Βαλαωρίτου blues gangs

H ιδιότυπη αστική γεωγραφία-τοπιογραφία της Θεσσαλονίκης. Έλεγαν, λένε: Στην Τσιμισκή έχει βιτρίνες πολυεθνικής μόδας και περιποιημένες τσούπρες που τις χαζεύουν. Στο Κορδελιό φυσούν φουγάρα, μόλυνση, αιθαλομίχλη και λαϊκές πολιτείες από μπετόν. Πανόραμα ίσον πλούσιοι, Κορομηλά μικρές μπουτίκ, πεζόδρομος Ικτίνου νέοι, ωραίοι, ματσωμένοι Θεσσαλονικείς, πεζόδρομος Ζεύξιδος τρέντουρες που ονειρεύονται τη Βαρκελώνη, παραλία φραπαιδαράδες, Τούμπα - Χαριλάου γυράδικα, θύρες φανάτικ, συνταξιούχοι. Για τα πέριξ της οδού Βαλαωρίτου, Φράγκων δηλαδή, Συγγρού, Βασιλέως Ηρακλείου, Βίκτορος Ουγκώ, Εδέσσης κουτουλουπού, μέχρι πριν δύο χρόνια δεν υπήρχε ταυτότητα. Η περιοχή μαράζωνε όπως όλες οι παλιές εμπορικές καρδιές των πόλεων που τις μάδησαν τα mall. Τα πρωινά είχε κάποια κίνηση. Σεντονάδικα με στάμπες Σάκη Ρουβά και Jlo, είδη υγιεινής και πομολάδικα, νεωτερισμοί, καταστήματα με είδη κηπουρικής και εποχικά είδη.

Γνωστή και ως Άνω Λαδάδικα πριν καθιερωθεί ως πιάτσα Βαλαωρίτου, η περιοχή νέκρωνε μετά τις 9 το βράδυ, έβρισκες πάρκινγκ, μετά τα μεσάνυχτα αλυχτούσαν μόνο σκύλοι. Αν ο Έλβις γέννησε το ροκ εν ρολ και το Σικάγο τα μπλουζ, το εστιατόριο «Παπαρούνα» του Αντώνη Λαδά ήταν αυτό που άνοιξε πριν από τέσσερα χρόνια κι έβαλε τη γειτονιά στο χάρτη. Εξαιρετικό γκουρμέ σποτ με λιτή διακόσμηση μεσοπολέμου, κομψή τζαζ και πιάτα παιχνιδιάρικα, απέξω το ρολόι της στοάς Μαλακοπή με σταματημένους τους δείκτες ώρα 11 βραδινή, για να θυμίζει το σεισμό του ’78. Την άλλη χρονιά άνοιξε παραδίπλα και το «Παπαρούνα bar», μικρό, αλήτικο, ασπρόμαυρο πάτωμα, μοχίτο στο χέρι. Κάπως έτσι ξεκινάει η πρόσφατη ιστορία της Βαλαωρίτου, που το χειμώνα όλη η πόλη την περπάτησε και τη γλέντησε. Οι «Τέσσερις εποχές» βέβαια προϋπήρχαν στην οδό Πάικου, με φάβες, ομελέτες με λουκάνικα, Joy Division στα ηχεία και casual μαυροντυμένους μερακλήδες. Όπως και η «Υψικάμινος», μπαράκι στενό, 3x3, ποτάδικο γνήσιο.

Λίγο αργότερα άρχισε να βαράει εναλλακτικά και ηλεκτρονικά το “Zenit”, που παραμένει ακόμα το πιο αυθεντικό underground beat club της Θεσσαλονίκης. Στο χάρτη προστέθηκε και η τσέχικη μπιραρία, με ξανθιές πίλσεν αλλά και μαύρες ποικιλίες, κασέρια και κρεατικά στο πιάτο. Αυτή ήταν έως πέρσι η γεωγραφία της νυχτερινής Βαλαωρίτου, μέχρι να ανοίξει το “Partisan”. Την πρώτη φορά που κάθισα έμεινα με το στόμα ανοιχτό. Industrial διάκοσμος, ξύλινα τραπεζοκαθίσματα «νηπιαγωγείου», υπόγεια γκαλερί, wifi πατάρι, τρελές μουσικές από Beirut έως Novac, Portishead και Apparat. Ήταν το μπαρ που άναψε τη φλόγα, που έκανε τους ψαγμένους της Ζεύξιδος, οι οποίοι δυσανασχετούσαν από τη μεϊνστριμοποίηση του πεζόδρομου, να αναζητήσουν εδώ καταφύγιο.

Και μετά το ένα μετά το άλλο: το gay friendly “Enola”, πακέτο με το εστιατόριο “Mamisio”, το φάνκι «Υποβρύχιο» με εσάνς ιρλανδέζικης παμπ και ελληνικού καφενείου, και, φυσικά, το ροκαμπίλι “Dron”, που σήμερα ονομάζεται “Fuzz”, και το μεγαλύτερο σουξέ της περιοχής, το “Spitimou”, που το χειμώνα χτυπούσε τιλτ και καθόλου αδίκως: μουσικές φευγιό, χαλαρή ατμόσφαιρα, διασκέδαση σχεδόν σαν να είσαι σπίτι σου λιώνοντας στους καναπέδες.

Η οδός Βαλαωρίτου φέτος το χειμώνα έγινε κάτι σαν Ψυρρή στο ξεκίνημα, περιοχή δηλαδή εναλλακτικής διασκέδασης, με μαγαζιά διαφορετικού χαρακτήρα που πουλούσαν καθαρά ποτά, αγνό night out χωρίς τσιριτσάντζουλες. Σήμερα η περιοχή μοιάζει να ζει στην κόψη. Θα κρατήσει το χαρακτήρα της ή θα πάθει ό,τι και το αθηναϊκό Γκάζι; Σε άλλες πόλεις του εξωτερικού είναι αλλιώς. Από το Ανατολικό Λονδίνο έως τη βερολινέζικη γειτονιά του Hackescher Markt, δίπλα στα μπαρ και τα εστιατόρια ανοίγουν γκαλερί και μπουτίκ, κομμωτήρια, βιβλιοπωλεία, φτηνά ενοίκια για καλλιτέχνες και νέους εργαζομένους που απογειώνουν το μποέμικο προφίλ. Εδώ όμως είναι Ελλάδα και πολύ περισσότερο Θεσσαλονίκη. Νόμοι δόμησης που δεν ευνοούν τη μετεξέλιξη, ανελαστικές διατάξεις περί νυχτερινού ωραρίου αλλά και δυσκολία ως προς την αδειοδότηση εμπορικών καταστημάτων.  Ήδη τα ενοίκια πήραν φωτιά, το ίδιο όμως και τα συνεργεία, αφού στο παιχνίδι μπαίνουν πλέον επώνυμοι παίκτες, που το φθινόπωρο θα αναγείρουν «ναούς»!

Κανείς δεν μπορεί να μαντέψει την επόμενη φάση της Βαλαωρίτου. Θα φουσκώσει και μετά θα σκάσει όπως τα Λαδάδικα της προηγούμενης δεκαπενταετίας; Θα αντέξει στην επέλαση των βιομηχάνων της διασκέδασης και των χιλιάδων διασκεδαστάκηδων; Η άνοιξη και το καλοκαίρι σκάνε ταχέως ως πύραυλοι, με αποτέλεσμα αυτοί που ξεχειμώνιασαν εδώ να μετακομίσουν και πάλι στα γνωστά θερινά στέκια της Ικτίνου, της Ζεύξιδος, της Κρήνης και της παραλίας. Θα μείνουν μόνο οι αμετανόητοι εραστές της και τα κιτρινιασμένα φώτα από τους γέρικους στύλους. Ίσως είναι το τελευταίο ανέμελο καλοκαίρι που θα ζήσουμε σε αυτή την περιοχή, πριν οι μυημένοι αναζητήσουν αλλού γούστα και στέκια αυτόνομα, μακριά από το ποδοβολητό του μανιασμένου πλήθους.