«Δεν είναι δύσκολο να μαντέψεις πόσο πολύ μπορούσες να πωρωθείς, όχι μόνο με τους στίχους αλλά και με τα γκάζια στις κιθάρες του Μπάμπη Παπαδόπουλου».
Πέριξ του δημαρχιακού μεγάρου. Ο ήχος της Θεσσαλονίκης: οι κόρνες, οι ντουντούκες και τα συνθήματα των δημοτικών αστυνομικών, που με αυτοκινητοπομπές διαλαλούν το δίκαιο των αιτημάτων τους. Πλατεία Ναυαρίνου: τρεις μήνες τώρα, ένας ημίτρελος κύριος περιφέρεται ουρλιάζοντας «στο διαόλο, χαραμοφάηδες».
Δεν τον ρώτησα ποτέ σε ποιους απευθύνεται, φοβάμαι μη με πάρει η μπάλα. Δεν ξέρω αν είναι τυχαίο, αλλά πέφτω συνεχώς πάνω σε λαλημένους που περιφέρονται στους δρόμους μονολογώντας ακατανόητα λόγια με την ίδια συχνότητα που ανταμώνω με πάσης φύσεως οργανωμένα μπλοκ υπαλλήλων του δημοσίου που κυνηγούν τον Στουρνάρα.
Flashback 1997: συναντιέμαι με τον Σταύρο Ρωσσόπουλο στο καφέ του «Μύλου». Του λέω πως τον θαυμάζω και θα μου μείνει αξέχαστη η νύχτα που τον είδα να κοπανάει την κιθάρα στο «Zero», στον Βαρδάρη, κρατώντας βασικό πόστο στα Ξύλινα Σπαθιά, αφού και ηχογράφησε μαζί τους στην «Ξεσσαλονίκη» και τους στήριξε στα live. Εκείνη την εποχή είχε κυκλοφορήσει τον πρώτο του δίσκο με τους Άβα Φτυστούς Μικρούς Πιτσιλωτούς Δρυοκολάπτες. Ονοματάρα! Κάναμε τη συνέντευξη για το περιοδικάκι του «Μύλου» και μετά αρχίσαμε να ανταλλάσσουμε ιστορίες. Έτσι έμαθα πως μπορεί να ήταν αμερικανοσπουδαγμένος στο Μπέρκλεϊ, αλλά εκτιμούσε τα μάλα τους σκυλάδες μουσικούς. Λίγες μέρες πριν, αντικατέστησε ένα φίλο του κιθαρίστα, για να μη χαθούν τα μεροκάματα, στη β΄ διαλογής μπουζουκλερί «Κρίσταλ Πάλας», στη δυτική πλευρά της πόλης, κι έπαθε πλάκα με την ψυχή, το μπρίο, τη φόρα και τον τρόπο που έπαιζαν οι αυτοδίδακτοι μπουζουκτσήδες, μπασίστες και λοιποί μουσικοί της ορχήστρας. «Αυτό ή το έχεις ή δεν το έχεις, καμιά σχολή δεν μπορεί να σου το διδάξει» επέμενε.
Την τελευταία δεκαετία ζήτημα αν ξανανταμώσαμε δυο τρεις φορές. Το είχε γυρίσει στη διδασκαλική, και είμαι σίγουρος πως τα έμαθε στους μαθητές του όπως έπρεπε: και τεχνική, και κόλπα, και ψυχή πάνω από όλα. Κι όταν τις προάλλες άνοιξα το Facebook και διάφοροι του εύχονταν καλό ταξίδι, μαγκώθηκα όταν κατάλαβα πως έσβησε από την επάρατο, όπως βάφτισαν τον κωλοκαρκίνο. Λίγες μέρες αργότερα, στα γραφεία του SOUL ο αρχισυντάκτης μας, εξαιτίας του ότι στο σάιτ της Athens Voice, στην κατηγορία «Τραγούδι της Ημέρας» είχε ανέβει το «Δεν χωράς πουθενά», ξανάκουσε όλον εκείνο το δίσκο από τις Τρύπες καταλήγοντας: «Δεν είναι δύσκολο να μαντέψεις πόσο πολύ μπορούσες να πωρωθείς, αν ήσουν πιτσιρικάς της εποχής, όχι μόνο με τους στίχους αλλά και με τα γκάζια στις κιθάρες του Μπάμπη Παπαδόπουλου και το γενικότερο σφρίγος της μπάντας».
Από εκείνη την εποχή έρχεται ο Ρωσσόπουλος, που μπορεί στους μεγάλους κύκλους της πιτσιρικαρίας που επιμένει να ακούει αυτό το παλαιολιθικό ροκ, γιατί απλούστατα οι καινούργιοι δεν τους πιάνουν, να είναι άγνωστος, όμως για όσους ξέρουν ο ήχος της πόλης πολλά του χρωστά. Κάτι νύχτες αργότερα, στον Λόφο της Σάνης, η Μαντλέν Πεϊρού έκλεισε το σετ της με ένα σπαρακτικό κομμάτι του Γουόρεν Ζίβον. Μαζί της έπαιξαν και τρεις μουσικοί από τη Θεσσαλονίκη. Μια από αυτούς και η Αθηνά Καραμούζη με τη βιόλα της. Ο κόσμος που χειροκρότησε την Πεϊρού σαν τρελός είμαι σίγουρος πως δεν συγκράτησε το όνομά της, ούτε στάθηκε στο παίξιμό της, ήταν εκεί για να ακούσει τη σταρ να ερμηνεύει Μπίλι Χόλιντεϊ, Μπάντι Χόλι, Ρέι Τσαρλς και Λέοναρντ Κοέν.
Αλλά για το γαμώτο, με την Αθηνά Καραμούζη θέλω να τελειώσει αυτή η ανταπόκριση, σαν φόρος τιμής σε όλα τα παιδιά που τα βλέπω να ανεβοκατεβαίνουν την πόλη καθημερινά κουβαλώντας στο χέρι το όργανό τους. Πηγαίνοντας για κάπου, για να παίξουν κάτι, που θα μπορέσει να ακουστεί πιο δυνατά από τα ασθενοφόρα του Ιπποκράτειου, τα περιπολικά της Γιαννιτσών και τις ντουντούκες των δημοτικών αστυνομικών πέριξ του δημαρχιακού μεγάρου.
RIP Σταύρος Ρωσσόπουλος, 1959-2013 Έγκυρες πληροφορίες λένε πως κατά την άφιξή του στον Παράδεισο δεν τον περίμενε ο Άγιος Πέτρος, αλλά ο Φρανκ Ζάπα
14°
