Ένας ισχυρισμός, τον οποίον ανέπτυξε την Τρίτη 6 Νοεμβρίου από τις Βρυξέλλες ο αντιπρόεδρος του ευρωπαϊκού κοινοβουλίου Δημήτρης Παπαδημούλης, σχετικά με το… ανεξέλεγκτο της αγοράς φαρμάκου, μας δίνει το δικαίωμα να πούμε ότι ο ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ βλέπει «ανάποδα» την πραγματικότητα.
Ο Δημήτρης Παπαδημούλης, λοιπόν, κατά τη διάρκεια της ομιλίας του σε ημερίδα της ευρωομάδας της αριστεράς, στο ευρωπαϊκό κοινοβούλιο, ισχυρίσθηκε ούτε λίγο ούτε πολύ το εξής:
«Για πολλά χρόνια είχε επικρατήσει το νεοφιλελεύθερο ιδεολόγημα ότι η αγορά φαρμάκου αυτορυθμίζεται και κάθε έξωθεν παρέμβαση θα κατέστρεφε αυτήν την ισορροπία. Αυτό είχε καταστροφικά αποτελέσματα, όπως τα καρτέλ, τη χειραγώγηση τιμών και την επιβολή των μεγάλων ιδιωτικών συμφερόντων σε βάρος της κοινωνίας και των πολλών».
Κι όμως, μπορεί, με το νεοφιλελεύθερο ιδεολόγημα των αυτορυθμιζομένων αγορών, η αγορά του φαρμάκου να είχε ήδη μετατραπεί σε πραγματική ζούγκλα, στην οποία, μάλιστα, οι μόνοι οι οποίοι θα είχαν πρόσβαση στην φαρμακευτική καινοτομία, δηλαδή στα πιο προχωρημένα και αποτελεσματικά φαρμακευτικά σκευάσματα, θα ήταν αποκλειστικά και μόνον οι έχοντες και οι κατέχοντες.
Δυστυχώς, όμως, για τον Δημήτρη Παπαδημούλη, στην αγορά του φαρμάκου δεν επικρατεί η νεοφιλελεύθερη ζούγκλα, όπως θα έλεγε ο ίδιος, αλλά –και εδώ είναι το μείζον πρόβλημα για τις προοδευτικές πολιτικές δυνάμεις της Ευρώπης– αυτή η αγορά είναι ίσως η πιο καλά ρυθμισμένη και όλα τα προβλήματα και οι δυσλειτουργίες, που επισημαίνει ο Δημήτρης Παπαδημούλης λαμβάνουν χώρα, φευ, παρά τις εξαντλητικές ρυθμίσεις στην αγορά φαρμάκου, ιδιαίτερα στη χώρα μας, για την οποία γνωρίσουμε τα περισσότερα σχετικά στοιχεία.
Ξέχασε, φαίνεται ο Δημήτρης Παπαδημούλης ότι το κράτος είναι στην Ελλάδα εκείνο το οποίο «ανοίγει την πόρτα» προκειμένου να ενταχθεί ένα νέο φαρμακευτικό σκεύασμα στη θετική λίστα συνταγογραφούμενων φαρμάκων, δηλαδή το κράτος ανοίγει τη δίοδο κάθε φαρμακευτικού σκευάσματος προς τους ασθενείς.
Ξέχασε επίσης ότι είναι το ίδιο το κράτος στη χώρα μας εκείνο το οποίο τιμολογεί κατ’ αποκλειστικότητα το σύνολο των φαρμακευτικών σκευασμάτων και καμία ελεύθερη αγορά δεν προσδιορίζει όχι μόνον τις τιμές των φαρμάκων, αλλά ούτε καν το περιθώριο κέρδους των φαρμακαποθηκαρίων και των φαρμακοποιών.
Το θέμα, το μεγάλο θέμα εδώ είναι, λοιπόν, ότι τα καρτέλ, η χειραγώγηση των τιμών και άλλα πολλά φαινόμενα, τα οποία πράγματι αναπτύσσονται στην αγορά του φαρμάκου, οφείλονται σε δυσλειτουργίες των συστημάτων ρύθμισης αυτής της αγοράς και όχι στη λεγόμενη ελεύθερη και ασύδοτη αγορά, η οποία, εάν αφήναμε να αναπτυχθεί, θα γεννούσε μόνον τον πλήρη αποκλεισμό μεγάλων μερίδων ασθενών από την φαρμακευτική περίθαλψη.
Η ρύθμιση είναι λανθασμένη και απαιτείται ένα άλλο ρυθμιστικό μοντέλο, κατά προτίμηση, μάλιστα, διευρωπαϊκό, το οποίο θα αναγνωρίζει και θα υπερβαίνει όλες τις ως άνω μείζονες δυσλειτουργίες.
Αν και σε αυτόν τον τομέα αρκεστούμε να καταγγέλλουμε στερεοτυπικά και κουραστικά τα «νεοφιλελεύθερα ιδεολογήματα της αυτορύθμισης», δεν θα χάσουμε, απλώς, το δάσος, θα χάσουμε και το ίδιο το δέντρο…
