Στα μουσικά μου όνειρα η λέξη «επιστροφή» μετατρέπεται σε εφιάλτη: επιστροφή του βινυλίου, επιστροφή της κασέτας, επιστροφή στις αναλογικές ηχογραφήσεις, επιστροφή των 60s, των 70s, της electropop των 80s και εσχάτως –με αφορμή τα 20χρονα της Britpop– επιστροφή στα 90s. Άσε το swing που έχει γίνει ο νέος εθνικός μας ρυθμός αφού εγκαταλείψαμε άκαρδα το τανγκό, τα δεκάδες γκρουπ που κάνουν καριέρα διασκευάζοντας τη νοσταλγία σε συσκευασία δώρου, από τους Nouvelle Vague μέχρι τους Pink Martini. Όταν στη λέξη «επιστροφή» κολλάνε και οι λέξεις vintage και retro, ο εφιάλτης γίνεται αβάσταχτος. Ξυπνάω… Ευτυχώς τα βινύλια, τα cd (ναι! έχω και cd), οι κασετίνες κάθονται φρόνιμα στα ράφια και με κοιτάνε, τα κοιτάω κι εγώ. Πάντα αισθάνομαι ότι έχουν στο βλέμμα τους ένα παράπονο που δεν τα παίρνω συχνά μαζί μου στις εκπομπές, που δεν τα ανασύρω συχνά όταν γράφω ένα κείμενο, που τα παραμελώ και δεν αφήνω τη βελόνα να ξύσει το κορμί τους ή την ακτίνα λέιζερ να τους ζεστάνει τα κόκαλα. Τους μιλάω συχνά. Τους εξηγώ πως δεν το κάνω επίτηδες, πως τα σέβομαι και τα αγαπώ και γι’ αυτό ζουν μαζί μου, αλλά πως αυτά μεγάλωσαν και έζησαν τη ζωή τους και πως τώρα έχω άλλα αδερφάκια τους νέα, μικρά και αβοήθητα που πρέπει να φροντίσω, που μου τραβάνε το ενδιαφέρον, που με γοητεύουν και με προκαλούν. Θέλω κι εγώ να ζήσω τη ζωή μου και να μην την περάσω μέσα στην άγια νοσταλγία. Θα με γεράσει πριν την ώρα μου. Νομίζω πως καταλαβαίνουν…
Πάω στο εικονοστάσι που έχει στήσει η ποπ κουλτούρα κι ανάβω ένα κεράκι. Ασπάζομαι τις εικόνες μία-μία: Jimi Hendrix, Johnny Cash, Elvis, Bob Marley, Jim Morrison, Led Zeppelin, Pink Floyd, David Bowie, Neil Young… Μέχρι να σωθεί το κεράκι τούς έχω όλους ασπαστεί κι έχω δείξει το σεβασμό μου καθώς σκέφτομαι: «Τολμηρή θρησκεία… Δεν διστάζει να αγιοποιήσει και ανθρώπους εν ζωή». Αλλά για να είμαι δίκαιος και ευσεβής προς όλες τις θρησκείες πάω και δίπλα στην ελληνορθόδοξη και προσκυνάω. Ανάβω κι εδώ ένα κερί και προσκυνάω: Χατζιδάκις, Τσιτσάνης, Μάρκος, Θεοδωράκης, Γκάτσος, Καλδάρας, Άκης Πάνου.
Το λιβάνι, το μύρο, το θαμπό φως από τα βιτρό, τα κεριά που τρεμοπαίζουν μού φέρνουν λιποθυμία. Χρειάζομαι φρέσκο αέρα. Βγαίνω έξω και αναπνέω βαθιά. Στ’ αυτιά μου φτάνει ένας αχνός ήχος από ένα γκρουπ που ακόμη δεν υπάρχει, από ένα δίσκο που ακόμη δεν έχει γίνει, από μια παρέα που ακόμη δεν έχει συναντηθεί. Ετοιμάζονται να παίξουν live σε ένα μαγαζί που ακόμη δεν έχει ανοίξει. Υπνωτισμένος περπατάω προς τα κει απ’ όπου έρχεται ο ήχος. Μέχρι να φτάσω το γκρουπ θα έχει γίνει, ο δίσκος θα έχει κυκλοφορήσει, το μαγαζί θα έχει ανοίξει κι εγώ θα είμαι ο πρώτος που θα τους ακούσει. Αυτό θέλω…
Info: Ο τίτλος είναι δανεικός από τον Γιάννη Αγγελάκα και οι στίχοι από τον Θανάση Παπακωνσταντίνου.
Ο ήχος των τραγουδιών του είναι συνήθως πιο κοντά στην τζαζ από το ροκ και αντλεί τις εμπνεύσεις των στίχων των τραγουδιών του από τα μικρά κλαμπ των μεγάλων πόλεων
