Μπορεί να γυρίσουμε χωρίς μαύρισμα από το φετινό φεστιβάλ (το πιθανότερο είναι με πνευμονία), αλλά ευτυχώς θα κουβαλάμε στις αποσκευές μας αναμνήσεις από μερικές εξαιρετικές ταινίες, αρκετές από τις οποίες θα διεκδικήσουν στο μέλλον την ταμπέλα της «κλασικής».
● Όπως το «The Hunt» του Τόμας Βίντερμπεργκ. Η σπουδαία ταινία που υποσχόταν εδώ και χρόνια ο δημιουργός της «Οικογενειακής Γιορτής» είναι ένα συγκλονιστικό πορτρέτο της μαζικής παράνοιας που καταλαμβάνει μια μικρή κοινωνία, όταν ένας δάσκαλος στο νηπιαγωγείο κατηγορείται για σεξουαλική κακοποίηση ενός μικρού κοριτσιού. Ο τρόπος που το ψέμα διασπείρεται σαν ιός, οι μηχανισμοί που μεταμορφώνουν κάτι σε «αλήθεια», εξερευνούνται με τρόπο συγκλονιστικό. Η ταινία μοιάζει να διεκδικεί βραβείο.
● Το «Amour» του Μίκαελ Χάνεκε θα ήταν το στοίχημά μας μέχρι τώρα για τον Χρυσό Φοίνικα, αν ο σκηνοθέτης δεν τον είχε κερδίσει τόσο πρόσφατα με τη «Λευκή Κορδέλα». Ταινία κλειστού χώρου και ασφυκτικών συναισθημάτων, εξιστορεί τις τελευταίες μέρες της σχέσης ενός ηλικιωμένου ζευγαριού, του οποίου η σχέση δοκιμάζεται όταν η σύζυγος τσακίζεται από απανωτά εγκεφαλικά. Είναι αυτό το τέλος της αγάπης τους ή η κορύφωσή της;
● Ο Ρουμάνος Κριστιάν Μιντζίου, κι αυτός πρόσφατα βραβευμένος, κάνει επίσης μια σπουδαία ταινία με το «Beyond the Hills». Η αληθινή ιστορία ενός εξορκισμού σε ένα ορθόδοξο μοναστήρι που οδήγησε στο θάνατο μιας νεαρής γυναίκας, μιλά για την τυφλή πίστη, την αδιέξοδη αγάπη και την απουσία ελπίδας με τρόπο σκληρά αληθινό.
● Το «Moonrise Kingdom» του Γουές Άντερσον αξίζει, αν μη τι άλλο, σίγουρα το βραβείο του contribution artistique. Η ιστορία ενός νεαρού Ρωμαίου και της Ιουλιέτας του σε ένα νησί έξω από τη Νέα Υόρκη στη δεκαετία του ’60, είναι τόσο όμορφη που θες να ζήσεις εκεί. Ρομαντική, τρυφερή, παράξενη, υπέροχα στιλιζαρισμένη, είναι μαζί η καλύτερη ταινία του Άντερσον από την εποχή της «Οικογένειας Τανενμπάουμ». Κι αυτό λέει πολλά.
● Στο «De Rouille et de Os» του Ζακ Οντιάρ, η Μαριόν Κοτιγιάρ και ο Ματίας Σένερτς είναι χωρίς αμφιβολία το πιο καυτό ζευγάρι του φεστιβάλ επί της οθόνης. Σωματικό σινεμά που χτυπάει στην καρδιά, επιβεβαιώνει το σκηνοθετικό μέγεθος του Οντιάρ, το ερμηνευτικό εύρος της Κοτιγιάρ και την έλευση του επόμενου μεγάλου Ευρωπαίου σταρ στο πρόσωπο του Σένερτς.
● Η πιο τολμηρή ταινία φέτος είναι το «Paradies: Liebe» του Ούλριχ Ζάιντλ, γεμάτη γυμνή σάρκα είτε των νεαρών που πουλάνε σεξ σε μεσήλικες τουρίστριες στην Κένυα είτε της, πληθωρικού σώματος, ηρωίδας του. Όχι όμως με σκοπό να σοκάρει, αλλά να μιλήσει για κάτι πιο θλιβερό κι εσωτερικό, που οι στύσεις και η πληρωμένη ερωτική επιθυμία δεν μπορούν να κρύψουν.
● Από την άλλη, το «Lawless» του Τζον Χίλκοουτ, πλήρες από σταρ και συμβάντα, δεν μπορεί να βρει το ρυθμό και την ένταση που θα περίμενες σε αυτή την ιστορία τριών αδελφών στην αμερικάνικη επαρχία της ποτοαπαγόρευσης, που θέλει να λειτουργήσει σαν παραβολή για το πώς χτίστηκε η ταυτότητα μιας ολόκληρης χώρας.
● Κι αν ο Χίλκοουτ κάνει τουλάχιστον μια απόλυτα «κινηματογραφική» ταινία, ο 89χρονος Αλεν Ρενέ βυθίζεται απόλυτα στην κατασκευασμένη σύμβαση που χαρακτηρίζει ούτως ή άλλως τις ταινίες του, στο «Vous n’ avez Encore Rien Vu», κάτι που μοιάζει με κινηματογραφημένο θέατρο.
● Όσο για τον Αμπάς Κιαροστάμι, μοιάζει χαμένος στη μετάφραση, δίχως focus και ενδιαφέρον στο «Like Someone in Love», μια ταινία που γύρισε στο Τόκιο για τη συνάντηση μιας νεαρής φοιτήτριας που δουλεύει σαν call girl με έναν ηλικιωμένο καθηγητή.
