«Το “Πορνό” είναι το τελευταίο μέρος μια τριλογίας έργων που δημιουργήσαμε με την ομάδα μας Griffοn – ξεκίνησε το ’14 με το “Δάσος” και συνεχίστηκε με το “Ταμπού” το ’15. Και στα τρία έργα πρωταγωνιστεί το ίδιο ζευγάρι (Γιάννης Νικολαΐδης και Σεσίλ Μικρούτσικου). Το “Πορνό” αναφέρεται στον εθισμό, που όμως δεν έχει να κάνει με ουσίες ή τυχερά παιχνίδια αλλά με τον εθισμό του “θέλω κι άλλο”, ο οποίος σε τυφλώνει και δεν σε αφήνει να δεις τι έχεις μπροστά σου και να ικανοποιηθείς.
Στην παράσταση υπάρχουν και γυμνά τα σώματα. Όχι μέσα από μια προβοκατόρικη λογική –αν μπορείς να πεις στις ημέρες μας πως ένα γυμνό σώμα προβοκάρει– αλλά ως συστατικό της πλοκής, αφού εμφανίζονται παρεμπιπτόντως καθώς οι δύο χορευτές αλλάζουν συνεχώς ρούχα επί σκηνής. Μέσω αυτής της συνθήκης αποκαλύπτεται πως δεν τους αφορά ο άλλος ως γυμνός –δες η ουσία του–, αλλά το πώς θα μεταμορφώσουν ο ένας τον άλλο και που θα τους οδηγήσει αυτή η μεταμφίεση.
Έτσι όπως είναι φτιαγμένη η παράσταση είναι σαν να βλέπεις το ζευγάρι μέσα από μία κλειδαρότρυπα. Συνεχώς περνάει από το φως στο σκοτάδι και το αντίθετο. Στο σκοτάδι γδύνεται και φοράει τους νέους... ρόλους με τη βοήθεια μαύρων ρούχων που διασχίζουν τους αιώνες ή μασκών που απεικονίζουν ζώα.
Ποτέ δεν βλέπουμε τα πρόσωπά τους. Δεν μπορείς να ξέρεις ποιοι πραγματικά είναι, αφού μόνο στο σκοτάδι μπορούν να είναι ο εαυτός τους, ενώ στο φως βγαίνουν μεταμφιεσμένοι. Σε κάθε μεταμφίεση αλλάζει και η κίνηση, ο ήχος κ.λπ. Το όλο αποτέλεσμα μοιάζει με μια συρραφή σκηνών, ενώ δεν υπάρχει γραμμική διήγηση, γιατί δεν θέλαμε να δημιουργήσουμε χαρακτήρες.
Τη μουσική έχει γράψει ο Αντώνης Παλάσκας, μόνιμος συνεργάτης της ομάδας. Είναι κυριολεκτικά συνδημιουργός –τρίτο χορευτή θα τον έλεγα–, αφού η μουσική του είναι προϊόν αυτοσχεδιασμού την ώρα των προβών. Καθώς ως χορογράφος δουλεύω πολύ με κορυφώσεις και ησυχίες, από κοινού δημιουργήσαμε τις εντάσεις και τα κατεβάσματα.
Αυτό το έργο υπάρχει γιατί δουλέψαμε αναζητώντας την ακριβή αλήθεια του καθενός σε κάθε σκηνή. Αυτό σημαίνει πως δεν χορογράφησα με την αυστηρή έννοια του όρου, αλλά ακούγοντας την ανάγκη του καθένα. Ρωτούσα για παράδειγμα τη Σεσίλ ή τον Γιάννη “εδώ θα ήθελα μια κορύφωση. Τι είναι αυτό που θα σε βοηθήσει να την έχεις;”. Η απάντησή τους, η αλήθεια τους δηλαδή, έδινε τη λύση και καθόριζε τη χορογραφία. Με μια πρόταση είναι ένα έργο που δεν στήθηκε μέσω μιας εγκεφαλικής αλλά μέσω μιας συναισθηματικής διαδικασίας.»
Από την αναδρομική του Κυριάκου Μορταράκου και τη μεγάλη έκθεση του Δημήτρη Σεβαστάκη στις επιζωγραφισμένες φωτογραφίες του Κώστα Λάκη και τους καλλιτεχνικούς αλγόριθμους του Τσαρλς Σάντισον
13°
