Ο αρχιτέκτων-φωτογράφος Γιώργης Γερόλυμπος γράφει για τη δική του Χαλκιδική.
No man is an island1
Το νησί μου είναι ο Διάπορος. Πέρασα τα καλοκαίρια μου στη Φτερωτή της Σιθωνίας, στο δεύτερο πόδι της Χαλκιδικής. Κάθε χρόνο, οι γονείς μάς αφήναν στον παππού και στη γιαγιά ώστε η αδελφή μου και εγώ να κάνουμε διακοπές με τα ξαδέλφια μας και εκείνοι να καταφέρουν να δουλέψουν λίγο ακόμα πριν έρθει η ώρα να μας βρουν. Ο παππούς μου, που πάντοτε επιθυμούσε την ησυχία του μακριά από τον κόσμο, βρήκε, τη μακρινή πια δεκαετία του '50, ένα οικόπεδο πάνω στη θάλασσα χωρίς δρόμο τότε, προσβάσιμο μόνο από την ακτή, απέναντι από ένα ακατοίκητο, ακόμα, νησί. Τον Διάπορο.
Μεγάλωσα ατενίζοντάς τον. Έμαθα πανί από τον πατέρα μου κάνοντας τον περίπλου του με το μικρό μας κόκκινο σκαφάκι. Έφηβος μέτρησα τον εαυτό μου κολυμπώντας ως αυτόν. Ξέρω κάθε σημείο του από τότε που ήμουν παιδί και ήμασταν λίγοι εδώ. Τώρα ακόμα περισσότερο, ως γονιός –και είμαστε περισσότεροι– τον μαθαίνω στους επόμενους.
Κάθε φορά που έχω ανάγκη να σκεφτώ κάτι θετικό, κάθε φορά που πιάνω τον εαυτό μου να ψάχνει κάπου για δύναμη, το μυαλό μου πάει εκεί, στο νησί του Διαπόρου και τη λιμνοθάλασσα που διαμορφώνει, κλείνοντας με την παραπλανητική, επιμήκη μορφολογία του τον κόλπο. Σκέφτομαι το λευκό ξύλινο καταμαράν που έφτιαξε με τα χέρια του ο Μιχάλης να αρμενίζει στα βραδινά νερά του νησιού με τα πανιά του λουσμένα από το φως της πανσελήνου. Θυμάμαι τη μουσική του, θυμάμαι την ηρεμία του. Ακόμα περισσότερο, θυμάμαι τη διαρκή και επαναλαμβανόμενη επιρροή αυτού του τόπου, αυτού του τοπίου στο μεγάλωμά μου: ό,τι και αν συνέβαινε, καλό ή κακό, ό,τι και αν αστοχούσε, λίγο ή πολύ, οποιαδήποτε φορά ένιωθα χαρά ή αντιμετώπιζα πρόβλημα, είχα πάντα αυτό το σπίτι να επιστρέψω. Ακόμα και αν ο κόσμος φάνταζε απέραντος και άγνωστος, εγώ είχα τον γνώριμο δικό μου. Όσο και αν μεγάλωνα και πήγαινα να εξερευνήσω λίγο πιο πέρα, είχα πάντα τη σιγουριά του δικού μου τόπου, του μικρού άγνωστου νησιού απέναντι από το σπίτι μου. Όπως το παιδικό νανούρισμα:
άσε τη βάρκα να τρέχει να τρέχει
ως που το άσπρο πανί της αντέχει
άκρη ο κόσμος δεν έχει,
κι αν όλα γύρω φανούν μακρινά
κράτα τα δυο μου τα χέρια σφιχτά
Τα πολλά και διαφορετικά κομμάτια της δένουν μεταξύ τους με φροντίδα και αγάπη, την οποία αγάπη καταθέτουν στην ιδιαίτερη πατρίδα τους οι κάτοικοί της…
