Οι επανακυκλοφορίες των σάουντρακ του Ennio Morricone, το μυθιστόρημα «Χειμώνας» της Άλι Σμιθ, το indie συγκρότημα Panchico, το νέο άλμπουμ του Dr. Lonnie Smith
➽ Η πατρίδα των western είναι η Αμερική. Εκεί γεννήθηκαν, εκεί μεγάλωσαν, τη ζωή εκείνων των τόπων περιγράφουν. Δίπλα όμως στις πολύ μεγάλες ταινίες του John Ford, του Sam Peckinpah ή του Howard Hawks, κάπου θα έρθουν να τρυπώσουν και μερικά από τα ιταλικά, τα spaghetti –όπως τα λέμε αλλιώς– western του Sergio Leone. Κάτι τα μακρινά πλάνα που εναλλάσσονται με τα πολύ κοντινά, κάτι τα τοπία της… Ισπανίας που φαίνονται αρκετά αφιλόξενα, κάτι οι χαρακτήρες που παρουσιάζονται αρκετά βρώμικοι –και κατά συνέπεια, αρκετά πιο αληθινοί–, κάτι το σπάσιμο των περισσότερων κλισέ, ο Leone κάνει πολύ μεγάλη καριέρα. Φέρνει στο προσκήνιο τον Clint Eastwood και την ίδια στιγμή παρουσιάζει στο ευρύτερο κοινό τη μουσική του Ennio Morricone, που μέχρι το «Για μια χούφτα δολλάρια» έκανε ενορχηστρώσεις στο studio της RCA. Μέχρι τα τέλη Απριλίου επανακυκλοφορούν βινύλια με soundtracks για τις ταινίες «Για μια χούφτα δολάρια», «Ο καλός, ο κακός και ο άσχημος» και «Μια φορά στη Δύση». Επίσης, ανακαλύπτω ότι μέσω της ιταλικής BTF, κυκλοφορεί μεγάλος όγκος μουσικής για ιταλικές ταινίες σε βινύλιο, με ονόματα όπως αυτά των Goblin, του Piero Umiliani και του Alessandro Alessandroni.
➽ Με ενοχλεί να συλλαμβάνω τον εαυτό μου αδιάβαστο. Με τον όγκο των πληροφοριών που διακινούνται επί της τέχνης ανά τον κόσμο, όλο και κάτι θα χάσεις, όμως. Ανάμεσα σ’ εκείνα που είχα χάσει, ήταν και η ύπαρξη της Άλι Σμιθ. Πρόκειται για μια συγγραφέα από τη Σκωτία, που ανάμεσα στα άλλα εγκαινίασε το 2016 το «Κουαρτέτο Των Εποχών», μια τετραλογία που ξεκίνησε από το «Φθινόπωρο» κι έφτασε το 2020 στο «Καλοκαίρι». Στα ελληνικά έχουν κυκλοφορήσει από τον Καστανιώτη το «Φθινόπωρο» και ο «Χειμώνας» κι είμαι βέβαιος ότι ετοιμάζονται και τα επόμενα δύο. Η τετραλογία μοιάζει να έχει χαλαρή σύνδεση του ενός τόμου με τον άλλο και οι ήρωες να μην είναι οι ίδιοι. Την ίδια στιγμή, η Σμιθ ασχολείται βαθιά με την ουσία κάθε εποχής. Στον «Χειμώνα» που διαβάζω αυτόν τον καιρό, γράφει: «Ακριβώς αυτό είναι ο χειμώνας: η άσκηση του να θυμάσαι πώς να σκληραίνεις και πώς να επανέρχεσαι εύπλαστος στη ζωή». Συνδυάζω τη φράση με το «τρομερό τέρας που το λένε Φεβρουάριο» στον «Κλέφτη του πάντοτε» του Clive Barker, κοιτάζω το ημερολόγιο –λέει Μάρτιος– κι ελπίζω να έρθει η στιγμή που θα επιστρέψουμε όλοι εύπλαστοι με το ξεκίνημα της Άνοιξης.
➽ Οι Panchico από το Nottingham είναι το είδος του μεγάλου indie ατυχήματος του κόσμου τούτου, που πάντα ονειρευόσουν να ζήσεις. Τέσσερις πιτσιρικάδες ηχογραφούν μερικά τραγούδια το 2000 και τα κυκλοφορούν σε κάτι λίγα cd-r. Τα τραγούδια αποτυγχάνουν παταγωδώς μέχρι που κάποιος που αγόρασε το demo, τα ανεβάζει στο YouTube. Ύστερα, εμφανίζονται κάτι τύποι που ψάχνουν τα μέλη της μπάντας. Το πράγμα κινείται, ανεβαίνει η ζήτηση και σήμερα το “Death Metal” –έτσι λεγόταν ο δίσκος παρά το ότι δεν έχει καμία σχέση με το metal– κάνει την τρίτη του έκδοση σε βινύλιο, ενώ οι Panchico κυκλοφορούν κι ένα single με δύο παλιά τους τραγούδια από το συρτάρι.
➽ Την ίδια χρονιά που οι Panchico τα παρατούσαν απογοητευμένοι, οι οξφορδιανοί Radiohead κυκλοφορούσαν το “Kid A”. Οι περισσότεροι περίμεναν ένα ακόμη “OK Computer” και οι Radiohead, χωρίς να το προσφέρουν, κατάφερναν να μην απογοητεύσουν κανέναν. Το “How To Disappear Completely”, τουλάχιστον, έμοιαζε βγαλμένο από το 1997.
➽ Οι Cycle ήταν μια hard rock μπάντα από τη βορειοανατολική Αγγλία, που το 1971 κυκλοφόρησε σε 99 κόπιες χωρίς εξώφυλλο το ντεμπούτο της. Ο δίσκος μοιράστηκε σε φίλους, συγγενείς και εταιρείες και το σχήμα, που θύμιζε Deep Purple και Hawkwind, ηχογράφησε άλλο ένα album το 1973, που δεν κυκλοφόρησε ποτέ. Η Rise Above του Lee Dorrian (Cathedral) βρήκε τις αυθεντικές ταινίες και, σε συνεννόηση με την μπάντα, κυκλοφόρησε σ’ ένα διπλό album το σύνολο της παραγωγής των Cycle. Κι έκανε πολύ καλά!
Έργο μεικτής τεχνικής του Γιώργου Φλωράκη για τη στήλη του Σημειώσεις Ενός Μονομανούς
Υ.Γ.: Ο Dr. Lonnie Smith, ένας από τους μεγάλους δασκάλους του Hammond, συναντά τον Iggy Pop για να διασκευάσουν μαζί το “Sunshine Superman” του Donovan. Σε λίγες μέρες κυκλοφορεί ο δίσκος του Smith “Breathe” και θα μάθουμε όλες τις λεπτομέρειες της συνεργασίας τους.
Ο ήχος των τραγουδιών του είναι συνήθως πιο κοντά στην τζαζ από το ροκ και αντλεί τις εμπνεύσεις των στίχων των τραγουδιών του από τα μικρά κλαμπ των μεγάλων πόλεων
11°
