Όλοι ξέρουμε πως όταν ξεφορτωνόμαστε άχρηστα πράγματα νιώθουμε καλύτερα, αλλά αν κάποιος μας έλεγε ότι αυτό και μόνον αυτό είναι το μυστικό της ευτυχίας; Θα του χαρίζαμε ένα παλιό σκαμπό κι ένα τσουλάκι μπάνιου επειδή μας αποκάλυψε μια μεγάλη αλήθεια;
Το σκαμπό στηρίζεται σε τρία πόδια σαν τον Κοκκινογένη γιατί το τέταρτο έχει ξεχαρβαλωθεί, άρα είναι ένα σκαμπό που γέρνει, δεν μπορείς να του κάτσεις, ωστόσο το κρατάς στη γωνία του χολ. Του ακουμπάς γράμματα, λογαριασμούς και διαφημιστικά που δεν πρόκειται να ανοίξεις ποτέ. Μερικές φορές το παίρνει το μάτι σου κι αναστενάζεις «πω πω, πρέπει να το πετάξω αυτό το λείψανο, και να τσεκάρω τη στοίβα με τα παλιόχαρτα επίσης, αλλά άλλη μέρα γιατί τώρα βιάζομαι».
Τα ίδια και με το τσουλάκι του μπάνιου: είναι άθλιο, σκοροφαγωμένο και θλιβερό, απορείς γιατί δεν το πετάς ένα, δύο ή δώδεκα χρόνια τώρα που σε ενοχλεί αισθητικά – όποτε το παίρνει το μάτι σου. Όχι ότι το μάτι σου έχει θέματα με τη σαβούρα και την περνάει στο ντούκου, απλώς… δεν προλαβαίνεις. Έχεις δουλειές, τρέχεις, δίνεις προτεραιότητα σε άλλα πράγματα πιο σημαντικά.
Ξέρεις πως το σπίτι σου, οι ντουλάπες και τα συρτάρια σου είναι τίγκα στη σαβούρα: το σκαμνάκι και το τσουλάκι δεν είναι τίποτα μπροστά στα ρούχα, παπούτσια, προσωπικά αντικείμενα, καλλυντικά, gadgets, καλώδια και πολύμπριζα που μαζεύεις με τον καιρό. Βιβλία, περιοδικά, άλμπουμ, βινύλια, κασέτες, cd, καρτ-ποστάλ, γράμματα, φωτογραφίες, αναμνηστικά, ρολόγια, παντατίφ, κάλτσες, εισιτήρια, χαρτιά κάθε είδους και γενικά πράγματα που μας βοηθάνε… σε τι; Στο να θυμόμαστε στιγμιότυπα από τη ζωή μας; Να ζούμε πιο άνετα, να έχουμε περισσότερες επιλογές, να αλλάζουμε εμφάνιση, να αγγίζουμε με μία κίνηση τη λύση σε οποιοδήποτε πρόβλημα; Μέσα στο σπίτι μας; Και ποιο πρόβλημα λύνει ένα ψωριάρικο τσουλάκι μπάνιου; Παρόλο που είμαι ένας κάτοχος τέτοιου (και χειρότερου) τσουλακίου, δεν έχω απάντηση.
Μια Αμερικάνα νοικοκυρά λοιπόν κάθισε κι έγραψε ένα βιβλίο και ούτε λίγο ούτε πολύ ισχυρίζεται ότι η ευτυχία είναι θέμα ξεκαθαρίσματος λογαριασμών με τα υλικά αγαθά: ένα καλό spring cleaning, λέει η Gretchen Rubin (στο βιβλίο “The happiness project”), ένα ξεσκαρτάρισμα στις ντουλάπες, στα έπιπλα και γενικά στα προσωπικά μας αντικείμενα, μας κάνει πάντα να νιώθουμε καλύτερα. Σιγά τη φιλοσοφία – όλοι αισθανόμαστε πιο ήρεμοι όταν ξεφορτωνόμαστε ρούχα που δεν μας κάνουν πια… αν και, δεν θυμάμαι να έσκασα ποτέ ιδιαίτερα επειδή η ντουλάπα μου έχει ρούχα από τα μακρινά eighties. Ο Μαχάτμα Γκάντι είχε λιγότερα από δέκα προσωπικά αντικείμενα (ρολόι, γυαλιά, στιλό, σαλβάρι, ίσως κάνα-δυο σώβρακα). Ο μέσος Έλληνας έχει πάνω από εκατό, και δεν βγάζω την ουρά μου απ’ έξω κα-θό-λου: βαριέμαι το συμμάζεμα πάρα πολύ, την όλη σκληρή δουλειά που λέγεται «ξεσκαρτάρισμα», που προϋποθέτει ένα ελεύθερο απόγευμα ή μια Κυριακή εντελώς πεθαμένη. Αν υποθέσουμε ότι πέφτει στα χέρια μου μια ολόκληρη Κυριακή κι αν υποθέσουμε ότι δεν βρίσκω κανένα/καμία φίλο/η να επικοινωνήσουμε άμεσα… κανένα σινεμά, θέατρο, καφέ ή εστιατόριο που θέλω να δω… κανένα συγγενή που έχω αφήσει καιρό χωρίς επίσκεψη… κανένα βιβλίο που κόβομαι να διαβάσω ή να γράψω, καμία μπανιέρα που θέλω να τη γεμίσω νερό και να αράξω μέσα, γενικά η Κυριακή είναι ΨΟΦΙΑ απ’ όλες τις απόψεις και βρέχει του σκοτωμού και τα νεύρα μου είναι πουρές… αν καθίσω να ξεκαθαρίσω την ντουλάπα μου ίσως νιώσω καλύτερα, όντως. Αλλά δεν είναι και σίγουρο – ίσως πάρω φόρα να χτυπήσω το κεφάλι μου στον τοίχο ή ίσως πηδήξω από το παράθυρο. Μια Κυριακή τόσο (με το συμπάθιο) σκατά, που με ωθεί να ξεσκαρτάρω την προίκα μου; Ε, όχι. I will survive, απλώς μην τα θέλουμε κι όλα δικά μας...
Η σαβούρα μαζεύεται στη ζωή μας επειδή δεν έχουμε χρόνο, βαριόμαστε, είμαστε μπίζι, η ζωή τρέχει κι εμείς μαζί της και μπράβο μας. Πάντα ελπίζουμε ότι σε μία ανάπαυλα ή και δύο, θα βγάλουμε από το υπόγειο εκείνες τις τζούφιες μαξιλάρες κι εκείνο το τσιριποπό τραπεζάκι που ίσως δώσαμε, αλλά ίσως όχι. Και… η ανάπαυλα δεν έρχεται. Όταν έρχεται, βλέπουμε τα «Φιλαράκια» ξαπλωμένοι στον καναπέ και της σφυράμε να πάρει δρόμο. Άιντε από κει. Θα τα κάνουμε όλα αυτά τα συμμαζευτικά, την εκκαθάριση, το ξεσκαρτάρισμα, αλλά άλλη μέρα.
Κάποτε βέβαια έρχεται η «άλλη μέρα» – μετακομίζουμε π.χ., και πρέπει να ξεφορτωθούμε τη μισή μας πραμάτεια. Στέλνουμε τα παιδιά μας να σπουδάσουν και ανακαλύπτουμε ότι έχουμε δύο, ή εκατόν δύο, από τα ίδια (παπλώματα, σεσουάρ, πανωσέντονα, πετσετάκια, τραπεζομάντιλα κ.λπ.). Τα παιδιά μας δεν θα χρειαστούν πετσετάκια ούτε τραπεζομάντιλα αλλά θα τους τα χώσουμε, συνεχίζοντας έτσι την ωραία παράδοση: σιγά-σιγά τα πετσετάκια στοιβάζονται σ’ ένα φοιτητικό σπίτι που αργότερα θα γίνει εργένικο, κι ακόμα πιο αργά, οικογενειακό σπίτι… και, ω του θαύματος! Στη γωνία του χολ, τι βλέπουν τα έκπληκτα, γηραλέα ματάκια μας; Το παλιό σκαμπό με τα τρία πόδια! Φορτωμένο φάκελους, χαρτιά, λογαριασμούς και φυλλάδια!
Εννοείται ότι θα νιώσουμε πολύ καλύτερα και πιο ανάλαφρα όταν το βγάλουμε στα σκουπίδια με τα χεράκια μας, μαζί με το τσουλάκι του μπάνιου, όχι αμέσως επειδή έχουμε πολλά να κάνουμε τώρα – οπωσδήποτε όμως, άλλη μέρα…
Η καρέκλα που πρωταγωνιστεί στα πανηγύρια, στις αυλές της επαρχίας και στις παραλίες, είναι το εμβληματικότερο έπιπλο των τελευταίων 100 ετών σύμφωνα με τους New York Times
Φιλικά προς το περιβάλλον συγκροτήματα γραφείων, ουρανοξύστες, μουσεία και μεγάλες κτιριακές εγκαταστάσεις που ανακαινίζονται αλλάζουν το πρόσωπο της πόλης
Ιππότης, βαρόνος, κάτοχος του βραβείου Pritzker και καμιά 400αρια ακόμα, ο sir Norman Foster θεωρείται και είναι ένας από τους μεγαλύτερους αρχιτέκτονας της εποχής μας.
