Είναι ο επόμενος μεγάλος στόχος μου: Θεσσαλονίκη και Πάτρα να γίνουν πόλεις αδελφοποιητές, να ανταλλάξουν κλειδιά, τα κύματα του Θερμαϊκού να αλλάξουν «αίματα» και βυθό με αυτά του Ρίου, η γέφυρα του Αξιού να πάρει μαθήματα και να προεκταθεί τόσο μακριά όσο η Ζεύξη του Ρίου με το Αντίρριο και να φτάσει μέχρι τα Μάλγαρα. Καταβάλλω φιλότιμες προσπάθειες για να επιτευχθεί ο στόχος μου: κάθε μέρα στην εκπομπή μου στον Republic 100,3 παίζω το τραγούδι “Cassette” των An Orange End. Παίζω πολλά τραγούδια Πατρινών βέβαια, από Abbie Gale το “Fall”, από τους Flakes το “Prince”, από τους παλιούς Raining Pleasure θυμάμαι πάντα το “Is That Yoo”, αλλά με το “Cassette” των An Orange End έχω φάει τρελό κόλλημα. Μου βγάζει μια φίνα λουστραρισμένη κιθαριστική μελαγχολία, δεν έχει τίποτα περιττό, τραβηγμένο ή πομπώδες. Αγνή, μελαγχολική, κρυστάλλινη αλλά και γκρουβάτη ποπ.
Η ιδέα της αδελφοποίησης μου κατέβηκε πρόσφατα, που κατηφόρισα στον Νότο. Λίγο μετά την Ακράτα, συντονίστηκα με το πατρινό Mojo Radio, που έχει πολλά κοινά με το δικό μας Republic. Για δες, είπα, που δεν είμαστε μόνοι, έχουμε ο ένας τον άλλον. Εκτός από τις μουσικές, παίζουμε και μια κοινή διαφήμιση, αυτή του πατρινού περιοδικού “Muzine”, που όμως κυκλοφορεί πανελλαδικά με σλόγκαν «Η μουσική πλέον διαβάζεται». Ψυχή του ο Νεκτάριος Λαμπρόπουλος, μέγας ρομαντικός. Στην εποχή του αβέρτα download και του κουτροκατεβάσματος, τολμά να βγάζει έκδοση πολυτελείας με δύο cd bonus. Τι διάολο γίνεται και τόσο καλή μουσική βγαίνει, παίζει και σκοράρει από την Πάτρα;
Και πού διάολο βρίσκεται στο Ρίο αυτή η οδός Σόμερσετ, που φιλοξενεί το μπαρ «Ευοί Ευάν»; Οδός Σόμερσετ! Ακούγεται το ίδιο καταπληκτική όσο και η θεσσαλονικιώτικη Εδμόνδου Ροστάν. Άσε που μπαρ «Ευοί Ευάν» υπάρχει και στην οδό Ολύμπου, όπως παλαιότερα υπήρχε και μια ντόπια μπάντα με αυτό το όνομα. Το βιολί της κρατούσε ο εξαιρετικός μουσικός Φώτης Σιώτας, που από ό,τι ξέρω θα παίξει στο ίδιο πάλκο με την μπάντα του Ντούλεϊ και του Λάνεγκαν, όταν με το καλό θα έρθουν πάλι κατά τα μέρη μας, αλλά και στην Πάτρα ελπίζω, που είναι ταμάμ ροκούπολη.
Love cats
Δίπλα στα γραφεία του SOUL, στο στενό που συνδέει την πλατεία Μοριχόβου με των Λαδάδικων, μια συμμορία από γάτες έχει κάνει κατάληψη. Είναι αμέτρητες, γκριζόασπρες, μαμάδες, μωρά γατάκια, μοιάζουν σαν πρόσφυγες που ήρθαν από κάπου αλλού, εδώ, για να ριζώσουν. Οι μπαμπάδες γάτοι κάνουν περιπολίες και ψάχνουν για φαγητό στα πέριξ, ποντάρουν στη μεγαλοθυμία του Γιάννη από το παρακείμενο εστιατόριο «Εις την Πόλιν», με τα εξαιρετικά κεμπάπ και τις γιαουρτλούδες, τα ορεκτικά με κοτόπουλο και καρύδι, το τυρί περιτυλιγμένο με μελιτζάνες, τη σαλάτα με το ρόδι και το γιαούρτι. Οι γάτοι στέκονται από μακριά υπομονετικά, ίσως και κάποιος, εκτός από το να τους ταΐσει, τους φωτογραφίσει κιόλας. Εδώ και καιρό άλλωστε τα Λαδάδικα αποτελούν γειτονιά που χάρη στο ιδιαίτερο χρώμα τους τα προτιμούν οι ερασιτέχνες φωτογράφοι ή οι φοιτητές των σχολών, που παρουσιάζουν τις εργασίες τους. Γι’ αυτό και κάποια σκοτεινιασμένα απογεύματα θα δεις μέταλ μπάντες να ποζάρουν μπροστά από τα κλειστά κεπέγκια ουρλιάζοντας yeah, death, σταυρώνοντας τα δάχτυλα στο σχήμα του εωσφόρου.
Η παράνοια βέβαια είναι όταν οι σκοταδόψυχοι χεβιμεταλλάδες ανταμώνουν με νύφες πλουμιστές, τυλιγμένες στα τούλια, τα πέπλα, τα στεφάνια και τα λοιπά γαμισιάτικα αξεσουάρ. Περιτριγυρισμένες από κουμπάρους με ρεντικότα, γαμπρούς με μπριγιαντίνη και φωτογράφους που τους υπαγορεύουν πόζες ρομαντικής αθωότητας, κάνουν το σκηνικό στα Λαδάδικα να δείχνει σχεδόν σουρεάλ. Οι γάτοι πρόσφυγες πρέπει να ξεκαρδίζονται στα γέλια με τη μαλακία των ανθρώπων. Είμαι σίγουρος ότι φλιπάρουν με το dress code, μπλουζάκια Motorhead και άσπρα σύνολα από τους Nikos-Takis.
Παρόλη την οικονομική δυστοκία των τελευταίων χρόνων, που είχε ως αποτέλεσμα να κλείσει το εμβληματικό ντιρινταχτάδικο-κορμάδικο-χορευταράδικο “VeryKoko”, τα Λαδάδικα έχουν ζωή. Και τα γατιά, καινούργιοι ένοικοι της περιοχής, τις νύχτες κουφαίνονται από τους «σκύλους» που άδουν στα ηχεία του ελληνάδικου κλαμπ «Μοναστήρι». Δίπλα από το σκοτεινό όγκο του αφώτιστου πλέον “VeryKoko” βρίσκεται το “Eightball” κλαμπ, στέκι που δουλεύει τρελά χάρη σε ένα αφοσιωμένο γκόθικ αλλά και thrash metal κοινό, που ειδικά το ΠΣΚ κάνει ουρές. Το ίδιο συμβαίνει και με τις συναυλίες του, όπου παρεμπιπτόντως υποσχέθηκα στον εαυτό μου πως δεν πρόκειται να χάσω την επόμενη εμφάνιση των Lost Bodies. Δεν ξέρω γιατί, αλλά εδώ στα Λαδάδικα βρίσκω πάντα ένα θέμα, μια συγκίνηση, μια σπίθα, όσο κι αν η περιοχή δεν είναι τρέντι όπως η Βαλαωρίτου ή η Ζεύξιδος.
Αγαπάτε αλλήλους
Κοσμικά νέα, διότι η Θεσσαλονίκη έχει lifestyle, όπως διατείνεται στο εξώφυλλό του το ντόπιο γκλαμουροπεριοδικό “Lobby”. Το αποδεικνύει φιλοξενώντας τη βουλευτίνα Έλενα Ράπτη, καραεπεξεργασμένη στο Photoshop, καθισμένη αριστοκρατικά σε πολυθρόνα μπερζέρα, όπου ενώπιον των καλλίγραμμων και με ευρυγώνιο φακό τραβηγμένων ποδιών της αναπαύεται ένας σκύλος, άγρυπνος φρουρός. Γέλασα αλλά και σημειολόγησα, εφόσον το μήνυμα είναι σαφές. Με τόσες απαγωγές τον τελευταίο χρόνο (υπόθεση Μυλωνά και Παναγόπουλου), ο σκύλος είναι εδώ για να προστατεύει την κυρά του Έλενα, μην και πάει ο νους κάποιων στο κακό.
Και μετά τι θα απογίνουν όλοι οι φτωχοί και καταφρονεμένοι, αν έστω και για λίγες μέρες χάσουν τη βασίλισσα της φιλανθρωπίας; Αν και ο δήμαρχος Βασίλης με το νομάρχη Παναγιώτη τη συναγωνίζονται πλέον επάξια. Δεν είναι τυχαίο που τον τελευταίο μήνα και οι δύο χάρισαν μπουφάν και βαριά είδη ένδυσης στους άστεγους και τους άπορους, με απόκλιση λίγων ημερών ο ένας από τον άλλον. O tempora, o mores, ω νιάου νιάου!
17°
