØN - Landscapes Vol. 2: Συχνά μέσα στον χειμώνα νοσταλγώ το καλοκαίρι και μέσα στο καλοκαίρι νοσταλγώ τον χειμώνα. Η αίσθησή μου είναι ότι αυτή η κασέτα είναι απόλυτα χειμερινή. Με παίρνει μαζί της καθημερινά σε ένα ταξίδι μιας πόλης συννεφιασμένης και θολής. Μιας πόλης που μοιάζει με το εξώφυλλο που κοιτάζω ξανά και ξανά.

Jacob Banks - The Book Of The Yonder: Αν και η Nobody Records, η δισκογραφική που ανήκει στον νιγηριανής καταγωγής Λονδρέζο Jacob Banks έχει -υποτίθεται- κυκλοφορήσει αυτόν τον δίσκο, δεν μπορείς να τον βρεις πουθενά. Ο δίσκος μαζεύει τα 3 πιο πρόσφατα ep του Banks και δεν υπάρχει ούτε ένα τραγούδι που να υστερεί. Το σαφάρι συνεχίζεται!

Snails - Just Look Around: Σχήμα που αγαπάει τις ακουστικές κιθάρες και προέρχεται από την πατρίδα μου το Bristol. Δεν πρόκειται για την μπάντα του αιώνα αλλά πρόκειται για μια μελωδικότητα που όχι μόνο γεννήθηκε “south west” αλλά και μεταφέρει ατόφια τη “south west” αισθητική.

Dionysians - Αφερέγγυα Φιλιά / Ηλεκτρισμένα Beach Bar: Γι’ αυτό αγαπάω τη Veego: γιατί σε ανύποπτο χρόνο πετάει ένα single που μοιάζει να είναι εκτός τόπου και χρόνου. Ενδεχομένως, κανείς δεν ασχολείται αυτή τη στιγμή με το γκαράζ αλλά αυτό είναι το καλύτερο 7ιντσο του 2025! Οι Dionysians ακούγονται σαν καλοηχογραφημένοι Sonics ή σαν κακοηχογραφημένοι Sounds - ναι οι Έλληνες. Ο στίχος είναι ελληνικός και πολύ-πολύ σύγχρονος. Απίστευτο single!

Mark Fry - Not On The Radar: Θα περάσει κάτω από τα ραντάρ -όπως λέει κι ο τίτλος- αλλά όσοι θυμούνται τον Mark Fry από την εποχή της Alice, θα συγκινηθούν ακούγοντας τη φωνή του έτσι όπως έχει βαθύνει μέσα στα χρόνια. Στην τελική, πόσοι είναι οι δίσκοι που μεταφέρουν συγκίνηση σήμερα;

Myrsini Kalle - Some Interesting Experiences: Όπως μπορείς να διαβάσεις σ’ ένα από τα έργα του Βρετανού εικαστικού καλλιτέχνη David Shrigley, “Καθώς προχωράς στη ζωή, θα έχεις μερικές ενδιαφέρουσες εμπειρίες”. Μία από αυτές είναι και η ακρόαση αυτής εδώ της κασέτας που έχει κυκλοφορήσει η Μυρσίνη. Ambient με αρκετές “βιομηχανικές” σκοτεινές στιγμές αλλά και με μελωδικές διαθέσεις. Δεν φύονται πολλά τέτοια στα μέρη μας…

Robert Forster - Strawberries: Αυστραλία για πάντα. Γραφή που φέρνει στο μυαλό τον τρόπο που ο Forster και ο McLennan έγραφαν για τους Go Betweens. Ναι, αρκεί αυτό. Αλήθεια…

Jonathan Richman - Only Frozen Sky Anyway: Ενδεχομένως υπάρχουν πολλά που πηγαίνουν λάθος σ’ αυτόν τον δίσκο. Φαλτσάκια στις κιθάρες, φωνή που άλλοτε πατάει κι άλλοτε όχι, όμως εκείνο που παίζει τον σημαντικότερο ρόλο είναι η αλήθεια που φέρνει μαζί του κάθε -μα κάθε- τραγούδι που έχει ηχογραφήσει ο Jonathan. Αυτός ο δίσκος μ’ έκανε να νιώσω όπως όταν πρωτάκουσα το “Jonathan Sings”. Μπορεί να καταλήξει να είναι το Νο 1 μου για το 2025…

Alan Sparhawk with Trampled By Turtles - s/t: “Η αγάπη είναι το πιο σημαντικό συναίσθημα”. Έτσι έκλεινε το μήνυμα του Alan για τον θάνατο της συντρόφου του Mimi, συντρόφου του στους Low αλλά και στη ζωή. Κι αν οι Low σήμαιναν κάτι ιδιαίτερο για σένα, δεν μπορείς παρά να λατρέψεις την πλούσια folk που ο Alan -μόνος πια- δημιουργεί με τους Trampled By Turtles.

Σαβίνα Γιαννάτου - Watersong: Δεν υπάρχει ούτε ένας μέτριος δίσκος της Σαβίνας Γιαννάτου. Οι ηχογραφήσεις της μάλιστα με τους Primavera En Salonico για την ECM είναι πάντα εξαιρετικές. Στο “Watersong” όμως υπάρχει και κάτι επιπλέον: μια μοναδική ωριμότητα και μια αίσθηση ότι αυτή ακριβώς είναι η στιγμή όπου όλα -επιλογή τραγουδιών, ενορχηστρώσεις, ερμηνείες- κουμπώνουν σ’ ένα αριστούργημα.

Brad Mehldau - Ride Into The Sun: Έχω ακούσει μόλις τρία κομμάτια από το νέο άλμπουμ του πιανίστα της τζαζ Brad Mehldau, που κυκλοφορεί αργότερα μέσα στη χρονιά. Αλλά και μόνο το γεγονός ότι κάνει έναν δίσκο αφιερωμένο στην τραγουδοποιία του Elliott Smith, σημαίνει ότι μπαίνει από τώρα στα καλύτερα του 2025.

Steve Querault - Swallow: Το ντεμπούτο σόλο άλμπουμ του μπασίστα των Ride, αγγίζει πρώιμους M83 και φτάνει μέχρι τα ηλεκτρονικά των Boards Of Canada. Έχει επίσης guest φωνητικά από την Emma Anderson (Lush και Sing-Sing) και τη Verity Susman (Electralane), που ηχογραφούν και αυτές για την ίδια δισκογραφική εταιρεία, την Sonic Cathedral.

Project Μονόκερως - Μονόκερως: Ο τελευταίος δίσκος που ηχογραφήθηκε στα Antart Studios. Η μουσική ανήκει στον Νίκο Κόλλια και οι στίχοι στους Νίκο Βεργέτη και Σεραφείμ Γιαννακόπουλο. Έχεις όμως εδώ μερικούς τραγουδιστές που βάζουν το δικό τους πολύ προσωπικό στοιχείο με εξαιρετικά dreamy pop αποτελέσματα: Sophie Lies, Moa Bones, Φώτης Σιώτας, Ειρήνη Αραμπατζή δημιουργούν έναν υπέροχο κόσμο εδώ…