Οι περσινές διακοπές στην Ανάφη προέκυψαν κι έμοιαζαν ως η λύση της τελευταίας στιγμής. Οι προσδοκίες μας για το νησί ήταν ελάχιστες και ο εκνευρισμός για το γεγονός ότι θα συναναστρεφόμασταν γυμνοί στον ήλιο όσους βλέπουμε στην Αθήνα μετά τις 12 το βράδυ μάς δημιουργούσε αμηχανία.
Η εντολή που είχαμε πάρει ήταν ραντεβού στον Ρούκουνα, μια υπέροχη τεράστια παραλία με τα παραδοσιακά αρμυρίκια για σκιά. Την ξέρουν όλοι, είναι αναφιώτικο trademark και παραδοσιακό χίπικο θέρετρο από τα 70s. Όπως γίνεται συνήθως, μόλις στήθηκε η σκηνή η διάθεση άρχισε να χαλαρώνει και οι προηγούμενες σκέψεις που μας ξενέρωναν, απλά εξαφανίστηκαν. Σημείωσε το στρατηγικό σημείο: πάνω από την παραλία υπάρχει το σπίτι-καφέ-μπαρ-εστιατόριο Η Παπαδιά. Είναι η μαμά όλων των κατασκηνωτών, το μαγαζί που αποτελεί meeting point όλης της παραλίας. Οι συνήθεις διαδρομές που θα λιώσεις όσο μείνεις στο νησί είναι Ρούκουνας-Κλεισίδι, Κλεισίδι-Χώρα. Στο Κλεισίδι για πρωινό στη Μαργαρίτα με τις τέλειες πίτες της! Και το βράδυ στη Χώρα για φαγητό και μπόλικο ρακόμελο στο Αρμενάκι μέχρι το πρωί. Κι αυτά, πιστέψτε μας, είναι αρκετά. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν υπάρχουν στο νησί πράγματα που μπορείς να ανακαλύψεις και να απολαύσεις μόνος σου. Σίγουρα θα βρεις τα δικά σου ιδιαίτερα αναφιώτικα μονοπάτια. Ο φετινός μας στόχος, που δεν πραγματοποιήθηκε πέρυσι, είναι η εξής διαδρομή: μονοπάτι από το Κλεισίδι στην Παναγία την Καλαμιώτισσα για διανυκτέρευση στο μοναστήρι που, όπως μας είπαν οι ντόπιοι, είναι χτισμένο πάνω στον Κάλαμο, το δεύτερο ψηλότερο βράχο στην Ευρώπη μετά το Γιβραλτάρ.
25°
