Με αυτή την «ανώνυμη» συλλογή να παίζει και να γεμίζει το χώρο μου με ήχους από πιάνα, πνευστά, φωνές, ηλεκτρονικά και λέξεις ελληνικές και ξένες, να με μεταφέρει από την τζαζ στη λόγια μουσική κι από το έντεχνο στους αυτοσχεδιασμούς, αρχίζω πάλι να αναρωτιέμαι: Τι ακούμε τελικά; Αυτή καθ’ αυτή τη μουσική δημιουργία ή είμαστε «δέσμιοι» και του δημιουργού της; Ακούμε ελεύθεροι από το πρόσωπο που τη δημιούργησε ή μήπως το ίδιο το πρόσωπο, το εκτόπισμά του, το παρελθόν και η «αντικειμενική» του αξία «βαραίνουν» το ακρόαμα με αχρείαστα βαρίδια; Ακούμε με το ίδιο ενδιαφέρον και την ίδια «αντικειμενικότητα» το δίσκο ενός μουσικού που γνωρίζουμε και μας αρέσει κι αυτόν ενός άγνωστου δημιουργού; Θα ήταν καλύτερα να ακούμε απλώς τη μουσική χωρίς να ξέρουμε από πού προέρχεται; Ποιος τη δημιούργησε και πότε;
Η ετικέτα Utopia, που προσφάτως επαναδραστηριοποιήθηκε, κυκλοφόρησε την πρώτη από μια σειρά συλλογών με τον (γενικό) τίτλο «Sing As If Nobodys Listening» που περιλαμβάνει 16 συνθέσεις Ελλήνων (;) μουσικών που δεν αποκαλύπτονται και μένουν κρυμμένοι πίσω από ψευδώνυμα όπως: Porcupeinstein, The Medium, North Wind, Just So, Ypar, Dancing Grass, Yellow Bird, Spirit Aki και Redneck. Αν ανατρέξετε στο site της εφημερίδας θα βρείτε ένα αφιέρωμα στο «καρναβάλι της ποπ κουλτούρας» με φωτογραφίες μουσικών που χρησιμοποιούν μάσκες και μεταμφιέσεις στις εμφανίσεις τους. Υπάρχει όμως μία εξίσου μεγάλη κατηγορία μουσικών που επέλεξαν –κάποια στιγμή– να κρυφτούν πίσω από ένα ψευδώνυμο. Άλλοτε για λόγους δεσμεύσεων και συμβολαίων, άλλοτε γιατί ήθελαν να κάνουν κάτι διαφορετικό απ’ ό,τι συνήθως κι άλλες φορές για να δοκιμάσουν αν αυτό που κάνουν έχει την ίδια αποδοχή χωρίς το ειδικό βάρος του ονόματός τους, γνωστοί μουσικοί κρύφτηκαν πίσω από ένα ψευδώνυμο. Από τον Paul McCartney και τον George Harrison μέχρι τον Bob Dylan και τους Sonic Youth, από τον Charlie Parker και τον Fats Navaro μέχρι τον Gato Barbieri, τον Prince και τον Keith Moon είναι δεκάδες οι μουσικοί που δοκίμασαν την τύχη τους στην ανωνυμία. Και; Ανατρέχω σε όσους περισσότερους δίσκους μπορώ για να εκτιμήσω πάλι τι απέμεινε απ’ αυτές τις απόπειρες. Είχαν την τύχη που τους άξιζε; Ήταν χειρότεροι απ’ ό,τι γνωρίζουμε απ’ αυτούς; Εκτιμήθηκαν σωστά ή χάθηκαν άδικα λόγω του ότι δεν έφεραν την ετικέτα του δημιουργού; Συμπέρασμα: Νομίζω πως πολλά καλά άλμπουμ πήγαν χαμένα επειδή ο δημιουργός τους διάλεξε ένα ψευδώνυμο αντί για το πραγματικό του όνομα.
Υπάρχει μια νέα γενιά συγκροτημάτων και μουσικών που αποδοκιμάζουν την αναγνωρισιμότητα διαλέγοντας «αλλόκοτα» ονόματα που δύσκολα προφέρονται ή «γκουγκλάρονται», λέγοντας με τον τρόπο τους πως σημασία τελικά έχει η ίδια η μουσική κι όχι ποιος την κάνει. Θέλουν να μας αποτρέψουν να ψάξουμε για τους ίδιους και να αρκεστούμε στη μουσική τους. Γιατί πώς να προφέρεις ή πώς να ψάξεις για τους: !!!, tUnE – yArDs, oOoOO, Nguzunguzu, DIIV, SunnO))), SBTRKT ή the pAper chAse; Η αλήθεια είναι πως τα πρόσωπα βαραίνουν την κρίση μας, θολώνουν το ακρόαμα, δίνουν πόντους συμπάθειας, αλλοιώνουν το αποτέλεσμα κι έτσι συχνά ακούμε αυτό(ν) που γουστάρουμε και δεν γουστάρουμε αυτό που ακούμε. Υπ’ αυτή την έννοια χάρηκα την ακρόαση αυτής της ενδιαφέρουσας συλλογής, απαλλαγμένος από τα βαρίδια των δημιουργών της.
