«Αίγινα, οδός Καποδιστρίου. Ξυπόλυτος στην καυτή άσφαλτο, γυρίζοντας απ’ τη θάλασσα με σπασμένη σαγιονάρα, δεν πιστεύω αυτό που βλέπω. Μια αιωνόβια ελιά με έναν τεράστιο κορμό, εντυπωσιακό γλυπτικό αριστούργημα, υπάρχει στην αυλή σπιτιού πάνω στο δρόμο. Τον φωτογράφισα από όλες τις πλευρές με μια κρυφή επιθυμία να τον ζωγραφίσω».
Είναι καλοκαίρι του 2010 κι ο γνωστός σκηνογράφος Γιώργος Ζιάκας, ο οποίος νοικιάζει ένα σπίτι στο νησί του Αιγαίου, ζει μια μικρή αποκάλυψη, παρότι η καλλιτεχνική του πορεία μετρά ήδη 46 χρόνια κι είναι γεμάτη από πολλά μικρά θαύματα. Πώς αλλιώς, αφού έχει συνεργαστεί με όλα τα κρατικά θέατρα, θιάσους τους Ελεύθερου Θεάτρου και τα περισσότερα ΔΗΠΕΘΕ, αλλά και στον κινηματογράφο με τον Θόδωρο Αγγελόπουλο. Προσθέστε κι άλλα στην πορεία του, όπως βοηθός στη σχολή αρχιτεκτόνων του Ε.Μ.Π. και καθηγητής σκηνογραφίας επί είκοσι ένα χρόνια στην ΑΣΚΤ της Αθήνας, στην οποία σήμερα είναι ομότιμος καθηγητής. Πολλές ιδιότητες, πολλές διακρίσεις και βραβεία. Και ξάφνικα η μικρή αποκάλυψη...
«Από παιδική μου φίλη στη Λάρισα έμαθα ότι στην Αίγινα υπάρχει ένας αρχαίος ελαιώνας, διατηρητέος και προστατευμένος από την Ουνέσκο ως μνημείο φυσικής ομορφιάς. Με τη μοτοσικλέτα του Κώστα αρχίσαμε τα Σαββατοκύριακα να οργώνουμε την ενδοχώρα του νησιού, ψάχνοντας. Σε ένα πλάτωμα στον Μεσαγρό (παλιός ελαιώνας) ένας μεγάλος αριθμός εντυπωσιακών γέρικων δέντρων με έκανε να πιστέψω ότι τον βρήκαμε. Αλλά όχι. Ο ελαιώνας ήταν ψηλά στο βουνό.
Τον είδα ένα χρόνο αργότερα, τη μεθεπόμενη άνοιξη, τη χρονιά με τις μεγάλες πλημμύρες. Το τζιπ του Θοδωρή, που θα μας ανέβαζε, λίγο μετά τον κεντρικό δρόμο ήταν αδύνατο να προχωρήσει. Οι μεγάλες πέτρες και τα βαθιά χαντάκια που άφησε η νεροποντή του χειμώνα καθιστούσαν τη διαδρομή για το βουνό αδύνατη. Ξεκινήσαμε με τα πόδια, ο Θοδωρής, ο Κώστας και εγώ. Τους άλλους δυο της παρέας, Κίρκη και Λέανδρο, επιστρέφοντας θα τους συναντούσαμε στην ψαροταβέρνα. Η μέρα ήταν ανοιξιάτικη, ηλιόλουστη.
Μετά από αρκετό περπάτημα φτάσαμε στην κορυφή της πλαγιάς. Αιωνόβιες ελιές με κορμούς ξασπρισμένους και φαγωμένους απ’ τον καιρό και τον ήλιο, μνημειακά φυσικά γλυπτά ριζωμένα σε ένα οροπέδιο με χαμηλή βλάστηση κατάσπαρτο με ασφοδίλια, μαρτυρούν αδιάψευστα τους αιώνες που πέρασαν από πάνω τους. Γέρος από κοντινό χωριό, που μάζευε χόρτα, μας τις χρονολογούσε. Τόσοι αιώνες η μία, τόσοι η άλλη και η μεγάλη δίπλα στο εκκλησάκι, που κατά καιρούς στην κουφάλα της έχουν στήσει γλέντια, θα είναι σύμφωνα με την παράδοση και δυόμισι χιλιάδες χρόνια. Με τη φωτογραφική μηχανή χωμένος μέσα σε αγριόχορτα, βατσινιές και χαμηλά πουρνάρια, αιχμαλώτιζα την παράξενη ομορφιά των δέντρων.
Πολλοί κάτοικοι στο νησί δεν γνωρίζουν την ύπαρξή του. Αν αυτό μου φαίνεται περίεργο; Όχι. Πολλοί κάθονται κάτω από την Ακροπόλη και δεν έχουν ανέβει ποτέ. Όσο για τα έργα, είναι καμωμένα από το 2010 μέχι σήμερα. Τα ζωγράφιζα στα μεσοδιάστημα των δουλειών μου. Ζωγράφιζα δηλαδή 20 μέρες στην Αίγινα, ύστερα άλλλες 15 στο χωριό μου, στα κενά του ελεύθερου χρόνου, κενά στα οποία όμως έπρεπε απαραιτήτως να έχω κέφι».
Εξήντα ένας πίνακες διαφόρων διαστάσεων βρίσκουν τη θέση τους στο χώρο Stormy του Ηλία Βλαχάκη. «Ήμουν δάσκαλος του Ηλία στην αρχιτεκτονική. Τρεις φίλους είχα στο ΕΜΠ, όταν ήμουν δάσκαλος – τον ηθοποιό Νίκο Χατζόπουλο, τον Ηλία Βλαχάκη και τον Σπύρο Παντελάκη (εικαστικός και μεταφραστής λογοτεχνίας). Κανένας τους δεν έγινε αρχιτέκτονας. Ο Ηλίας μόνο σχεδίασε το σπίτι του κι ο Νίκος το μισό σπίτι του, το άλλο μισό το ολοκήρωσαν άλλοι αρχιτέκτονες».
Το διάλεξε ένας φίλος μου ποιητής. Του έλεγα: «Βρες μου, βρε παιδί μου, ένα ωραίο ποιήμα με θέμα την ελιά». Και βρήκε αυτό: «Καταμεσήμερο Ιουλίου, που κι αν δεν υπήρχαν ελαιώνες θα τους είχα επινοήσει». Είναι ιδανικό για αυτό που έφτιαξα.
Από την αναδρομική του Κυριάκου Μορταράκου και τη μεγάλη έκθεση του Δημήτρη Σεβαστάκη στις επιζωγραφισμένες φωτογραφίες του Κώστα Λάκη και τους καλλιτεχνικούς αλγόριθμους του Τσαρλς Σάντισον
13°
