Φωνούλα μου, φωνή μου τρυφερή στο στόμα σαν τσαγάκι αγορασμένο από Λυκαβηττού 9 που ανοίγει το λουλούδι μέσα στο καυτό νερό και μοσχοβολάει η οχτώ το πρωί…
Βούλιαξα χτες στις καρέκλες του Τριανόν, τι καλά που δεν πήγα στην επίσημη. Πέρασε και με πήρε η Δέσποινα και περάσαμε και πήραμε τη Λίνα, που ήθελε να βγει με το φαρδύ παλτό της, πήραμε τα εσπρεσάκια μας, μας περίμενε ο Βερνίκος, το ταμείο είχε ειδοποιηθεί να μην κρατήσει λεφτά… Πήγαμε αργά βραδινή, σχόλναγε η προηγούμενη, και μας έχασε ο κόσμος δυο ώρες… στον κόσμο του μύθου… που τον έφτιαχνε μόνος του ο Χατζή – έτσι τον λέμε με τον Γιώργο και την Τίτα (τα παιδιά του). Ήμασταν εκεί οι γνωστοί της οικογένειας… καμιά εικοσαριά βραδινή στο Τριανόν…
Χρόνια άκουγα τον Βερνίκο να μιλάει για αυτό, να μαζεύει το υλικό καρέ-καρέ, να μιλάνε οι φίλοι του, να μιλάει ο Χατζή – μια ζωή, δυο ζωές, η δικιά του, η δικιά μας, των άλλων, ασπρόμαυρα σαν έγχρωμα, έγχρωμα σαν ασπρόμαυρα… τα πλάνα... με πρωταγωνιστή τον Μάνο Χατζιδάκι μας, και τους ήχους του κόσμου που μας γέννησε και μας μεγάλωσε, κι όλοι γύρω, πεθαμένοι - ζωντανοί, όλοι alive απ’ το φακό του Δημήτρη Βερνίκου, που πόσες ώρες να ’ταν ακόμα και να μη βαρεθώ, εγώ που στο τέταρτο άμα δεν μ’ αρέσει βυθίζομαι σε σωτήριο ύπνο… Θεέ μου!
Ταξίδι στο χρόνο όλα τώρα παρόντα, ο Κουν, ο Μόραλης, η Ραλλού Μάνου, τα χοροδράματα, οι Όρνιθες, τα «κατά Μάνον» τρισκατάρατα «λατρεμένα» Παιδιά του Πειραιά, που γιατί τα σιχάθηκε και τ’ απαρνήθηκε; Γιατί τ’ αγόρια αυτά του μύθου του, εκείνου που ήταν ο λαχειοπώλης τ’ Ουρανού, γίναν φουσκότσιχλες, αμερικανιές, διασκευές στη Βαβέλ την παγκόσμια, σε κρεβάτια σουιτών πρώτης κατηγορίας όπου κατοικούν οι παραγωγοί του Xόλι, Mπόλιγουντ που αυτό δεν είναι Γουντ, είναι το ξέπλυμα το απόλυτο! Έρμαια τα Παιδιά… Αντίθετα, απ’ την άλλη ο Παρθενώνας, η Επίδαυρος και το απογειωμένο θανατηφόρο ζεϊμπέκικο του Γιώργου Εμιρζά στον αυτοσχεδιασμό της «Οδού Ονείρων».
Παιδιά μου γλυκά δεκαπεντάρια, φωνούλες μου… τρελά, τολμηρά και πυροβολημένα! Εκεί είναι ο δικός μας, εκεί τρεχάτε, εκεί σας περιμένει η ελπίδα! Να ξαναζητήσετε κάτι χαμένο που σας περιμένει στο πιάνο του τ’ ασπρόμαυρο, να φορτώσετε μπαταρίες για κάνα εξάμηνο και μετά ξαναρίχτε το στα βίντεο. Δεν είναι μόνο οι αναμνήσεις, δεν είναι καν οι αναμνήσεις, είναι που επιστρέφει σαν παρόν, αυτό που θα ’πρεπε να ’ναι παρόν… Οι σκάλες, ο Πειραιάς, τα φουστάνια της Μελίνας, οι χοροί, οι χώροι, η ποιητική αλληγορία μιας Ελλάδας άλλης, αλλά πάντα τελικά έτοιμης να κατασπαράξει οτιδήποτε τη σήκωνε ψηλά. Να πάτε μεμονωμένα και ξανά, όλοι, αν αντέχετε να ξαναγαπήσετε πάλι τα νιάτα σας, αυτό που είστε, να ’χει η μπίρα μετά νόημα κι η κουβέντα σημασία! Οι εικόνες του Μάνου στην Αμερική… σκοτώνουνε! Ακόμα κι ο τωρινός δικηγόρος του στο Νιου Γιορκ που διαχειρίζεται τις εκατομμύρια εκτελέσεις των «Παιδιών του Πειραιά» ανά τον κόσμο… η γλώσσα της βιομηχανίας που κόβει κιμά για τα άι ποντ της υφηλίου! Να τσακιστείτε να πάτε με πούλμαν, με γκόμενα, με γκόμενο, μόνοι σας. Να μυρίσετε τις ανεξίτηλες κολόνιες ενός ανθρώπου που μας καλεί στο τέλος να «γίνουμε όλοι λαχειοπώλες τ’ Ουρανού και να εκσφενδονίσουμε τα λαχεία μας στο σύμπαν». Είναι υπέροχο και τελικά απελευθερωτικό. Όπως τώρα, που πάνε τα φράγκα κατά διαβόλου και θ’ αναγκαστούμε όλοι να καταλάβουμε αν φτουράμε χωρίς αυτά!
Φωτό: Το πολυβραβευμένο στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης ντοκιμαντέρ του Δημήτρη Βερνίκου για τον Μάνο Χατζιδάκι «Είδωλο στον καθρέφτη», συνεχίζει και αυτή την εβδομάδα να προβάλλεται στο ΤΡΙΑΝΟΝ (Πατησίων & Κοδρικτώνος)
