Ο βαρύτονος Διονύσης Σούρμπης μιλάει για το ρόλο του
«Πρώτη μου φορά ασχολούμαι με οπερέτα. Μου αρέσει πολύ ο συνδυασμός πρόζας και μουσικής. Είναι ένας απαιτητικός και εξαιρετικά προκλητικός ρόλος γι’ αυτό και χαίρομαι πολύ που συμμετέχω, όταν μάλιστα σκηνοθετεί ένας σπουδαίος σκηνοθέτης, όπως ο Δημήτρης Λιγνάδης. Είναι πολύ ευγενικός και μεταδοτικός άνθρωπος , πρόθυμος να σου μεταφέρει όλες τις πτυχές ενός ρόλου. Υποδύομαι τον κόμη Ντανίλο Ντανίλοβιτς, έναν γραμματέα του εξοχότατου, τύπος αλέγρος και με ανήσυχο πνεύμα. Περιφρονώντας το χρήμα και τις ανέσεις, αρχικά αντιμετωπίζει την Άννα - Εύθυμη χήρα (Έλενα Κελεσίδη) με ψυχρότητα. Μπορεί να έχουν εντάσεις και να είναι εμφανής η διαφορετικότητα των χαρακτήρων, όμως τους δύο ήρωες ενώνει μια βαθιά αγάπη».
Διονύσης Σούρμπης
Η υπόθεση του έργου αφορά τη νέα, όμορφη και πλούσια χήρα Άννα Γκλάβαρι από το υπερχρεωμένο κρατίδιο Ποντεβέντρο των Βαλκανίων. Ο βαρόνος Ζέτα, πρέσβης του Ποντεβέντρο στο Παρίσι, πρέπει οπωσδήποτε να την πείσει να παντρευτεί εκ νέου συντοπίτη της, διαφορετικά η κληρονομιά της, τόσο απαραίτητη στο κρατίδιο, θα χαθεί. Ρίχνει στη μάχη το γοητευτικό κόμη Ντανίλο Ντανίλοβιτς. Υπήρξε παλιός έρωτας της Άννας κι έτσι τα συναισθήματα που ξαναζωντανεύουν και από τις δύο πλευρές είναι αληθινά. Αν και η αποστολή του Ντανίλο θα αποδειχτεί αρκετά περίπλοκη, το τέλος θα είναι αίσιο.
μαυρίζουν από τρόμο». Μίλτος Σαχτούρης [1919-2005], Σπουργίτια
Επιτρέψατε μου, στο σημείωμα τούτο, μια μικρή προσωπική εξομολόγηση: Η τύχη θέλησε, μετά την επί δύο ολόκληρα χρόνια «ενασχόλησή» μου με τη ζωή και τη μουσική του Μότσαρτ, έχοντας ανεβάσει το θεατρικό έργο του Πήτερ Σάφερ Amadeus, να σκηνοθετήσω άλλο ένα μουσικό έργο, ή, πιο σωστά, ένα μουσικό «ον», με το οποίο για πρώτη φορά θα καταπιανόμουν: Τη γνωστή και αγαπημένη οπερέτα του Λέχαρ Η εύθυμη χήρα. Δέχτηκα αμέσως την πολύ τιμητική για μένα πρόταση της Λυρικής! Όχι μόνο επειδή η μουσική, με την ευρεία έννοια του όρου, διέπει τη ζωή μου, επί και εκτός σκηνής. Όχι μόνο επειδή συμφωνώ με το καινούργιο στίγμα, που η σημερινή Λυρική Σκηνή θέλει να δώσει. Αλλά, κυρίως, γιατί η πρό(σ)κληση να ασχοληθώ, για πρώτη μου φορά, με ένα αμιγώς μουσικοθεατρικό είδος, αποτέλεσε για μένα μεγάλο δέλεαρ!
Δεν κρύβω πως η πρώτη, αντανακλαστική, διάθεση μου (φαντάζομαι και των περισσότερων ομολόγων μου σκηνοθετών) απέναντι στην Εύθυμη χήρα, ήταν να προσπαθήσω με ...γενναίες δραματουργικές και σκηνοθετικές ενέσεις, ώστε ένα φαινομενικά απλό -ίσως και απλοϊκό- έργο να «εκσυγχρονιστεί», να «εμβαθύνει», να «προβληματίσει»! Άλλωστε και μόνο το θέμα της οπερέτας τούτης, προσφέρεται: Μια μικρή χώρα στα πρόθυρα οικονομικής καταστροφής, δια «ικανών» της εκπροσώπων ελίσσεται, ώστε να κάνει την χείρα της χήρας να ανοίξει απλόχερα, και να σώσει δια της περιουσίας της το ...πτωχόν κρατίδιον! Οποία σύμπτωσις για το ελληνικό κοινό, που εδώ και καιρό βρίσκεται στη δίνη ποικίλων ...κρίσεων! Θα μπορούσα επίσης, με «δραματικές φωτοσκιάσεις» και «σκηνικά σχόλια», να αντιπαραβάλω τους ανάλαφρους χαρακτήρες και τις ...αφρώδεις καταστάσεις της πλοκής, με το ζόφο του σήμερα! Και ...πάει λέγοντας!
Όμως μια φωνή μέσα μου, μού έλεγε: «Άσε την Εύθυμη χήρα να ...τραγουδήσει μόνη της!» Ίσως να ήταν η φωνή της γιαγιάς μου και όλων των αγαπημένων μου συγγενών, που δεν είναι πια στη ζωή και έχουν μετακομίσει ...εντός μου για πάντα. Ίσως να ήταν η φωνή ενός παιδιού που, χρόνια τώρα, ακόμη περιμένει στο μοναχικό του παράθυρο να φανεί η βασιλοπούλα του παραμυθιού. Ίσως να ήταν η φωνή ενός σαρανταπεντάρη καλλιτέχνη, που κουράστηκε να βλέπει την αποδόμηση του …μη δομημένου, το μαγικό μύθο της σκηνής να γίνεται καθημερινό ντοκιμαντέρ της διπλανής πόρτας, την κορνίζα να φωτίζεται καλυτέρα από τον ίδιο τον πίνακα!
Άφησα λοιπόν στην Εύθυμη χήρα μου, τη δική της μελωδία! Και όπου παρενέβην, το έκανα για να ...κελαηδήσει εκείνη καλυτέρα και τη μελωδία της να την ακούσουν όσο πιο πολλοί γίνεται! Εάν το πέτυχα, δεν το ξέρω. Ξέρω όμως, πως την ...αγάπησα πολύ! Και δεν έχω παρά να την ευχαριστήσω που με πήρε από το χέρι και περπατήσαμε μαζί σε ξεχασμένους λυρικούς κήπους, με ερωτευμένα αγάλματα και όμορφα λουλούδια! Που με έκανε, όχι να ξεχαστώ, αλλά -ίσα ίσα-να θυμηθώ! Και η μνήμη, είναι το μόνο αγέραστο όργανο της ψυχής!
Ευχαριστώ εκ βαθέων, για αυτή τη ...Χήρα βοηθείας!»
Info:10- 12, 15, 17, 19, 22, 24- 26/5, 20.00, Θέατρο Ολύμπια, Ακαδημίας 59-61, 210 3662100, 210 3612461, 210 3643725. Μουσική διεύθυνση: Γιώργος Βράνος / Ζωή Τσόκανου. Συμμετέχει η Ορχήστρα, η Χορωδία και μέλη του Μπαλέτου της Εθνικής Λυρικής Σκηνής. Παίζουν: Τάσος Αποστόλου, Βαγγέλης Μανιάτης, Βασιλική Καραγιάννη, Γεωργία Ηλιοπούλου, Κάτια Πάσχου
Ο ήχος των τραγουδιών του είναι συνήθως πιο κοντά στην τζαζ από το ροκ και αντλεί τις εμπνεύσεις των στίχων των τραγουδιών του από τα μικρά κλαμπ των μεγάλων πόλεων
10°
