Γιατί δεν υπάρχει ωραιότερο πράγμα από τη Θεσσαλονίκη μετά τη Διεθνή Έκθεση. Τότε που φεύγει το «πολιτικαντικοκαινοτομοεξωστρεφές» σύννεφο κατηφορίζοντας για την Αθήνα κι η πόλη ξαναπιάνει τα στάνταρ του απαλού, ήσυχου φθινοπώρου. Χωρίς ψευδαισθήσεις, χωρίς παρακρούσεις, χωρίς φανφαρονισμούς, η Θεσσαλονίκη του Σεπτεμβρίου σε προσκαλεί να την ξαναπερπατήσεις και να βγεις από το καβούκι σου, τώρα που, γιούπι, όλοι έφυγαν. Και την ίδια στιγμή, γιούπι, τα καλύτερα τώρα αρχίζουν.
Κουζίνες των Λαών ή και Meeting People is Easy!
Συνάντηση, αλληλοκατανόηση, μια πολυεθνική γιορτή, ένα μεγάλο τραπέζι, όλη η Θεσσαλονίκη ένας γευστικός πλανήτης. Παρασκευή 23 Σεπτεμβρίου, το Φεστιβάλ της Μονής Λαζαριστών σε συνεργασία με την Άρσις στήνει τσιμπούσι γκλόμπαλ και χαρά μεγάλη. Μια γνωριμία με τις γεύσεις της Συρίας, του Ιράν, του Πακιστάν, του Αφγανιστάν, με πρόσφυγες σε ρόλο σεφ που θα μαγειρέψουν επί τόπου μπας-μπουσέ, κνάφε, ταμπουλέδες κι άλλα τόσα οριεντάλ πιάτα. Γνωριμία με το βλέμμα και την ψυχή του άλλου, μέσα από θράκες και εθνικές γευστικές κουλτούρες, αυτό είναι το μήνυμα και η κουτάλα το μέσο. Ελεύθερη είσοδος, ώρα έναρξης η 7η απογευματινή, με την βραδιά να κλείνει ο Ziad Rajab και τα εξωτικά ανατολίτικα τραγούδια του.
18o Διεθνές Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης Γκ.Λ.Α.Τ ταινιών ή και Power in the Darkness!
12 μεγάλου μήκους και 32 μικρού. Μυθοπλασία και ντοκιμαντέρ, γκέι, λεσβιακές, αμφισεξουαλικές, τρανσέξουαλ και διέμφυλαλ, αυτό είναι το μενού - θεματικό μωσαϊκό που, πλαισιωμένο από συζητήσεις, νετάρει στο πεδίο της σεξουαλικότητας και του κοινωνικού φύλου, τα ταμπού, τις προκαταλήψεις αλλά και το σεβασμό-αλληλεγγύη, που είναι και το ζητούμενο. Διοργανώνεται από το Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης σε συνεργασία με εταιρεία «Σύμπραξη για το Κοινωνικό Φύλο» και από 23/9 έως και 1/10, στην Αποθήκη 1 στο Λιμάνι, σηκώνει περήφανα τη σημαία της Ντιβερσιτέ, με χιούμορ, ανθρωποκεντρισμό, κριτική στις δομές καταπίεσης και ανθρώπινα δικαιώματα για όλους.
Καπάνι Project σημαίνει κρέαrta, ψάριart και μπαχαρικart στο κέντρο της πόλης!
Πολυμορφικότητα, διάδραση, μνήμη, γεύσεις, ιστορίες και δράσεις με φόντο την πιο παλιά αγορά της Θεσσαλονίκης, που οι μυρωδιές, οι θόρυβοι, οι πάγκοι με τα εμπορεύματα κι ο παλμός της είναι από την τουρκοκρατία έως και σήμερα το γκουρμέ υπογάστριο της Θεσσαλονίκης. Παρακμάζον, μιας και λίγο τα εμπορικά κέντρα, λίγο τα σουπερμάρκετ, λίγο η σύγχρονη κουλτούρα του food & drink και λίγο η τάση του βορρά να ξεχνά το παρελθόν του, ασχέτως αν όλοι πάνε στη Βαρκελώνη και γυρίζουν μαγεμένοι από την Boqueria, το Καπάνι Project έρχεται για να ζωντανέψει τη γειτονιά και να την ξανακάνει Μας-t (must δια εμάς, κυρία διορθώτρια). Την Τετάρτη 5 Οκτωβρίου, ψαράδικα θα φιλοξενήσουν θέατρο του δρόμου και μανάβικα θα γίνουν κλαμπάκι. Κρεοπωλεία και μπακάλικα θα λειτουργήσουν υπό συνθήκη μοντέρνας τέχνης κι όλη η κατάσταση θα θυμίζει πάρτι. Ηθοποιοί, εικαστικοί, φιστικέμποροι, παντοφλάδες, μάγειρες, τυρέμποροι κι όλος ο κόσμος ο καλός θα ενώσουν γνώσεις και μερακλίδικα θα φτιάξουν τη νέα ενέργεια που απαιτείται, ώστε η περιοχή να ξαναπάρει τα πάνω της. Ανατολίτικα και δυτικά, λεβαντίνικα και στεριανά, θαλάσσια και γαστρονομικά, ορίστε πώς χρίζονται και χτίζονται οι νέες ταυτότητες.
Εικαστικές τέχνες στην Καλαμαριά, στον παλιό στρατώνα, νέα χρήση, όχι πια κλαγγή όπλων και παραγγέλματα τύπου «στραβάδι» και «ποντίκι» και «εφ' όπλου λόγχη», μόνο γλυπτική, και ζωγραφική, και βίντεο, και ποίηση, και περφόρμανς, και τέχνη σαν απάντηση αλλά και προσδοκία μέλλοντος. Άνθρωπος και αστικός χώρος, ευκαιρίες και αλληλεπίδραση, μετάβαση, ανταλλαγή και αλληλοδιείσδυση: αυτός ο ενδιάμεσος χώρος είναι το ζητούμενο, η συνθήκη αλλά και το πλαίσιο που όρισε η καλλιτεχνική διευθύντρια Μαρία Κενανίδου και πραγματεύονται οι καλλιτέχνες που είκοσι χρόνια τώρα μεταμορφώνουν την Ανατολική Θεσσαλονίκη σε τόπο εξερεύνησης και εμπειρίας, προβληματισμού και συνάντησης σύγχρονης τέχνης. Έως και τις 25 Σεπτεμβρίου, από τις 20:00 μέχρι και τις 23:00, περάστε, δείτε, συζητήστε και... Κοδράρετε!
17°
18o Διεθνές Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης Γκ.Λ.Α.Τ ταινιών, «Λουλούδια από αμυγδαλόψιχα» του Άνταμ Καλντερόν
