Κοιτάζω νωχελικά τις βαλίτσες να γυρίζουν πάνω στον ιμάντα. Κόσμος τριγύρω βιαστικός να «φτάσει» από όπου κι αν ήρθε, για όποιον λόγο κι αν ήρθε. «Δεν ξέρω για σας, εγώ πάντως έφτασα», σκέφτομαι και βγάζω το κινητό από την τσέπη να κλέψω λίγο από τη δόξα του τζάμπα ίντερνετ. Η Εύα ακόμη πουθενά. Αναμενόμενο… Εξάλλου, πάντα την περίμενα: επτά χρόνια μέχρι να γεννηθεί, τέσσερα μέχρι να γυρίσει από τα Γιάννενα κι ατελείωτες ώρες μέχρι να ξυπνήσει… Δε θα ήταν κι η πρώτη φορά. Είναι οκτώ μήνες από την τελευταία φορά που την είδα, όταν ήρθε να με χαιρετήσει στο Λονδίνο πριν φύγω για Αμερική, και νιώθω σαν να είμαι στο «Πάμε Πακέτο»: πέφτει ο τοίχος και τη βλέπω να έρχεται από μακριά με εκείνο το μακάριο χαμόγελο ανεμελιάς που ποτέ δεν είχα. «Αδερφούλη μουυυ!» Πόσους Pospo μπορείς να αντέξεις, USA;
Την παίρνω βιαστικά από το χέρι και τρέχουμε να νοικιάσουμε αμάξι, ενώ παράλληλα κλείνω ξενοδοχείο από το iPad με το κλεμμένο ίντερνετ… (όχι, το iPad είναι δικό μου). Με συνοπτικές διαδικασίες αφήνουμε τα πράγματα στο ξενοδοχείο και ξεχυνόμαστε στα βρόμικα στενά του Σαν Φρανσίσκο. Τον DJ Shadow τον έχουμε χάσει, αλλά σίγουρα προλαβαίνουμε «Pretty Lights». Πατώντας πάνω σε σκατά, τενεκεδάκια κι άστεγους φτάνουμε στον προορισμό μας. Ερημιά… ησυχία… μέχρι που ανοίγουν οι πόρτες. Massive beats, massive crowd! Ξέκωλα, αλήτες, hipsters, παρανοϊκά outfits και ατελείωτο «μαύρο». Oh, sometimes I get a good feeling, yeah. Etta, ζεις, εσύ μας οδηγείς!
Κατηφορίζουμε τη Market και μπαίνουμε στην Oak με έναν και μόνο σκοπό: το Πάρκο, με μια απαραίτητη στάση στο «Amoeba Music», βεβαίως, για να ξελαμπικάρουμε βινυλιακά. Πριν μπεις στον κόπο να κάνεις οποιαδήποτε σύγκριση με το πάρκο του Αγίου Φανουρίου στην Τούμπα, καλό είναι να ξεκαθαρίσουμε κάποια πράγματα από την αρχή: το Golden Gate Park ΔΕΝ περπατιέται, εκτός αν είσαι η Τσουμελέκα και κατεβαίνεις για Ολυμπιονίκης στο βάδην: 4.115.491 τετραγωνικά μέτρα ή αλλιώς 82.303 γκαρσονιέρες των 50 τετραγωνικών, σαν αυτήν που θα σου άφηνε ο μακαρίτης ο παππούς σου, αν δεν την έγραφε στη Βουλγάρα που τον «πρόσεχε» τα τελευταία χρόνια.
Νοικιάζουμε ποδήλατα και ξεχυνόμαστε σαν εμετός στην επίθεση (γεια σου, ρε Arta TV!). Περνάμε από γέφυρες, δρόμους, δρομάκια, παράδρομους, ποτάμια, λίμνες, λοφάκια, ένα gay-lesbian πάρτι και κάνα δυο ξέμπαρκους μεθυσμένους, πριν αντικρίσουμε τον Έρωτα: the Ocean! Δεν υπάρχουν λόγια να Τον περιγράψουν και, αν υπάρχουν, σίγουρα δεν είναι δικά μου. Ο ωκεανός πάντα σε καλεί, και πρέπει να πας, και πήγαμε, με δυο μπίρες τυλιγμένες σε σακούλα, γιατί στην Αμερική το όπλο μπορείς να το έχεις παραμάσχαλα σαν την εφημερίδα, αλλά την μπίρα… ντροπή!
The Ocean
Το Σαν Φρανσίσκο είναι χτισμένο σε λόφους, πολλούς λόφους. Λόφους, όμως, με κλίση, μεγάλη κλίση, κλίση χιονοδρομικού, κλίση που, αν γλιστρήσεις, δε σε βρίσκουν, κλίση που, αν έχεις πιει ένα ποτηράκι παραπάνω, τη βγάζεις στον γείτονα που μένει πιο χαμηλά. Για τους τεμπέληδες, λοιπόν, υπάρχει το παραδοσιακό τραμ που σε πάει πάνω-κάτω στους λόφους. Οι τεμπέληδες, όμως, πολλοί και η ουρά ατελείωτη, κι εγώ με τις ουρές δεν τα πάω καλά. «Θα το περπατήσουμε!» «Είσαι τρελός…» «Δεν είπα ποτέ το αντίθετο!» Και με συνοπτικές διαδικασίες ξεκινήσαμε την κατά Pospo ανάβασιν. Περάσαμε από την Chinatown, το Russian Hill και κατεβήκαμε μέχρι το νερό. Εκεί μας περίμεναν δυο ποδήλατα και 15 χιλιόμετρα πετάλι, δυόμισι εκ των οποίων πάνω στην Golden Gate Bridge, με τον Ειρηνικό να μας γνέφει από τη μια και το skyline του San Fran από την άλλη. Αλλά εμείς πήγαμε ντουγρού-καρφί σε ένα μικρό χωριουδάκι από την άλλη μεριά: Sausalito, εκεί που γνώρισα τον έρωτα, μια 72άρα Ιρλανδή με τρέλα που γεμίζει δυο Αιγινήτεια. Μαζί με τις ψυχές μας, ανοίξαμε κι ένα μπουκάλι Pinot Grigio να πάνε κάτω τα φαρμάκια. «Αχ, αν ήμουν πιο νέα, δε θα γλίτωνες!» Το πιστεύω…
Ο ήλιος όμως πήρε την κατιούσα κι εμείς είχαμε άδεια εξόδου μέχρι τις 7. Έπρεπε να γυρίσουμε στο κελί μας. Το Αλκατράζ βρίσκεται ακριβώς απέναντι από το Σαν Φρανσίσκο, και ίσως αυτή να ήταν και η μεγαλύτερη τιμωρία για τους κρατούμενους: ήταν τόσο βασανιστικά κοντά σε μια αβάσταχτα υπέροχη πραγματικότητα. Η θέα από το προαύλιο σε υποχρεώνει να αποδράσεις, μόνο που ποτέ δε θα τα καταφέρεις, τουλάχιστον όχι ζωντανός. Περπατώντας μες στο σκοτάδι, ανάμεσα από τα μικροσκοπικά κελιά, αφουγκράζομαι τη νύχτα, τη μοναξιά και βλέπω τον Αλ Καπόνε να μου κλείνει το μάτι σε μια γωνιά. «Break the rules and you go to prison, break the prison rules and you go to Alcatraz».
Alcatraz
Και κάπως έτσι αφήσαμε στα αριστερά μας τον ωκεανό και βάλαμε πλώρη για τα αμπέλια. Ο δρόμος μέχρι τη Napa Valley δεν έχει τίποτα το συγκλονιστικό, μέχρι να αρχίσεις να πίνεις και, μα τον Διόνυσο, θα πιεις πολύ! Με το που στρίβεις για Sonoma County, νιώθεις έντονη την ανάγκη να βγάλεις το τιρμπουσόν και να τα κάνεις όλα π***α, συγγνώμη κιόλας. Αν ψάχνεις την αμερικανική βερσιόν του St. Emillon, θα απογοητευθείς. Η Νάπα είναι σύγχρονη και σε καμιά περίπτωση δεν προσπαθεί να σου πουλήσει κάτι διαφορετικό. Αν και η πιο γνωστή οινοπαραγωγός περιοχή στην Αμερική, συνεισφέρει μόνο το 4% στη συνολική παραγωγή της Καλιφόρνια και, όπου μικρή παραγωγή, μεγάλο… πορτοφόλι.
Napa, κτήμα Trefethon
Νοικιάζουμε ποδήλατα και μετά τις απαραίτητες συστάσεις από τον winemaster Σιώτα (κανείς δεν ξέρει καλύτερα το κρασί από έναν Έλληνα), ξεχυνόμαστε στη valley. Γαλάζιοι ουρανοί κι αμπέλια να σου γίνει το μάτι σταφύλι! Οι ιδιοκτήτες στα οινοποιεία, προσιτοί και φιλικοί, όρεξη να έχεις να τους ακούς: «Εξαιρετικό χρώμα με μία παλέτα…» «Βάλε να πιούμε, άνθρωπέ μου, από την Τούμπα είμαι, με Μαλαματίνα μεγάλωσα, ό,τι και να μου βάλεις δε θα πω όχι…» Δε με καταλαβαίνει και συνεχίζει.
Και κάπως έτσι ή μπορεί και κάπως αλλιώς και με αυτή τη γλυκιά οινική ευφορία, μερικώς intoxicated και ολικώς ακαταλλήλως προς οδήγηση (do not try this at home), βάλαμε πλώρη προς Ανατολάς. Και όπως ήταν αναμενόμενο, μας έπιασε η νύχτα στα βουνά. Και τι κάνεις όταν σε πιάνει η νύχτα και οδηγάς; Σταματάς για μια μπίρα σε ένα σαλούν και συνεχίζεις. Η Εύα πήγε στη σκηνή εξαντλημένη, ενώ εγώ άκουγα έναν ημίτρελο αποτυχημένο συγγραφέα να μου εξιστορεί όσα δεν έγραψε γεμίζοντας το πλαστικό κυπελλάκι μου με κρασί για τα μπάζα. Και μείναμε εκεί να κοιτάμε τη νύχτα. Είχαμε φτάσει αργά και τίποτα δεν μπορούσε να μαρτυρήσει τι θα αντικρίζαμε το πρωί.
Ο ήλιος βγαίνει σιγά σιγά. Τον περίμενα όλο το βράδυ. Βγάζω δειλά δειλά το κεφάλι έξω από τη σκηνή και βλέπω δυο ελάφια να τσιμπάνε από ένα κλαδί. Το μάτι μου πέφτει σε μια ταμπέλα που λέει τι να κάνεις σε περίπτωση που δεις αρκούδα. Σταυροκοπιέμαι και σηκώνω το κεφάλι λίγο πιο ψηλά. Ακούω το φερμουάρ από τη διπλανή σκηνή (ο παρακάτω διάλογος θα μπορούσε κάλλιστα να παρερμηνευθεί, αλλά σας διαβεβαιώνω ότι ουδεμία σχέση έχει με αυτό που νομίζετε): «Das ist huge», λέει ο γερμανός γείτονας σε άπταιστα αγγλο-γερμανικά και πόσο δίκιο έχει (όχι, ντυμένος ήμουν…). «Γάμησέ μας», λέω κι εγώ με τη σειρά μου, και κοιτάω τριγύρω.
Το Half Dome στέκεται επιβλητικά από πάνω μας, θυμίζοντάς μας ποιος είναι το αφεντικό εδώ πέρα. Αν θες να το ανέβεις, πρέπει να πάρεις έγκριση από τις αρμόδιες αρχές γύρω στον ένα χρόνο πριν, οπότε κάνε τα κουμάντα σου από νωρίς. Μην έρθεις μέχρι εδώ και μείνεις με το carabiner στο χέρι. Εγώ σου το είπα. Το Yosemite, ένα από τα πολλά national parks της Καλιφόρνια, είναι κάπου ανάμεσα από Lake Tahoe και Mammoth. Μην περιμένεις να βρεις τίποτα διαφορετικό από βράχια, λίμνες και καταρράκτες. Χρειάζεσαι τίποτα άλλο; Αντοχή! και η Εύα, έχοντας κάνει ποδήλατο τη μισή NorCal, έχει αρχίσει να παίρνει τα πάνω της. Νοικιάζουμε ποδήλατα και ακολουθούμε τα μονοπάτια. Η φύση σε όλο της το μεγαλείο! Σύμφωνα με τις οδηγίες του βραδινού αλκοολικού φίλου μου, μία ώρα περπάτημα θα με έβγαζε στη βάση ενός καταρράκτη και, έχοντας κατά νου τη λαϊκή ρήση «από μικρό κι από τρελό θα μάθεις την αλήθεια», παρατάμε τα ποδήλατα και τραβάμε ανηφορικά. Και πόσο δίκιο είχε!
Vernal Falls, Yosemite
Περνώντας κάτω από το El Capitan, βλέπω κάποιους επίδοξους κατακτητές. Μη σου μπαίνουν ιδέες. Μιλάμε για μια κάθετη μάζα από γρανίτη που θέλει γύρω στις 4-5 μέρες αναρρίχηση. «Και πού κοιμάσαι στο ενδιάμεσο;» θα με ρωτήσεις. Κρεμιέσαι στο κενό. Μη με ρωτήσεις από ποιο σημείο του σώματος… ντροπή!
Τη νύχτα τη βγάλαμε στο Lone Pine, ένα σκορπιοχώρι μισή αράδα δρόμο, που ζει κι αναπνέει εξάτμιση - ένα πέρασμα για όποιον θέλει να πάει Λας Βέγκας, κάτι που ξέρουν καλά οι local μπάτσοι και τη στήνουν καρτέρι για θύματα που ξεμυαλίζονται με την άπλα του δρόμου. Αυτά μου λέει το ζευγάρι που έμενε δίπλα μας στο μοτέλ, καθώς βάζουν τα δερμάτινά τους. Ξεκίνησαν από το Κάνσας καβάλα στις Harley. Η Harley Davidson εδώ είναι θρησκεία κι εκκλησία της ο δρόμος, κι αυτό το βλέπεις όπου κι αν βρεθείς. Μου λένε ότι πάνε σε motorbike meeting. Τους λέω ότι πάω Λας Βέγκας. Αυτό που δεν τους λέω είναι ότι είμαι από αυτά τα κορόιδα που γράφουνε οι local μπάτσοι. Με την κλήση στο παρμπρίζ, βάζω το κλειδί στη μηχανή, κατεβάζω το παράθυρο και κοιτάω την αδερφή μου που στέλνει whattsapp στον Βασίλη. Η έρημος μας περιμένει…
Λίγα μίλια έξω από το Lone Pine, μπαίνω στην κάθετο αριστερά και βλέπω ευθεία. Ξέρω ότι πάω σωστά, δε χρειάζομαι χάρτη χάρτινο ούτε χάρτη google-ινο. Τα σπίτια αραιώνουν, η βλάστηση υποχωρεί, το θερμόμετρο γκαβλώνει… Welcome to Death Valley, handy name for a desert! Μην περιμένεις πυραμίδες και Φαραώ. Βασικά, μην περιμένεις τίποτα. Γιατί αυτό ακριβώς θα συναντήσεις: ένα ολόγιομο καυτό τίποτα να σου καίει τα σωθικά. Οι ταμπέλες το λένε ξεκάθαρα: Extreme Heat Danger, Furnace (καμίνι) Creek. Αν ήσουν εδώ τον Οκτώβρη του 1913, θα έβλεπες τον υδράργυρο να ανεβαίνει στους 57.6 C, την πιο υψηλή θερμοκρασία που σημειώθηκε ποτέ στον μάταιο τούτο κόσμο. Αν, πάλι, ήσουν τον Σεπτέμβρη του 2012, θα με έβλεπες να πίνω μπίρες με την αδερφή μου. Παραγγέλνουμε μια chicken tenders και πιάνουμε την πάρλα με τους γονείς στο Skype (παντού σε βρίσκει η ελληνίδα μάνα)!
Death Valley
Βγαίνουμε από το ράντσο και περπατάμε νωχελικά προς το αμάξι. Ο αέρας βρομοκοπάει Kyuss κι εγώ ρουφάω όσο περισσότερο μπορώ! Τα πνευμόνια μου καίνε, λες να είμαι μανεκένε; Το Badwater Basin είναι το χαμηλότερο σημείο στη Βόρεια Αμερική: 82 μέτρα κάτω από τη στάθμη της θάλασσας και στη μέση της ερήμου. Καταλαβαίνεις, δροσιά… Το θερμόμετρο είναι κολλημένο στους 45, η Εύα κολλημένη στο a/c, το ραδιόφωνο κάνει λούπες στο κενό, αλλά εγώ, αν δε δω Zabriskie Point, δε φεύγω από δω.
Badwater Basin
Γνωστό στα 70s από την ταινία του Αντονιόνι, δεν είναι τίποτα άλλο παρά ιζήματα από μια λίμνη που αποδήμησε εις Κύριον 5 εκατομμύρια χρόνια πριν, λίγο πριν η γιαγιά μου η Θούλα γεννηθεί… Οι Αμερικάνοι μυρίστηκαν χρήμα και το έκαναν μεταλλείο (βόραξ: διφθοριούχο νάτριο, καλά, δεν το ήξερα, το έκανα Google), το οποίο εξατμίστηκε μαζί με τους μισούς εργάτες. Βγαίνουμε κάνα-δυο φωτογραφίες ως τουρίστες που σέβονται τον εαυτό τους, κοιτιόμαστε με νόημα, βάζω μπρος και ο Νταν μας φωνάζει: «Gold on the ceiling, I ain’t blind, just a matter of time, before you steal it», λες και ξέρει πού πάμε.
Zabriskie Point
Νιώθω ότι οδηγάω ανάμεσα σε δύο σέξι γυναικεία πόδια, καθώς ο δρόμος κατηφορίζει ανάμεσα σε δύο γόνατα από λόφους. «Πρέπει να κάνω σεξ επειγόντως», σκέφτομαι, και με την άκρη του ματιού μου βλέπω το Λας Βέγκας να απλώνεται στα αριστερά. Το GPS γράφει «Venetian» και βλέπω το κοντέρ σαν κουλοχέρη. Τραβάω τον μοχλό για τους υαλοκαθαριστήρες να δω αν θα κερδίσω. «Παιδί μου, τι κάνεις;» Viva Las Vegas!
Ξέχνα όσα έχεις ακούσει για αυτή την πόλη και αφέσου στην παράνοια. Το Λας Βέγκας δεν έχει χώρο για σοβαροφάνειες κι αβρότητες. Είναι αυτό που είναι κι άλλα τόσα που δε βλέπεις. Το time-space continuum διασπάται και βρίσκεσαι ταυτόχρονα σε Αίγυπτο, Παρίσι, Βενετία και Νέα Υόρκη. Αν πάρεις ένα κομμάτι του Λας Βέγκας και το βάλεις οπουδήποτε αλλού πάνω σε αυτόν τον κόσμο, θα είναι μια παραφωνία κιτς. Εδώ όμως όλα είναι στη θέση τους, όλα έχουν νόημα, και δε θα μπορούσε να είναι αλλιώς!
Viva Las Vegas
Αφήνουμε βιαστικά τα πράγματα στη σουίτα με τις τρεις τηλεοράσεις και το τηλέφωνο στην τουαλέτα (αχρείαστο να ’ναι), φοράμε τις αλητείες μας, παρφουμαριζόμαστε, αρπάζουμε δυο μπίρες για τον δρόμο και… fear and loathing in Las Vegas! (το Las Vegas Strip μαζί με New Orleans, Memphis και κάνα δυο άλλα μέρη είναι από τους λίγους δρόμους στην Αμερική που μπορείς να πιεις in public). Πουτάνες, αρτίστες, τζογαδόροι, wannabe’s, already be’s, millionaires και κακομοίρηδες, όλοι στους δρόμους ψάχνοντας -ένας Αλάχ ξέρει- τι. Shopping & gambling πάνε χέρι χέρι, οπότε ξέχνα την έννοια «κερδισμένος». Κάπου θα τα φας και το καζίνο θα περιμένει υπομονετικά μέχρι να σου τα πάρει όλα. Αφήνω την Εύα να δαμάσει τη ρουλέτα και τριγυρνάω με μια Grey Goose στο χέρι. Χαζεύω μια τύπισσα ντυμένη Κλεοπάτρα να δοκιμάζει την τύχη της στον κουλοχέρη, ενώ λίγο πιο κάτω μια παρέα Ασιάτισσες ρίχνουνε τα ζάρια. «Σε παρακαλώ, Θεούλη μου, κάνε να με πάρουνε όλες μαζί στο δωμάτιό τους!» Φωνή βοώντος εν τη ερήμω…
Δε θυμάμαι και πολλά από εκείνο το βράδυ. Μάλλον προτίμησα να ξεχάσω το «πόσα» και «πόσο γρήγορα». Κατεβαίνουμε στη ρεσεψιόν του «Mandalay» και ζητάμε οδηγίες για την παραλία. Ναι, παραλία με θέα την πυραμίδα του Χέοπα, σουρεάλ… Πέντε νταγλάρια από Φιλαδέλφεια ήρθαν για bachelor και την πέφτουν στις ξαπλώστρες δίπλα μας. Ο ένας πιάνει την πάρλα στην Εύα, θα τον αφήσω να ζήσει, «όσο κερνάτε μπίρες, μπορείτε να της μιλάτε», σκέφτομαι, παίρνω λίγη Bud στο στόμα κι αφήνω το κύμα να με πάρει λίγο πιο μέσα, είμαι απαίσιος, το ξέρω.
Το ξυπνητήρι χτυπά. Το iPhone δείχνει 22 September και το εισιτήριο της επιστροφής 23, αλλά, επειδή είμαι μεγάλος πούστης, έχω κρατήσει το μεγαλύτερο απωθημένο μου για το τέλος. Δυο ώρες οδήγηση, με μια ενδιάμεση στάση στο μεγαλύτερο manmade φράγμα (Hoover Dam), και το τέρας είναι μπροστά μου: 446 χιλιόμετρα μήκος, έως και 1800 μέτρα βάθος, μέχρι και 29 χιλιόμετρα πλάτος και με ένα μεγαλοπρεπή Colorado να έρπει ανάμεσα στα σκέλια του, το Grand Canyon σε υποχρεώνει σε οργασμό.
Way to Canyon
Μου φεύγει κάθε αμφιβολία για το αν πρέπει, για το αν είναι ακριβά, αν θα μου μείνει τίποτα για το τέλος του μήνα, μήπως είναι υπερβολή, και κλείνω δυο μπροστινές θέσεις στο ελικόπτερο που θα μας κατέβαζε στη βάση του τέρατος. «Είναι πιο καθαρά την άνοιξη», μου λέει ο Ινδιάνος καθώς πλατσουρίζω στα καφετιά νερά του Colorado. «Θα ξανάρθω», του λέω και το πιστεύω με όλο μου το είναι.
Hoover Dam
Κάνουμε την απαραίτητη στάση στο Skywalk, μια διάφανη εξέδρα που αιωρείται στο κενό, και παίρνουμε την όπισθεν. Οδηγώντας μες στη νύχτα την ατέλειωτη ευθεία για Φοίνιξ, Αριζόνα, σκέφτομαι κάτι πολύ σοβαρό: «Θέλω μια μπίρα!» Παρκάρω και περνάμε απέναντι. Μας σταματάνε δυο μπάτσοι με σοβαρό ύφος (όχι ότι θα μπορούσαν να είχαν κάποιο άλλο ύφος. Αμερική είσαι, μεγάλε): «Sir, you can’t do that. You can’t just cross the street like that», εννοώντας ότι έπρεπε να περάσω από τη διάβαση. Χαμογελάω με τεράστια αποτυχία και, καθώς μας οδηγεί πίσω στη διάβαση για να ξαναπεράσουμε απέναντι με τον σωστό τρόπο, τον πιάνω στην πάρλα για τα κλαμπ της περιοχής: «If you wanna keep off trouble, stay away from this club!» «Yes, sir», τώρα ήξερα πού έπρεπε να πάω! Το «Monarch» είναι μακράν το πιο cool κλαμπ του Φοίνιξ και τυχαίνει να έχει έκθεση τέχνης με όλη την underground πλέμπα παρούσα: η καλύτερή μου... «Can I have two Blue Moon’s please?”
Colorado
Κάθομαι στο Sky Harbor και παίρνω ένα εσπρέσο. Η Αμερική είναι out of proportions, είναι τεράστια, μαζί και όλα όσα περιέχονται σε αυτή: παγωτά, κύματα, βυζιά, steaks, δρόμοι κι εμπειρίες! Μην ακούς τους κουλτουριάρηδες που την κράζουν, οι μισοί εδώ ονειρεύονται να κάνουν καριέρα, γι’ αυτό πάρε δυο μήνες άδεια, άσε το ευρωπαϊκό glamour κατά μέρος και rock’n’roll! Περιμένοντας το αεροπλάνο για Βαλτιμόρη, η Εύα μιλάει με τον Βασίλη, που ακόμη να της κάνει πρόταση γάμου: «Ήταν τέλεια». Όντως…
16°
