Μπορεί «η ζωή ν’ αλλάζει δίχως να κοιτάζει τη δική σου μελαγχολία», όχι όμως και για τους Mazzy Star. Αν, όπως λέει κι ο ποιητής: «Περάσανε μέρες πολλές μέσα σε λίγη ώρα», φαντάσου τι μπορεί να γίνει σε δύο δεκαετίες. Από το 1990 ως το 1996 ο Dave Roback και η Hope Sandoval κυκλοφόρησαν 3 άλμπουμ και μετά σιωπή που κράτησε 17 χρόνια. Όπως δηλώνουν: «Ηχογραφούσαμε όλον αυτό τον καιρό, συναντιόμασταν κατά διαστήματα και δουλεύαμε, αλλά δεν είχαμε διάθεση να κυκλοφορήσουμε δίσκο. Υπάρχουν αυτοί οι καλλιτέχνες που κάθε ένα-δύο χρόνια κάνουν ένα άλμπουμ, ακόμη κι αν δεν έχει κανένα νόημα. Εμείς είμαστε από την άλλη πλευρά…».
Προσπαθώ να θυμηθώ πώς ήμουν πριν από 20 χρόνια. Τι μου άρεσε, τι πίστευα, τι άκουγα, πώς φερόμουν στον εαυτό μου και στους άλλους. Σύμφωνοι, οι άνθρωποι δεν αλλάζουν ουσιαστικά, αλλά καθώς περνάνε τα χρόνια γίνονται αλλιώτικοι καθώς στο βασικό τους χαρακτήρα προστίθενται και αφαιρούνται υλικά, γίνονται συναισθηματικές ανακατατάξεις, αλλάζουν οι επιθυμίες και τα θέλω, οι προτεραιότητες και τα σημεία αναφοράς. O Dave Roback είναι συνομήλικός μου (και η Hope Sandoval λίγο μικρότερη) κι έτσι έχω ένα σημείο αναφοράς μαζί του(ς). Συνομήλικοί μου είναι και ο Nick Cave, o Morrissey ή ο Γιάννης Αγγελάκας και σκέφτομαι πόσο έμεινα ίδιος και πόσο άλλαξα εγώ τα τελευταία 20 χρόνια κι όλοι αυτοί που προανέφερα. Ο ήχος τους πέρασε από χίλια κύματα, δοκίμασαν, άλλαξαν, πρόσθεσαν και αφαίρεσαν, περιπλανήθηκαν και φοβήθηκαν, επιστρέφοντας ίσως σε αυτό που είναι οι ίδιοι, αλλά διαφορετικοί. Όχι όμως και οι Mazzy Star.
Προσήλθα σε αυτό το άλμπουμ με «συγκρατημένη αισιοδοξία» (που θα έλεγα αν ήμουν πολιτικός), όχι μόνο γιατί με παραπέμπει στην ωραία εποχή του ρ/σ Ρόδον fm και στη δουλειά που κάναμε τότε (ας μου επιτραπεί η έπαρση) ώστε οι Mazzy Star να γίνουν ευρύτερα γνωστοί με το περίφημο «Fade Into You», αλλά και γιατί διαβάζοντας όλα αυτά περί συνειδητής αποχής από τη δισκογραφία, φαντασιώθηκα ανθρώπους που είχαν άλλες προτεραιότητες, που διάβαζαν ή έβλεπαν σινεμά και παραστάσεις, που σκάλιζαν έναν κήπο, που ζούσαν έναν έρωτα ή μια ήσυχη οικογενειακή ζωή, που περιπλανιόντουσαν στον κόσμο ή που απλώς κοίταζαν το ταβάνι καθισμένοι σε έναν καναπέ. Σκέφτηκα πως 20 χρόνια ζωής και αποχής από την καθημερινότητα της μουσικής και των υποχρεώσεών της θα έφερνε μπροστά μου δημιουργούς που είναι ίδιοι αλλά διαφορετικοί. Αντ’ αυτού άκουσα ακριβώς το ίδιο. Σαν να μην πέρασε μια μέρα. Σαν εγώ που έζησα μαζί τους τότε να μεγάλωσα 20 χρόνια κι αυτοί να μην ακολούθησαν. Φυσικά κι ο δίσκος είναι ωραίος κι ακούγεται ευχάριστα.
Η μελαγχολική ξέπνοη φωνή της Hope Sandoval και η διακριτική blues/rock/country/folk κιθάρα του David Roback συνδυάζονται με ένα μοναδικό και cool τρόπο ατάραχης αθανασίας, όπως και τότε. Όμως θα περίμενε κανείς να δει και ν’ ακούσει τα σημάδια των 20 χρόνων, τις ρυτίδες και το αίμα της ζωής που μεσολάβησε, αυτές τις διακριτικές αλλαγές, τις μικρές ρωγμές, τον αέρα που καταναλώθηκε από την ανάσα τους. Αντ’ αυτού οι Mazzy Star προτίμησαν να μας συνδέσουν μόνο με όσα ήταν τότε και να μη μας αποκαλύψουν τη ζωή που έζησαν ερήμην μας, προσφέροντάς μας μια ωραία καρτ-ποστάλ μιας προηγούμενης ζωής.
14°
