Υπήρξε η Λίζμπεθ Σαλάντερ, το αυθεντικό «Κορίτσι με το τατουάζ» στη σουηδική τριλογία των ταινιών. Πρόσφατα «πέρασε» στην Αμερική με το «Σέρλοκ Χολμς: Το παιχνίδι των Σκιών». Τώρα ετοιμάζεται να εκτοξευθεί στο σύμπαν των αληθινών χολιγουντιανών αστέρων (ή στο διάστημα, αν προτιμάτε), χάρη στον «Προμηθέα», την επιστροφή του Ρίντλεϊ Σκοτ στο μύθο του «Alien», που βγαίνει στις αίθουσες την επόμενη εβδομάδα.
Ο ρόλος σου στην ταινία δεν είναι η Λίζμπεθ Σαλάντερ στο διάστημα, υποθέτουμε... Κάθε άλλο. Η Ελίζαμπεθ Σο που υποδύομαι είναι επιστήμονας και αρχαιολόγος, μεγαλωμένη μόνη της από μικρή, που πιστεύει στην ύπαρξη ενός βαθύτερου νοήματος και έχει μια έντονη εσωτερική δύναμη. Διαθέτει πάντα τη δυνατότητα να μπαίνει σε «λειτουργία εργασίας», κάτι που είναι ο δικός της τρόπος να επιβιώνει: το να είναι αναλυτική αντί να παραδίνεται στα συναισθήματά της. Νομίζω ότι η Σο είναι η ψυχή της ταινίας, αυτή μέσω της οποίας ο θεατής «διαβάζει» ολόκληρη την ιστορία και τις ιδέες της ταινίας.
Οι οποίες αφορούν, ανάμεσα σε άλλα, και την προέλευση του ανθρώπινου είδους; Το φιλμ είναι βαθιά πνευματικό, θρησκευτικό, θα έλεγα, κατά κάποιον τρόπο. Νομίζω ότι οι περισσότεροι σκέφτονται τις ταινίες επιστημονικής φαντασίας, ακόμη και κάποιες από τη σειρά των «Alien», σαν ταινίες δράσης. Έχουν να κάνουν με όπλα, εξωγήινους και μια απειλή από το διάστημα. Όμως ο «Προμηθέας» έχει να κάνει κυρίως με εμάς: τι είμαστε, από πού προήλθαμε, τι χρειαζόμαστε, τι ψάχνουμε, τι έχουμε ανάγκη στη ζωή μας. Και ειδικά ο δικός μου χαρακτήρας, με το πώς επιβιώνεις, πώς διατηρείς την πίστη σου. Στην πραγματικότητα, αφορά απόλυτα στην πίστη. Βρίσκω υπέροχη την ιστορία του Προμηθέα, το πώς έκλεψε τη φωτιά από τους θεούς και την έδωσε στους θνητούς. Μας έδωσε ζωή, μας έσωσε όλους. Ο μύθος του Προμηθέα συνδέεται με την ταινία. Και, νομίζω, προσθέτει σε αυτή τη θρησκευτική πλευρά της. Με τον τρόπο που μιλά για την ανθρωπότητα και τους θεούς της, αλλά και τη σύγκρουση ανάμεσά τους.
Θα έλεγες ότι ήσουν φαν του «Alien»; Ναι! Η πρώτη ταινία της σειράς είναι μία από τις αγαπημένες μου. Εκτός από την περιπέτεια και τη φαντασία, είχε ένα δικό της είδος ποίησης. Όταν την είδα, ήμουν αρκετά μικρή και εντυπωσιάστηκα πολύ από τη Σιγκούρνι Γουίβερ. Ήταν τόσο έντονη και δυνατή. Είχα σχεδόν πάθει εμμονή με την ερμηνεία της και με την ταινία.
Πόσο κοντά στο «Alien» θα έλεγες ότι βρίσκεται αυτή η ταινία; Πόσο ταιριαστή είναι στον κόσμο που δημιούργησε ο Ρίντλεϊ Σκοτ με εκείνο το φιλμ; Νομίζω ότι κατά κάποιο τρόπο βρισκόμαστε στην ίδια «χώρα». Οι θεατές ίσως αναγνωρίσουν κάποιες ομοιότητες, αλλά το σενάριο με εξέπληξε πολύ όταν το διάβασα. Πάντα πίστευα ότι η ψυχολογία των ηρώων και οι σχέσεις τους έχουν πολύ μεγαλύτερο ενδιαφέρον σε μια ταινία απ’ ό,τι οι σκηνές δράσης, αλλά ο «Προμηθέας» κατορθώνει να τα χωράει και τα δύο. Είναι ένα θαυμάσιο σενάριο, ο Ρίντλεϊ Σκοτ είναι σπουδαίος καλλιτέχνης. Όταν έφτασα για πρώτη φορά στα γυρίσματα, δάκρυσα. Τα σκηνικά ήταν τόσο όμορφα, με έναν αλλόκοτο τρόπο, και μαζί τόσο σκληρά. Είναι εξαιρετικός στο να δημιουργεί κάτι που δεν έχεις ξαναδεί ποτέ. Και η ταινία είναι σκοτεινή και σκληρή, αλλά δεν είναι καταθλιπτική. Χωράει μέσα της αρκετή ελπίδα και ομορφιά.
8°
