Γνώρισα την πόλη με αφορμή το «Διεθνές Φεστιβάλ Χορού» πριν από 17 χρόνια και από τότε την επισκέπτομαι κάθε χρόνο. Το φεστιβάλ είναι ο προθάλαμος του καλοκαιριού μου.
Η βόλτα εδώ είναι τελείως προσωπική. Τo πρωινό μπάνιο στην άκρη της παραλίας όταν ακόμα το νερό είναι σχεδόν ακίνητο και παγωμένο από τις πηγές που κατεβαίνουν από τον Ταΰγετο. Η όψη του Ταΰγετου. Το μεσημέρι στην Όαση έχει κοτόπουλο κοκκινιστό, πραγματικές τηγανητές πατάτες. Έχει ντόπιο ψάρι, το μουσμούλι (αλήθεια, πώς λέγεται αλλού;), έχει και τέλειο καρπούζι. Το άρωμα που σε υποδέχεται ανεβαίνοντας το βράδυ στο Kάστρο για τις παραστάσεις. Γιασεμί ανθισμένο στην ντόπια υγρασία. Τα ξενύχτια στον Κουμάνη (που φέτος θα μετακινηθούν αλλού, θα δούμε πού), οι ξένοι χορευτές ανακατεύονται με τους Έλληνες, μεθούν και απορούν πώς ένα τόσο μοντέρνο φεστιβάλ συμβαίνει εδώ, σε τέτοια θεαματική παραθαλάσσια φιλοξενία. Εδώ χορεύουμε κάτω από τον ήχο του γέλιου της Νατάσσας. Άσκοπες βόλτες στην άκρη του πάρκου του σιδηροδρομικού σταθμού. Όποτε το «καλαματιανό» κλίμα χτυπήσει με υπογλυκαιμία: ο Αθανασίου! Λίγη παραπάνω ζάχαρη, αλλά δεν παίζονται γλυκά και παγωτά! Το λούνα παρκ της παραλίας. Πηδάμε τα σύρματα και κάνουμε τραμπολίνο τα βράδια. Αν έχουμε μεθύσει αρκετά. Ωραία ζωή ανάμεσα στις παραστάσεις. Ωραίο φεστιβάλ, απίστευτο που φύτρωσε εδώ. Τόσο καθαρό, αποφασισμένο και ακραίο. Να ζήσει κι άλλο να γεράσουμε παρέα. Εδώ είδα ένα από τα καλύτερα που έχω δει στη ζωή μου: το «Self Unfinished» του Xavier Le Roy.
21°
