Οι Big Nose Attack πυροβολούν με μπλούζι ξερά ακόρντα και ξεροψημένα σέβεντις τύμπανα τη σκηνή του Silver Dollar. Παρασκευή βράδυ, Εθνικής Αμύνης, κέντρο, κόσμος πολύς, ο Boogieman στην κιθάρα και τη φωνή κι ο αδελφός του, Little Tonie, στην ντραμς, το κοπανάνε όπως πρέπει, τελειώνουν με το “Yeah (that girl)” και με μια απογειωτική διασκευή των Sonics στο “Have Love, Will Travel”. Τσεκάρω τον τρίτο της παρέας τους, roadie, best boy, οδηγός του βαν, όπως τον περικυκλώνουν κοριτσόπουλα για να αγοράσουν το τισέρτ με το λόγκο της μπάντας κι ενθουσιάζομαι: Θα υπάρχει πάντα το ροκ εν ρολ και η έξαψη της Παρασκευής, η πίστη και η αφοσίωση στο γκρουπ, η μεμοραμπίλια-δέσιμο, οι πανάρχαιοι κωδικοί της φυλής, από τον Captain Beefheart έως τον Seasick Steve τα παιδιά θα ψοφάνε για φαζαριστά μπλουζ.
Ειδικά αν μένεις από Εγνατία και πάνω ή τροχοδρομείς ζωή και συντεταγμένες στα δυτικά προάστια ή τις αμμουδιές της Περαίας, αυτός ο ήχος είναι που κλειδώνει με την εικόνα των φουγάρων του Κορδελιού και τα καλντερίμια της Άνω Πόλης. Κι ας είναι μειονότητα τα παιδιά, καθώς περικυκλωμένα τελούν από ασπρουλίτσες ρέπλικες της Beyoncé και λευκά αγόρια με μούσι αλά Hosier και ντρες-κοντ Pharrell Williams που περιφέρουν εαυτόν στα συνηθισμένα σποτ διασκεδαστάδικα με θέα τη θάλασσα. Πάντα έτσι γινόταν στη Θεσσαλονίκη με τον ήχο της πόλης, λίγοι κι εκλεκτοί τον κοινωνούσαν και τον κοινωνούν, αλλαγή ρεπερτορίου όμως και μερικά ακόμα ελπιδοφόρα σημεία στο χάρτη του Βορρά, όπως, παρηγορητικά σχεδόν, βλέπω κάτι να κινείται και επιτέλους καινούργια «γούστα» να μαρτυρούν πως όλα είναι έτοιμα για ένα μπουμ. Πως κάτι αλλάζει και αντιπαρατίθεται γενναία στην παντοκρατορία του Παντελίδη και της Rihanna, οκ, πες με και υπεραισιόδοξο, αλλά την οσμίζομαι τη φάση.
Ο Σάκης Παπαδημητρίου και η Γεωργία Συλλαίου παρέα με τους μουσικούς που ανασκόπησαν τα 50 χρόνια αδιάλειπτης παρουσίας στην ελληνική σκηνή της τζαζ
Τις προάλλες στο πρώην Παλλάς της παραλίας, φερ’ ειπείν, όπου ο πατέρας της ελληνικής τζαζ Σάκης Παπαδημητρίου, καλεσμένος των 50στών Δημητρίων, γκρούβαρε ανεπανάληπτα επισκοπώντας σε έναν κατάμεστο χώρο στιγμές, ανθολογούσες την πενηντάχρονη πορεία του. Τα ίδια και στη συναυλία του Νεοϋορκέζου τυμπανιστή Greg Hutchinson που εμφανίστηκε ζωντανά συνοδευόμενος από την ορχήστρα του κιθαρίστα Γιάννη Παυλίδη: δεν έπεφτε καρφίτσα!
Η πόλη δείχνει να δονείται και να συντονίζεται, η πόλη περιμένει σινιάλα και σήματα για να αγκαλιάσει και να ακούσει ευλαβικά και προσκυνηματικά κάτι άλλο πέραν των «αστεριών» της μαρκίζας που πουλούν κουλτούρα τύπου «The Voice», ξενυχτάδικου-ορθάδικου και τσιφτετελοr’n’b, στα πέριξ της Κουντουριώτου, όπου μαζεύτηκε όλο το σκυλελέ κλάμπινγκ. Οι Tendts, ας πούμε, που το βινύλιό τους αποχαιρετά με τον καλύτερο τρόπο το καλοκαίρι μας. Το «Cheap Poetry» EP κυκλοφορεί από την ντόπια Fair Weather Friends κι είναι ένα ιντερλούδιο για τα αστέρια, τη νύχτα, τα πρώτα ανησυχητικά παγωμένα αεράκια που σαρώνουν τον ορίζοντα κι ανακατεύουν τα μαλλιά, υποσχόμενα βαρύ χειμώνα. Μουσική φτιαγμένη από δυο αδέλφια που δύσκολα αποχωρίζονται τη θαλπωρή του δωματίου τους και τη θέα από το παράθυρό τους, όπως σημειολογεί και η κρυμμένη έννοια στον τίτλο που διάλεξαν για όνομα. Θολοί ήλιοι, νεανικές καρδιές, αλλοπρόσαλλη ποίηση, προσωρινά παλάτια, γρασίδια για να αράζεις και να στοχάζεσαι, κι όλα τούτα σε ένα βαλεαριδικό down tempo, που εις πείσμα της «ταλαιπωρίας» που υπέστη το είδος, στην περίπτωση των Tendts αποκτά ειρμό και γοητεία. Τριακόσια βινύλια αναπαύονται στα ράφια του «Λωτού» στη Σκρα, για να σε δω λοιπόν να τους τιμάς ως τους αρμόζει.
«Cheap Poetry». Το EP των Tendts κυκλοφορεί από τη Fair Weather Friends
Βινυλιάκι σπέσιαλ, λίγο πιο ηλεκτρονικά γκρουβαριστό, κυκλοφόρησε κι ο Dreamachinery, από το ντόπιο label της Upfilter records. Με μια πανδαισία αναλογικών ήχων κι ένα κράμα, που από τον Giorgio Moroder και τους Chic έως τους Kraftwerk και τους Human League ή τον Garry Newman, παλαντζάρει και φτιάχνει μια ηλεκτρονική παλέτα που στροφάρει μεταξύ old school σύνθι ποπ και νεοντίσκο. Και την Τετάρτη 14 Οκτωβρίου, στην «Αίγλη» της Αγίου Δημητρίου, θα παρτάρει εν είδει πρώτης παρουσίασης, με το «Maurice X song» να παιανίζει και να διατείνεται πως μια άλλη μουσικώς Θεσσαλονίκη είναι εφικτή. Και ορατή, και δημιουργική, και συμπαντική, μα και ιδιαιτέρως τοπικώς established αναγνωρίσιμη κι όλα να μαρτυρούν πως θα έχουμε ένα θερμό χειμώνα.
Ασχέτως αν τα ραδιόφωνα, πλην εξαιρέσεων, δεν τον νταντεύουν και δεν τον προωθούν, ο ήχος της νέας Θεσσαλονίκης δεν το βάζει κάτω. Ελίσσεται και εξελίσσεται, επικοινωνεί υπόγεια και διακινείται χέρι χέρι και, όταν έρθει η σωστή στιγμή, βγαίνει από τα υπόγεια και πλημμυρίζει την πόλη. Όταν ο Μάνος Μυλωνάκης, ήμισυ των αγαπημένων Your Hand In Mine, βγήκε στην Αίθουσα Προβών της Κρατικής Ορχήστρας Θεσσαλονίκης μαζί με τους τέσσερις μουσικούς του για να παρουσιάσει τη νέα του δουλειά, σχεδόν δεν το πίστευε: εκατοντάδες άνθρωποι προσήλθαν για να απολαύσουν την ευλαβική, μινιμαλιστική ηλεκτρονική του νέου του δίσκου «Solfar», που τον ηχογράφησε στην Ισλανδία. Συμβαίνει τώρα κι αξίζει να το ζήσεις και να το κρατήσουμε παρέα αληθινό: φέτος το χειμώνα εξαίσια παιδιά στον Βορρά παράγουν εξαίσια ηχοτοπία.
Το ήμισυ των Your Hand In Mine, Μάνος Μυλωνάκης, παρουσιάζει το «Solfar»: ελεγειακό, μινιμαλιστικό, ηχογραφημένο κάτω από τα ισλανδέζικα ηφαίστεια
Η Θεσσαλονικιώτισσα Upfilter Records παρτάρει στις 14 στην «Αίγλη» και παρουσιάζει τον Dreamachinery
Dreamachinery: αναλογικά σύνθια, φόρος τιμής στα ποπ eighties, αλλά και ακόμα πιο πίσω, στους Kraftwerk και τον Giorgio Moroder.
Κεντρική φωτό: Tendts: ηλεκτρονικοί και βαλεαριδικοί ποιητές
8°
