Long Story Short: Το adult animation (ξανά) στα καλύτερά του. Με την υπογραφή – εγγύηση του δημιουργού του "Bojack Horseman", Raphael Bob Waksberg
H τελευταία ημέρα του 2020 - μιας χρονιάς ορόσημο για όλον τον κόσμο - ήταν και η μέρα που έριξε τους τίτλους τέλους το τελευταίο επεισόδιο του "Bojack Horseman", μιας σειράς ορόσημο για τους απανταχού λάτρεις του adult animation και της σύγχρονης, ευφυούς τηλεόρασης. Της τηλεόρασης που γνωρίζει πώς να αρπάζει τον θεατή από τα ενδότερά του με μια λαβή τρυφερή, με το σκληρό χάδι μιας δημιουργίας ξέχειλης από εκείνον τον μαγικό συνδυασμό που γεννούν το χιούμορ, οι ατάκες ακριβείας και η πλούσια συναισθηματική νοημοσύνη. Μέσα σε έξι χρόνια και ισάριθμες υπέροχες σεζόν ο "Bojack Horseman" του Raphael Bob Waksberg προσκάλεσε στη σουρεαλιστική εκδοχή Hollywood (ή μήπως Ηollywoo; ή μήπως Hollywoob;) κατοικούμενου από ζώα και ανθρώπους σε αρμονικές και μη συνυπάρξεις εκατομμύρια θεατές – στη συντριπτική τους πλειοψηφία μέλη των γενεών Χ και Υ- που βρήκαν στον αλογόμορφο μισοκατεστραμμένο σταρ σε ελεύθερη πτώση μια απολαυστικά και βαθιά συγκινητική ενσάρκωση των πιο ρηχών ενστίκτων τους και των βαθύτερων υπαρξιακών αγωνιών τους.
Long Story Short: μια πραγματικά κορυφαία σειρά, η αξία της οποίας μετριέται στο κοινό πλην πολύτιμο νόμισμα της οθόνης, εκείνο που μετράει την αντοχή της στις επαναλήψεις και την ανάγκη του κοινού να επιστρέφει σε αυτήν ξανά και ξανά.
Πανέξυπνη και ταχύτατη ήδη από τον τίτλο και την ιδέα, η σειρά αφηγείται την ιστορία μιας μέσης, δυσλειτουργικής οικογένειας Αμερικανών Εβραίων κατά μήκος και πλάτος τριών γενεών, με συνεχείς και άτακτες χρονικές παλινδρομήσεις και κεντρικό σημείο τα τρία αδέλφια της οικογένειας Scharz – Cooper, a.k.a. Schwooper (του Avi, της Shira και του Yosi) και τον τρόπο που βιώνουν την ενηλικότητά τους μπροστά στον καθρέφτη της παιδικής ηλικίας που πέρασαν σε ένα μητριαρχικό περιβάλλον, ποτισμένο με τα στερεότυπα της εβραϊκής θρησκευτικής κουλτούρας και τα αμφιλεγόμενα standards της μητέρας τους Naomi. Τη μια στιγμή είναι μικρά παιδιά στο αυτοκίνητο, γυρνώντας από την κηδεία της γιαγιάς τους, την άλλη έχουν περάσει είκοσι χρόνια και προσπαθούν να κάνουν τα δικά τους παιδιά και να διαχειριστούν τις δικές τους απώλειες. Στο επόμενο επεισόδιο, πάλι έφηβοι που ψάχνουν να βρουν τους εαυτούς τους στο μεταίχμιο της ενηλικίωσης.
Το "Long Story Short" είναι γραμμένο στην ίδια γλώσσα με τον Bojack Horseman που αποδεικνύει ότι διαπρέπει και σε ρεαλιστικό πλαίσιο. Το ίδιο ευφυές, συχνά καυστικό χιούμορ, η ίδια αισθητική, οι ίδιες πλούσιες διακειμενικές αναφορές. Κι ωστόσο με τον μαγικό του τρόπο ο Raphael Bob Waksberg καταφέρνει να αποφύγει τις επικίνδυνες λούπες της μανιέρας. Η μη γραμμική, «άναρχη» αφήγηση που επιλέγει για το "Long Story Short" αποτελεί τον άσο στο μανίκι ενός ρυθμού κομμένου και ραμμένου για τις σύγχρονες τηλεοπτικές ανάγκες, ενώ η «θραυσματική» προσέγγιση των επεισοδίων, που λειτουργούν σε μεγάλο βαθμό σαν φωτογραφίες από κάποιο οικογενειακό album, χαρίζει απολαυστική ευελιξία εξυπηρετώντας παράλληλα χωρίς εκπτώσεις το concept των οικογενειακών χρονικών. Σε αντίθεση με το build – up του "Bojack Horseman" όπου οι αναλογίες ανάλαφρου χιούμορ - υπαρξιακού σκοταδιού έφεραν δραματικά τα πάνω κάτω προϊούσης της σειράς, στο "Long Story Short" όλα συμβαίνουν μαζί και γρήγορα, τα δεδομένα είναι από την αρχή πάνω στο τραπέζι, με την επιφύλαξη της συνέχειας η οποία ήδη έχει «κλειδώσει» στο Netflix. Οι εγγενείς μελαγχολικές έως και καταθλιπτικές προεκτάσεις των υπαρξιακών θεμάτων με τα οποία καταπιάνεται για μια ακόμη φορά ο δημιουργός της σειράς, η σχέση με τον χρόνο, η ψυχαναλυτική σχέση γονέα-παιδιού, η καταπίεση των θρησκευτικών παραδόσεων στην κοινωνική συνθήκη, τα δεινά της ενηλικίωσης, η φθαρτότητα της ίδιας της ανθρώπινης ύπαρξης, σερβίρονται εξαρχής στο πιάτο, χωρίς περικοκλάδες, χωρίς υπερανάλυση, "as is", πάντα ανάμικτα με την ατάκα, το γέλιο αλλά και τη ζεστασιά των οικογενειακών και ανθρώπινων δεσμών που τείνουν να διασώζωνται από τη φθορά των παραπάνω.
Παράλληλα, το φόντο της ιστορίας κάνει συχνά τη διαφορά. Τόσο το πολιτισμικό που προσφέρει, τόσο σε μυημένους που έχουν διαβάσει το μερίδιο Φίλιπ Ροθ, Τζόναθαν Σάφραν Φοέρ και λοιπής αμερικανοεβραϊκής λογοτεχνίας που τους αναλογεί όσο και σε εντελώς αμύητους. Άφθονα ερεθίσματα για περαιτέρω εμβάθυνση στην πολυπλοκότητα της εβραϊκής κουλτούρας και στον αντίκτυπο της σε γενεές σύγχρονης νεολαίας όσο και το χρονικό καθώς το «τώρα» της σειράς είναι το 2020, το 2021, το 2022, οι επόμενες δηλαδή μέρες από την πανδημία. Οι μάσκες στις συναθροίσεις (όπου άλλοι φορούν και άλλοι όχι), οι μάσκες που κρέμονται από τον καθρέφτη του αυτοκινήτου, τα meetings μέσω Zoom, τα μνημόσυνα μέσω Zoom, τα άγρια ζώα που θεώρησαν ότι οι άδειες πια πόλεις έγιναν επέκταση του φυσικού τους περιβάλλοντος, οι θεωρίες συνωμοσίας μπαίνουν κάτω και μπροστά από τον φακό του "Long Story Short" και ξύνουν τις αναμνήσεις μας από τόσο κοντινές αλλά και τόσο μακρινές ημέρες - ημέρες μιας παγκόσμιας συνθήκης που έχει αναπόδραστα διαμορφώσει όσους την έζησαν, μια συνθήκη που καμιά αφήγηση, ιστορική ή μυθοπλαστική, κινηματογραφική, τηλεοπτική ή λογοτεχνική δεν θα μπορέσει ποτέ πια να αγνοήσει.
Αλλά αυτό που κάνει καλύτερα από κάθε τι άλλο αυτός ο «τηλεοπτικός διάδοχος» του Bojack Horseman, είναι ότι κάνει πράξη το όνομά του. Σπάει μια μεγάλη ιστορία, που απλώνεται σε έξι δεκαετίες σε πενηνταράκια και πετάει τυχαία κάποια στο jukebox – κάθε κέρμα και μια ωδή σε ένα μεγάλο ή μικρό τραύμα, μια λιγότερο ή περισσότερο πραγματικότητα αυτού που αποκαλούμε αληθινή ζωή, μια οικογενειακή ιστορία με τα καλά της και τα κακά της. Ειλικρίνεια, ενσυναίσθηση, ανοιχτοί δρόμοι για προσωπική σύνδεση αλλά όλα σε λίγα λεπτά, σε ένα ανοιγόκλεισμα του ματιού, σε δυο – τρία καρέ. Μια μεγάλη ιστορία συμπυκνωμένη σε ένα εικοσάλεπτο επεισόδιο. Η τέχνη της αφαίρεσης, η τέχνη της περιεκτικότητας, η τέχνη της ακρίβειας. Τις περισσότερες φορές δεν χρειάζονται και πολλά παραπάνω. Άλλωστε όπως θα παραδέχονταν καθισμένοι σε μια στέγη, τη βραδιά του τελευταίου τους επεισοδίου ένα συναισθηματικά ταλαιπωρημένο άλογο – πρώην σταρ sitcom και η ετερώνυμη αδελφή – ψυχή του στην ανθρώπινη μορφή μιας φεμινίστριας συγγραφέα η ζωή είναι αυτή που είναι, μέχρι να μην είναι πια. "Life's a bitch and then you die, right?". "Sometimes. Sometimes life's a bitch and then you keep living".
11°
