Το νόημα του καλοκαιριού βρίσκεται στα διάφορα ημι-αδιάφορα

-Να δω για τι θα γράψεις τώρα έτσι όπως τα έκανες φέτος, το roadtrip στην Ουαλία, ή το island hopping στις Κυκλάδες;
-Υπερβολάρες μια ζωή, δεν το λες και island hopping το Σίφνος-Σέριφος.

-Από δύο νησιά και πάνω, το λέω.
-Είσαι ανυπόφορος, δε μου έλειψες ούτε λίγο, τόσο στην Ουαλία, όσο και στις Κυκλάδες.

-Καλά ρε μαλάκα, αλήθεια τώρα στο μεταξύ, ποιος πάει καλοκαιριάτικα βόλτα με δανεικό αμάξι στην Ουαλία;
-Εκείνος που χρώσταγε στον εαυτό του ένα road trip από το περσινό καλοκαίρι, όπως χρώσταγε και το να δει την Ουαλία μετά από οχτώ χρόνια στο UK· αυτό το λένε midcrop μπρο, έτσι για να ξέρεις.

-Και τι κατάλαβες που κυκλοφορούσες με τα φούτερ στην άκρη της Ευρώπης Ιούλιο μήνα;
-Ω ένα σωρό πράγματα. Αρχικά, οι Ουαλοί είναι ψυχούλες. Θυμάσαι εκείνον το χτίστη με τα τατουάζ πάνω από το φρύδι που του βρήκα τον καθρέφτη, που είχε κι ένα δοκάρι για συνοδηγό; Στ’ αλήθεια νόμιζα θα μου το φέρει στο κεφάλι και τελικά μου ζήτησε συγγνώμη για κάτι που ακόμα δεν κατάλαβα. Για να μη σου θυμίσω την ημι-σιτεμένη bartender που "love" με ανέβαζε, "love" με κατέβαζε και κέρασε και μια Guinness έτσι για το καλό, όταν της είπα πως το Gower, με τις ακτές και τις coastal pubs με τις φάρμες δίπλα, δεν έχει ταίρι σε ομορφιά στη χώρα.

-Ναι ναι ωραία, καλά όλα αυτά Jeremy Clarkson, τίποτα πιο ουσιώδες;
-Ναι, πως από μια ηλικία και μετά μάλλον πρέπει να τα βρεις μέσα σου με τις ζωές που δεν έζησες, όπως και με εκείνες που δεν πρόκειται να ζήσεις.

-Ώπαααα το χοντρύναμε απότομα.
-Όχι μωρέ, απλώς κάπως συνειδητοποίησα πως όσο και αν οι «επιλογές είναι δύναμη» και όλα αυτά τα empowering τσιτάτα, στο τέλος συνήθως μπορείς να κάνεις μόνο μια, τουλάχιστον στο πλαίσιο μιας συγκεκριμένης χρονικής συγκυρίας, ή ενός διλήμματος. Για να στο πω αλλιώς, θα μπορούσα να ζήσω στο Cardiff, και πιθανότατα αυτή θα ήταν μια όμορφη και ήσυχη ζωή· αλλά δε θα το κάνω ποτέ, πιθανότατα. Νομίζω είναι απαραίτητο να μάθεις να είσαι οκέι με αυτό, ιδιαίτερα όσο μεγαλώνεις.

-Και; Τα καταφέρνεις, θαρρείς;
-Και, τα καταφέρνω – θαρρώ.

-Έγινες σοφότερος βλέπω, μπράβο, κοίτα να δεις που δε θα διαφωνήσω, όσο και να θέλω.
-Σσσσστ, έχω κι άλλο. Που λες, νομίζω κατάλαβα πως καλό είναι να κάνεις και ένα βήμα πίσω πότε-πότε, και να συνειδητοποιήσεις πως ίσως ό,τι είσαι και ό,τι έχεις, όπως και να διαμορφώνεται η πραγματικότητά σου τέλος πάντων, με τα στραβά της και τα ίσια της, ενδεχομένως να είναι περισσότερο εντάξει απ’ όσο πιστεύεις. Για παράδειγμα, σε εκείνους τους κωλόδρομους στο Rhossili συνειδητοποίησα πως δεν αλλάζω το Ford για τίποτα, και ειδικά για εκείνο το Vauxhall.

-Το οποίο Ford έχεις γεμίσει αυτοκόλλητα λες και είσαι είκοσι χρονών, ενώ σε έξι μήνες κλείνεις τα 35 ξέρω γω, καημένε μου.
-Και αυτό είναι εντάξει, θα μπορούσε να είναι καλύτερα, θα μπορούσε να είναι και χειρότερα. Θα επαναλάβω, επιτυχίες εδώ, αποτυχίες εκεί, ανεμοσκορπίσματα, δε θα πεθάνουμε κιόλας. Επίσης, ξέχασες να αναφέρεις το πλαίσιο St. Pauli...

-Φιλελεύθερος να σου πετύχει μαλάκα...
-Όλες οι αυθεντικές επαναστάσεις, εκείνες που άλλαξαν όντως την Ιστορία for good, τόσο σε εθνικό, όσο και σε διεθνές επίπεδο, ήταν στον πυρήνα τους φιλελεύθερες. Εξάλλου, όπως έλεγε και ο Χάβελ «τα ανεξάρτητα έθνη δε μπορούν να υπάρξουν χωρίς ελεύθ-».

-Όχι, φτάνει, ένα ρητό ακόμα ν’ ακούσω και έχω φύγει, έλεος.
-Έτσι κι αλλιώς, το καλοκαίρι πάλι τελειώνει, δε σε παίρνει να μείνεις και πολύ παραπάνω.

-Αυτή είναι η μοίρα του κάθε καλοκαιριού, και μάλλον αυτό το καθιστά ξεχωριστό, υποθέτω.
-Πες μου ότι μετράς τα χρόνια σου σε καλοκαίρια τώρα, να πάω να ζήσω τη ζωή που δεν έζησα στη Γη του Πυρός, να μη σε ξαναδώ.

-Στις εξυπνάδες δεν έχεις ταίρι, αλλά να δεις που θα τελειώσει και το κείμενο, πέρα από το καλοκαίρι, και για τις Κυκλάδες δε θα έχεις γράψει λέξη.
-“As the preacher said, I could write shorter sermons, but once I start, I get too lazy to stop” - Λίνκολν!

-……..

-Κυκλάδες, ναι, ένα έπος, αυθεντικό, ατόφιο, και απόλυτο. Σε αντίθεση με κάτι road trips στην άλλη άκρη της Ευρώπης – ή και του κόσμου όλου – όπου μπορείς να φανταστείς όλα τα αλλιώτικα που θα μπορούσες να είχες γίνει και να είχες ζήσει, νομίζω στις Κυκλάδες κάπως βρίσκεις πάντα κάτι μέσα σου το οποίο είχες ξεχάσει πως κουβαλούσες. Το λες και ανεξήγητο, δεν είμαι σίγουρος αν μπορώ να το αποτυπώσω σε λέξεις, ωστόσο νομίζω πως στις Κυκλάδες ακόμα και αν ρεαλιστικά δε θα έμενες ποτέ αν δεν είσαι από εκεί, σίγουρα πάντα θα θέλεις να γυρνάς πότε-πότε, αν όχι κάθε καλοκαίρι.

-Οκ, το ακούω. Σίφνος ή Σέριφος;
-Ω δύσκολο, στη Σίφνο περάσαμε απίστευτα με τα παιδιά – και πώς αλλιώς, όταν καταλήγει να πετάει σκορδάκια ο ένας στον άλλον. Για εκείνο το βράδυ, δε, στην Απολλωνία, δεν ξέρω τι να πρωτοπώ, ευτυχώς υπάρχει οπτικοακουστικό υλικό.

-Να το χαζεύεις στα γεράματα, τα οποία έρχονται απειλητικά;
-Όχι, θα το θυμάμαι έτσι κι αλλιώς.

-Σέριφος;
-Ωραία, άκου, εγώ με τα δεισιδαιμονικά δεν το έχω, ωστόσο αν κάποιος μου πει πως στη Σέριφο βρήκε τον Θεό, δε θα τον κοντράρω· είχε πολύ καιρό να μου κοπεί η ανάσα, ποικιλοτρόπως, και νομίζω πως η Σέριφος και εγώ δεν έχουμε τελειώσει ακόμα ο ένας με τον άλλο.

-Γιατί δε μπορείς απλά να απαντήσεις ποιο νησί σου άρεσε περισσότερο;
-Δεν έχει καμία σημασία, αν δεν τα έχεις καλά μέσα σου όταν είσαι εκεί. Χωρίς αυτή τη συνθήκη, τη σκοτεινιά την κουβαλάς παντού, και ούτε το Rhossili, ούτε το Μέγα Λιβάδι ή η Χερρόνησος δε σε σώζουν.

-Αυτά τα διπλωματικό-φιλοσοφικά να μην έλεγες, ακόμα και μισοκοιμισμένος, και όλα θα ήταν απείρως καλύτερα...
-Ωραία, Σέριφος· μ’ έσκασες. Επίσης, μένουν περίπου τετρακόσιες λέξεις και στα είπα όλα, τώρα για τι θα διαφωνήσουμε; Messi ή Ronaldo; Kobe ή Lebron? Hamilton ή Verstappen;

-Messi, Kobe, Verstappen, εύκολο. Σου έχω άλλο όμως: Green Day στο ΟΑΚΑ ή Oasis στο Wembley? Ποιο live είχε το soundtrack του καλοκαιριού;
-Dropkick Murphys με Hot Water Music στο House of Blues, αφού είσαι τέτοιος.

-Ρε γαμώτο, αλήθεια, γιατί; Το αντικείμενο του αφιερώματος αφορά το καλοκαίρι, σοβαρέψου έστω λίγο, ίσα μέχρι να φύγω, και μετά κάνε ό,τι θες.
-Οκ οκ, αμάν. Πολύ δύσκολο, ήταν και τα δύο συγκλονιστικά live, για εντελώς διαφορετικούς λόγους. Η αλήθεια είναι πως στους Green Day πέρασα φανταστικά, λίγο που είμασταν μπροστά-μπροστά και έμοιαζε όντως με πανκ ροκ συναυλία κάπου στη Δυτική Όχθη στα 90s, λίγο που συνδέθηκα με τα μακρινά τα νιάτα μου στίχο με τον στίχο, λίγο που θυμήθηκα την Αντιγόνη... Ήταν όλο κάπως συγκινητικό θα έλεγα.

-Αλλά;
-Αλλά σαν τους Oasis δεν έχει, η όλη φάση στο Wembley ήταν μυσταγωγική, από το τρένο ακόμα, πριν καν ξεκινήσει το live. Οι Oasis μιλάνε στο βρετανικό συλλογικό θυμικό με έναν τρόπο που καμία άλλη μπάντα δεν το κάνει, ίσως περισσότερο και από τους Beatles, όποιος και να είσαι, απ’ όπου και αν ήρθες, δεν παίζει να μην έχεις ταυτίσει τρεις-τέσσερις στιγμές της ζωής σου στο Ηνωμένο Βασίλειο με τα στραβοχυμένα φωνήεντα του Liam και τους στίχους του Noel.

-“Tomoooorrow neeeever knoooows what it dooooeeeesn’t knoooow tοοoo sooooooon.”
-Αυτό ακριβώς – και τι άλλο να πεις, εξάλλου.

-Θα άλλαζες κάτι από το φετινό καλοκαίρι;
-Όχι. Ξέρεις, κανένα καλοκαίρι δεν είναι τέλειο, κάποια ενδεχομένως να είναι και απολύτως απογοητευτικά, ωστόσο αν το καλοσκεφτείς, κάπως έτσι είναι και οι διακυμάνσεις της ζωής σου όλης, ένα απίστευτο roller-coaster που καλό είναι να κρατήσει όσο περισσότερο μπορεί.

-Τη ζωή τη δική μου να την αφήσεις ήσυχη.
-Τώρα ποιος λέει εξυπνάδες, απορώ. Επίσης, κάνεις λάθος, το καλοκαίρι δεν έχει τίποτα το ξεχωριστό, πέρα από την ξεχωριστή σημασία που του δίνουμε εμείς, εναποθέτοντάς του ένα ανεξήγητο βάρος, ως απεγνωσμένη απόρροια – αν θες – των προσδοκιών του καθενός να ξεφύγει λίγο από την πραγματική του πραγματικότητα, αν όχι από τον εαυτό του τον ίδιο. Αν ξεκινάς έτσι όμως, δεδομένα δεν πρόκειται να περάσεις ποτέ τούμπανα, γιατί η κίνηση στην παραλιακή θα σε περιμένει τον Σεπτέμβριο, καθώς οι μέρες θα μικραίνουν αδυσώπητα, η μια μετά την άλλη.

-Ξέρεις πάντως να φτιάχνεις το κέφι του αλλουνού, στο δίνω.
-Διαφωνείς;

-Όχι – απλά εγώ θα πήγαινα από Βουλιαγμένης, είναι κάπως πιο γρήγορη.
-Όντως, αλλά ο Σαρωνικός στο ηλιοβασίλεμα του Μαρτίου σου θυμίζει πως το καλοκαίρι δε θα αργήσει πολύ ακόμα.

-Ρε, θα με τρελάνεις; Τώρα δεν έλεγ-;
-Ε καλά, αυτό δε σημαίνει πως το καλοκαίρι δεν τον πατάει κάτω τον χειμώνα, χίλιες φορές και μία, αυτή είναι μια νομοτέλεια που δεν παίρνει από φιλοσοφικά debates. Επικό ή μέτριο, το καλοκαίρι έχει ήλιο, θάλασσα, σερφ, και κρύες μπίρες, κι αν είναι να ζορίζεσαι υπαρξιακά, τουλάχιστον ας το κάνεις κολυμπώντας.

-Ξέρεις, κάπου το είδα να περνάει στο Instagram – σε ένα αντίστοιχα υπαρξιακό reel πιθανότατα – πως τα ηλιοβασιλέματα που βλέπει ο καθένας μας είναι πεπερασμένα, και ομολογώ πως το ακούω.
-Όντως, όσο φρικαλέα κλισέ και αν ακούγεται, νομίζω σε κάτι τέτοιες μικρές και αδιάφορες στιγμές μπορεί να χωρέσει όλη η ζεστασιά του κόσμου. Τελικά, μάλλον το νόημα του καλοκαιριού είναι εκεί, ξέρεις, στα διάφορα ήμι-αδιάφορα, αν θες, όχι στα highlights, όπως και να μοιάζουν, ό,τι soundtrack και να έχουν. Στα πεπερασμένα καλοκαιρινά ηλιοβασιλέματα, στις σαχλαμάρες που θα πεις με τα παιδιά – είναι όλοι οκ, by the way, στέλνουν χαιρετίσματα – στο πουρπούρισμα των γατιών κάτω από το air condition, στο κτήνος που ζητιανεύει να βγει μια βόλτα ακόμα με 40 βαθμούς, σε ένα τραγούδι που είχες να ακούσεις από τρία-τέσσερα καλοκαίρια πριν, σε ένα τόσο κακό αστείο που γελάς ασταμάτητα απλώς επειδή το σηκώνει η φάση όπου και αν είσαι, και όταν το θυμάσαι τον χειμώνα απορείς – γελώντας – που γελούσες, στα οριακά τα παρκαρίσματα, στο μπινελίκι που θα ρίξεις για ένα ακόμα χαμένο τετ-α-τετ στα προκριματικά καθώς κάθεσαι και μετράς με τους άλλους τις μεταγραφές του παρελθόντος χωρίς κανείς να παραδέχεται πως λίγο μέσα του νοσταλγεί τον ρομαντισμό με τον οποίο έβλεπε τη μπάλα τότε. Ίσως το καλοκαίρι να έχει όντως το κάτι λίγο τόσο δα ξεχωριστό από τις άλλες εποχές, ανεξαρτήτως. Θα το σκεφτώ και θα σου πω του χρόνου.

-Το φιλοσόφησες αρκετά φέτος, ίσως να φτάνει και για του χρόνου.
-“Philosophy is a route of many roads that leads from nowhere to nothing” – The Devil’s Dictionary, Άμπροουζ Μπιρς.

-Εκείνη τη χάντρα που κόντευε να λιώσει πάνω σου τι την έκανες; Την πέταξες στην Ιρλανδική Θάλασσα ή στο Αιγαίο, έτσι για το φιλοσοφικό του πράγματος;
-Όχι, κάπου στο Γουισκόνσιν την άφησα, ήταν καιρός να την αποχωριστώ.

-Εδώ δεν είναι Γουισκόνσιν φίλε, είναι Λαυρεωτική.
-Δεν έχουμε καβούρια, αλλά γαύρο σε μισή τιμή.

-Γέμισε λαδιές η υφή του ονείρου;
-Ψάχνοντας τη λύτρωση στην Αθηνών-Σουνίου.

-Και, τη βρήκες;
-Ναι, τη βρήκα.

-Φαίνεται. Πρέπει να την κάνω σιγά-σιγά, όντως. Μια τελευταία πρόποση, ίσως;
-Στο φιλοσοφημένο καλοκαίρι που πέρασε;

-Και σε αυτά που θα ακολουθήσουν.
-Είθε.

-Φτάνει.
-Χαχαχαχα, καλά καλά, να προσέχεις.

-Και εσύ, τα λέμε του χρόνου. Έχουν μια παρηγοριά οι νομοτέλειες, ενίοτε και υπό συνθήκες, έτσι για να πω και εγώ κάτι για το σβήσιμο.
-Καλό, το κρατάω. Στο καλό.

-Hwyl fawr.