Η Olga Khazan του The Atlantic εξηγεί γιατί η γενιά των millennials φαίνεται να μην βγάζει ποτέ τα ακουστικά από τα αυτιά της
Φανταστείτε τον εαυτό σας μία τυπική μέρα μέσα στο μετρό ή να περπατάτε στον δρόμο και να παρατηρείτε τους υπόλοιπους ανθρώπους. Υπάρχει κάτι που βρίσκετε κοινό σχεδόν σε όλους τους; Θα υποθέσω ότι αυτό το κάτι είναι το γεγονός ότι η τεράστια πλειοψηφία τους φοράει ακουστικά.
Φοράμε τόσο συχνά ακουστικά, που στην πραγματικότητα αν το σκεφτούμε ίσως μπορούν να θεωρηθούν περισσότερο προέκτασή μας από ότι ακόμα και τα κινητά. Αυτό εξηγείται πολύ απλά από το γεγονός ότι συνεχίζουμε να φοράμε ακουστικά, ακόμα και όταν δεν κάνουμε κάτι στα κινητά μας, όπως όταν διαβάζουμε ένα βιβλίο ή κάνουμε κάποια δουλειά ή τρέχουμε στον διάδρομο ή απλά είμαστε τόσο στριμωγμένοι μέσα σε ένα λεωφορείο που δεν μπορούμε να κουνήσουμε τα χέρια μας και κατ’ επέκταση να ασχοληθούμε με το κινητό μας.
Παράλληλα, η χρησιμότητα των ακουστικών δεν περιορίζεται στο να ακούμε μουσική και podcasts και στο να μιλάμε στο τηλέφωνο, αλλά κυκλοφορούν όλο και περισσότερα που υπόσχονται πλήρη αποκλεισμό των περιβαλλόντων ήχων (ναι, κάτι σαν ωτοασπίδες). Αυτά, μάλιστα, αποτελούν συχνά την πρώτη επιλογή ατόμων που ζουν σε σημεία της πόλης με μεγάλη ηχορύπανση και πιθανότατα την πρώτη επιλογή ατόμων που γειτονεύουν με μουσικούς, όπως drummers.
Για όλους όσους θα σπεύσουν να πουν ότι η προσήλωση στα ακουστικά μας οδηγεί ξεκάθαρα στην απομόνωση από τους γύρω μας, να πούμε ότι ως προς αυτό τους έχουν ήδη προλάβει οι επικριτές των πρώτων ακουστικών της δεκαετίας του ’80, οι οποίοι μίλησαν για την ταχεία ανάπτυξη του «κινήματος των ακουστικών», του οποίου τα μέλη είναι μόνο οι ελίτ και το οποίο οδηγεί στην κοινωνική αποξένωση και την καταστροφή των σχέσεων.
Αυτή η άποψη σε μεγάλο βαθμό δεν είναι λανθασμένη, αλλά συγχρόνως τείνει αρκετά και στην δαιμονοποίηση των ακουστικών. Η απάντηση, πάντως, σε αυτήν δίνεται με τον καλύτερο τρόπο από την αρθρογράφο του περιοδικού The Atlantic, Olga Khazan: «Σε εκείνους που έχουν ζήσει πριν τα ακουστικά, ίσως φαίνεται σαν να θέλω να υπάρχω στον κόσμο χωρίς να είμαι όντως κομμάτι του. Και ως ένα σημείο, αυτό είναι αλήθεια. Οι millennials των πόλεων όπως εγώ δεν κατοικούμε σε έναν κόσμο που μας επιτρέπει μεγάλη ιδιωτικότητα. Έχουμε στριμωχτεί σε κοντινά στοιβαγμένα γραφεία, στοιβαγμένα βαγόνια του μετρό και στοιβαγμένα διαμερίσματα. Οι ήχοι όλων των άλλων είναι συνεχώς παντού, οπότε το κεφάλι σου είναι ο μόνος προσωπικό χώρος που μπορείς να έχεις. Συνειδητοποιώ τους κινδύνους που υπάρχουν σε όλη αυτή την τάση – ίσως φτάσω μέχρι και στο σημείο να την αποκαλέσω «κοινωνική αποξένωση» και «καταστροφή των σχέσεων» - αλλά παρ’ όλα αυτά δεν αισθάνομαι ότι είναι αδυσώπητη. Αυτή τη στιγμή, όλα είναι επιμελημένα – εκτός φυσικά από αυτά που ακούμε. Και όσο άγνωστοι ήχοι μου επιβάλλονται όλη μέρα, με κάνει να αισθάνομαι καλά το να τραβάω ένα ιδιωτικό, σταθερό όριο. Όπως ακριβώς επιλέγουμε όλα τα άλλα, εγώ επιλέγω τι ακριβώς θέλω να βάζω στα αυτιά μου. Όλοι οι άλλοι ήχοι ακυρώνονται».
