Αλέξανδρος Ψυχούλης a.antonopoulou.art, Αριστοφάνους 20, 210 3214.994, από 11/3 ως 29/4
Ο εικαστικός Αλέξανδρος Ψυχούλης κατασκευάζει ένα πελώριο κύμα δωματίου. Γνωστός από τη δράση του στην ψηφιακή τέχνη, την εγκατάσταση, τη ζωγραφική, αλλά και από τη διάκριση του βραβείου Benesse της 47η Biennale στη Βενετία, μας μιλάει για τη νέα του ατομική έκθεση «Το δωμάτιο».
Πώς αποφασίσατε να παγιδεύσετε ένα κύμα μέσα σε ένα δωμάτιο;
Έβλεπα ένα ντοκιμαντέρ για τα τσουνάμια στη Χαβάη. Το νησί είχε καταστραφεί από ένα τεράστιο κύμα και οι επιστήμονες κατάφεραν να φτιάξουν μηχανισμούς που θα προειδοποιούσαν τους κατοίκους σε περίπτωση ανάγκης. Θέλοντας να δοκιμάσουν την αποτελεσματικότητα και τα αντανακλαστικά, πραγματοποίησαν μια άσκηση ετοιμότητας. Όταν θα χτυπούσαν οι σειρήνες θα έπρεπε όλοι να ανεβούν στο ψηλότερο σημείο, όπως και έκαναν, εκτός από πενήντα σέρφερ που κατέβηκαν στην παραλία περιμένοντας την απόλυτη εμπειρία του γιγάντιου κύματος. Ένα κύμα δεν έρχεται μόνο από τον ωκεανό. Μπορεί να σε βρει οπουδήποτε, ακόμα και μέσα στο σαλόνι σου. Μπορεί να έρθει από την τηλεόραση, από τον τοίχο του μπάνιου ή από το στόμα κάποιου αγαπημένου προσώπου. Σε κάθε περίπτωση θα ήθελα να είμαι με τους σέρφερ, μ’ αυτούς που ξέρουν να διαχειριστούν κάτι καταστροφικό και να το μεταστρέψουν σε απόλαυση.
Καταφέρατε να δώσετε σάρκα και οστά σε μια στιγμή;
Το να παγώσεις στις τρεις διαστάσεις μια απειροελάχιστη χρονική στιγμή ενός στοιχείου που μαίνεται είναι τρομερά φιλόδοξο. Μόνο δημιουργώντας μια σύμπτωση μπορείς να το κατορθώσεις. Αυτό που καταφέρνεις είναι να γεννήσεις ένα αίνιγμα με άγνωστη απάντηση.
Από πλαστικό κορδόνι και βαρύτητα. Έψαχνα το πιο ανοίκειο υλικό για να κατανοήσω μια αστραπιαία δράση του νερού. Πλέκω το κορδόνι πόντο πόντο κι αυτό μου δίνει το χρόνο να συνειδητοποιήσω το κύμα, εμένα τον ίδιο κι ολόκληρη τη ζωή μου.
Αυτή η δουλειά σας μου έφερε στο μυαλό τον «Γοργονοεντοπιστή», που είχατε δείξει πέρσι.
Το έργο σας κινείται μεταξύ πραγματικού και φανταστικού; Δεν είναι τόσο ξεκάθαρα τα όρια. Το ενδιαφέρον είναι να συνειδητοποιούμε ότι με άξονα φανταστικές καταστάσεις ή επιθυμίες βιώνουμε ακόμα και την καθημερινότητά μας.
Η δουλειά σας έχει σχέση με την υπερβατικότητα των παραμυθιών;
Ναι, θα μπορούσε. Εκεί υπάρχουν συχνά πλάσματα αποτρόπαια που μπορεί να σου σώσουν τη ζωή.
Πώς εμπλέκεται στην έκθεση «Το δωμάτιο» η ενασχόλησή σας με την ψηφιακή τέχνη;
Βρίσκεται στον αντίποδα της ψηφιακής μου, ασώματης δραστηριότητας. Είναι η απόλυτη χειροναξία, ο τρόπος που το σώμα παίρνει την εκδίκησή του και αποδεικνύει φιλάρεσκα την κυριαρχία του.
Δεν κάνατε εγκαίνια στην έκθεση γιατί θέλετε ο κόσμος να βιώσει μια ιδιωτική θέαση του έργου σας;
Η μοναχική θέαση του έργου σχετίζεται με την τελετουργία της προσέγγισής του. Προσπαθώ να δημιουργήσω την ιδανική συνθήκη για την αντίληψη αυτού του παγιδευμένου κύματος. Σήμερα το πρόβλημα δεν είναι η απομόνωση, όσο η δυσκολία να απομονωθείς. Η δυσκολία να βρεθείς σε ένα χώρο που κανένα ερέθισμα δεν σ’ εμποδίζει να αφουγκραστείς τον εαυτό σου και η δυσκολία του να αγαπήσεις και να μεταστρέψεις την όποια μοναξιά σου σε κάτι ζωογόνο.
Από την αναδρομική του Κυριάκου Μορταράκου και τη μεγάλη έκθεση του Δημήτρη Σεβαστάκη στις επιζωγραφισμένες φωτογραφίες του Κώστα Λάκη και τους καλλιτεχνικούς αλγόριθμους του Τσαρλς Σάντισον
12°
