George Michael: Η συναυλία πέντε αστέρων στο ΟΑΚΑ το 2007

Αν δεν είχε προηγηθεί η αντίστοιχη εμφάνιση της πολυτάλαντης Shakira στο Ο.Α.Κ.Α. το καλοκαίρι του 2006, τούτη η φαντασμαγορική βραδιά του «συμπατριώτη» μας, θα είχε σπάσει την εννεαετή «ανυδρία» υπερπαραγωγών στη χώρα μας, κάτω από τη διάσημη στέγη του Καλατράβα. George Michael - Ολυμπιακό Στάδιο, Αθήνα, Πέμπτη 26 Ιουλίου 2007.

Πάντως ο ίδιος πήρε το αίμα του πίσω με αυτή την τριετή παγκόσμια περιοδεία υπό τον τίτλο "25 Live Tour", κάνοντας στάση και στα μέρη μας, ύστερα από μια τεράστια απουσία που τον ήθελε να απέχει από τις αρένες της υφηλίου και είχε ξεκινήσει το 1991. Όσο για το δικό μας το παρών, το νούμερο σαράντα χιλιάδες (με το ζόρι) κατά την ταπεινή μου άποψη ίσα που μας έσωσε από το να γίνουμε ρεζίλι παγκοσμίως…

Ήταν στα πλαίσια της θητείας μου ως μισθωτού φωτορεπόρτερ στην εφημερίδα «Ελεύθερος Τύπος» την (χρυσή μα μικροσκοπική) περίοδο που την ανέλαβε η Γιάννα Αγγελοπούλου όταν ζήτησα την πλήρη φωτογραφική κάλυψη της επίσκεψής του στη χώρα μας. Έτσι λοιπόν δεν θα φωτογράφιζα μονάχα την πολυαναμενόμενη συναυλία του mega star, μα και την άφιξή του στο αεροδρόμιο «Ελ. Βενιζέλος», στο κτήριο των V.I.P., από όπου και τα ιστορικά στιγμιότυπα.

Υπήρξε περιχαρής και απλός στην πρώτη του επαφή μαζί μας. Μα οι δεκάδες μπράβοι που τον περιστοίχιζαν δεν άφηναν περιθώρια για πολλά-πολλά. Άρα παρά την πολύωρη «σκοπιά» μας, είναι ζήτημα να διήρκησε η όλη παρουσία του μπρος από τους φακούς μας εκατόν ογδόντα δευτερόλεπτα!

Ευτυχώς για όλους μας, η αντίστοιχη πανώρια παράστασή του στο Ολυμπιακό καμάρι μας έμελλε να με/μας αποζημιώσει υπέρ το δέον, αφού ο αεικίνητος μορφονιός (ετών 44 την εποχή εκείνη) κέρδισε τη γουρλωμένη μας ματιά για δυο και πλέον ώρες. Όσο για το μενού; Οικουμενικό φυσικά, όπως το κατέστησε εξαρχής ο ίδιος ώστε τα τραγούδια του να «μιλούν» σε όλους μας. Δεν πρέπει να αγαπάς μονάχα την ευθυτενή pop, τη soul, τη χορευτική μουσική ώστε να σε δονούν τα άσματά του. Και σου μιλά ένας παλιοροκάς! Τι; Δηλαδή δεν θα κουνήσεις το κεφάλι στο άκουσμα του μοσχοπουλημένου "Faith"; Δεν θα απολαύσεις τη γκρούβα των επιτυχιών που μας χάρισε κείνο το βράδυ όπως τα "Outside", "Everything She Wants", "Too Funky", "Shoot The Dog", "Amazing"; Τη στιγμή μάλιστα που ο Γιώργος Παναγιώτου μας τα προσέφερε όλα αυτά απλόχερα συνοδευόμενος από μια οπτικο-ακουστική υπερπαραγωγή οκτανίων που μαγνήτισε τους πάντες, όπως και από ένα επιτελείο μουσικών που ανήκει στην αφρόκρεμα.

Ας ξεκαθαρίσω κάτι εδώ. Προσωπικά δε νιώθω καμία ανάγκη να τον «υπερασπιστώ». Και τούτο γιατί αν τον είχα ούτως ή άλλως εκεί ψηλά ως παγκοσμίου κλάσεως performer, ερμηνευτή και τραγουδοποιό, από τη νύχτα που τίμησε τον αξεπέραστο Freddie Mercury στο κατάμεστο Wembley Stadium όπως τον τίμησε, ήτοι ανατριχιαστικά, ε, οκ, όλα τα υπόλοιπα περιττεύουν!

Σε προ(σ)καλώ.

Εάν τυχών δεν έχεις δει το “Tribute Concert for AIDS Awareness” που πραγματοποιήθηκε στις 20 Απριλίου του 1992 εις μνήμην του αείμνηστου μπροστάρη των Queen, απόλαυσέ το με την πρώτη ευκαιρία. Βάζω στοίχημα τη δισκοθήκη μου πως (ειδικά) η ερμηνεία του Michael στο “Somebody to Love” που αποτελεί ΜΑΚΡΑΝ την κορυφαία στιγμή της ιστορικής φιλανθρωπικής βραδιάς, θα σε αγγίξει βαθιά…

Μα τι να λέμε; Είναι κοινό μυστικό της rock κοινότητας: έως και τον αιφνίδιο, άχαρο θάνατό του τα Χριστούγεννα του 2016, όλοι όσοι λατρέψαμε την εποποιία των Queen ονειρευόμασταν τον George ως τον πιο κατάλληλο αντικαταστάτη του αναντικατάστατου. Τελεία και παύλα! Ποιος Lampbert μωρέ; Σοβαρολογούμε τώρα; Ακόμη και ο τιτανομέγιστος Rodgers δεν ταίριαξε ποτέ ως συνεχιστής. Αυτό που δημιουργήθηκε στις μέρες της θητείας του δίπλα στους May & Taylor ήταν εν τέλει ένα tribute σε τρία μνημειώδη σχήματα της rock, τους Free, τους Queen και τους Bad Company. Το κορυφαίο tribute με αυθεντικά μέλη; Οκέι. Ως εκεί όμως.      

Επιστρέφοντας όμως στη μοναδική εμφάνιση του τιμώμενου καλλιτέχνη στην Ελλάδα, δεν θα ξεχάσω τα υγρά του μάτια όταν απόλαυσε τις ιαχές του πλήθους, που κάποια στιγμή τον φώναξε με το μικρό του όνομα, στα ελληνικά. «Γιώργος, Γιώργος»… «Πρώτη φορά στη ζωή μου ακούω ένα κοινό να προφέρει σωστά το όνομά μου» απάντησε από μικροφώνου. 

Το κλείσιμο της αυλαίας υπήρξε αναμενόμενο θα έλεγα. Mα, ό,τι γούστα και να ’χεις, ό, τι κι αν κοσμεί τη δισκοθήκη σου, όσο κι αν θες να παραμένεις πιστός στις επιλογές σου φίλε, κάποια στιγμή έφαγες και συ στη μάπα (θέλοντας και μη τουλάχιστον) το "Careless Whisper". Τον «πανανθρώπινο ύμνο της καψούρας». Όμως ακόμη κι αν λόγω ηλικίας δεν πρόλαβες αυτή την καταγεγραμμένη πραγματικότητα που μας ήθελε να το ακούμε παντού, στο δρόμο, στο ταξί, στο ράδιο του περιπτερά έως και στο ασανσέρ του «ΜΙΝΙΟΝ», σίγουρα θα έχεις βομβαρδιστεί αντιστοίχως με το smash hit "Freedom" που επέλεξε σοφά για να μας αποχαιρετήσει.

Το τραγουδήσαμε μαζί του μαζικά. Λες και ξέραμε πως δεν θα είχαμε δεύτερη ευκαιρία.