Κριτική ταινίας: Νυχτερινοί επισκέπτες (Les passagers de la nuit)

Μάιος 1981. Την ίδια βραδιά που η Γαλλία πανηγυρίζει την ιστορική εκλογική νίκη του Φρανσουά Μιτεράν, η απελπισμένη Ελιζαμπέτ ψάχνει να βρει τη λύση στα δικά της αδιέξοδα ύστερα από το άδοξο φινάλε που είχε ο γάμος της. Η πρόσληψη της σε ένα νυχτερινό ραδιοφωνικό πρόγραμμα, δεν θα της φέρει μόνο την οικονομική ανάσα που προσδοκούσε αλλά και μια απρόσμενη γνωριμία που θα της αλλάξει τη ζωή. 

Όπως και στην προηγούμενη ταινία του, την «Αμάντα» που αφορούσε μια διπλή ιστορία ενηλικίωσης, έτσι κι εδώ ο παριζιάνος Μικαέλ Ερς εξιστορεί και πάλι μια τρυφερή περιπέτεια πολλαπλής ενηλικίωσης. Όλοι οι χαρακτήρες του έργου, από την εύθραυστη Ελιζαμπέτ (τι υπέροχος ρόλος για την Σαρλότ Γκενσμπούργκ) και τα δυο παιδιά της μέχρι την αινιγματική και ελαφρώς χαμένη Ταλούλα που μαθαίνει απλώς να επιβιώνει στους δρόμους της πόλης χωρίς να ζητάει τίποτε περισσότερο από τη ζωή, εντάσσονται σε μια διαδικασία ενηλικίωσης. Το φιλμ μπορεί να διαβαστεί με δύο τρόπους: ο ένας αφορά στην περιγραφή μιας συγκεκριμένης εποχής που συνδέεται με το κλίμα αισιοδοξίας και ανάτασης μιας ολόκληρης γενιάς ενώ ο άλλος περιστρέφεται γύρω από ανεπαίσθητες λεπτομέρειες που συνθέτουν το προφίλ μιας εναλλακτικής οικογένειας. Μπορεί σε επίπεδο σεναρίου ή ανάλυσης χαρακτήρων, η ταινία να έχει τα θεματάκια της (προκάτ στόρι, μονοδιάστατοι κάποιοι δεύτεροι ρόλοι όπως αυτός της Μπεάρ ή της μεγάλης κόρης), όμως η ευαισθησία της νοσταλγικής αφήγησης προσφέρει έναν ειλικρινή στοχασμό για το πέρασμα του χρόνου που σίγουρα θα σας αγγίξει.