Άνθρωποι, εικόνες και συνήθειες από μια πρωτεύουσα μέσα σε βαθύ Αύγουστο
Παρά τις διαμαρτυρίες («Μα δεν λείπει κόσμος!», «Ξεχάστε την άδεια Αθήνα του Αυγούστου!» κλπ), έχω να καταθέσω από τις ζεματιστές επάλξεις της Αθήνας ότι: είναι αρκετά άδεια. Δεν είναι όπως ήταν τα καλοκαίρια της δεκαετίας του 1990, ούτε καν του 2000 που έστηνες αντίσκηνο στην Πανεπιστημίου και δεν σε ενοχλούσε αμάξι. Δεν είναι η «έρημη πόλη» των παλιών Αυγούστων, με θεόκλειστα μαγαζιά παντού. Όλα τα τουριστικά μαγαζιά του κέντρου κάνουν χρυσές δουλειές και όλες οι γειτονιές τύπου Κυψέλη εξακολουθούν να έχουν μισή θέση παρκαρίσματος ανά εφτά αμάξια.
Αλλά βρίσκεις άνετα θέση (να παρκάρεις) στου Ζωγράφου, πχ, παραμονή του 15αυγουστου, όχι εγώ προσωπικά που δεν οδηγώ αλλά η φίλη που οδηγεί άψογα: στις 9.30 το βράδυ, σε άδειους δρόμους ειλικρινά σας λέω, τόσο άδειους που τους διασχίζουμε σαν τον Αστραπόγιαννο, σε λίγα λεπτά, από Ανατολικά προς Βόρεια, συναντώντας το πολύ δέκα άλλα αμάξια σε διαδρομή έξι χιλιομέτρων. Στο «πήγαινε», την ίδια διαδρομή το καταραμένο Γκουγκλ μου την έβγαζε 25’ με αμάξι, 45’ με τα πόδια – την έκανα με τα πόδια, επειδή δεν έβρισκα ταξί με τίποτα, και τα λεωφορεία μου κάνανε πλάκα, έγραφαν «35’» στις φωτεινές επιγραφές στις στάσεις, που βαριόμουν πάρα πολύ να περιμένω 35’ αντί να περπατήσω 10’ περισσότερο, στην τελική. Με τα πόδια, υπολόγιζα ότι θα βρω και κανένα ζαχαροπλαστείο ανοιχτό (δεν βρήκα), όπως και ότι θα δροσίσει (δεν δρόσισε), αλλά έφτασα στην ώρα μου, και τζάμπα εντελώς.
Δεν χρησιμοποιώ εφαρμογές ταξί αν μπορώ να τις αποφύγω, γιατί με τσαντίζει το επιπλέον χαράτσι, όπως και η «ηλεκτρονικουίτα» του πράγματος, ο απόλυτος, αυτοματοποιημένος εξευρωπαϊσμός - απαπα, η περιπέτεια του «ταξί-από-το-δρόμο» μου φαίνεται καλύτερη (πήγα να γράψω «πιο ελκυστική» και μαζεύτηκα…). Κάποιες μέρες πηγαίνω στη Δάφνη: με μετρό Πανόρμου-Σύνταγμα, που είναι μέχρι και δροσερό καθώς παραμένει ελαφρά μη-γεμάτο, αν όχι άδειο. Το δεύτερο σκέλος της διαδρομής προς Δάφνη, το Σύνταγμα-Ελληνικό, αναστενάζει από κόσμο που κατεβαίνει για μπάνιο, με τσάντες, ομπρέλες, καπέλα, μέχρι και ψυγειάκια, να τιγκάρουν τα βαγόνια… γιατί ξεκινάω κατά τις 3.00, ώρα που όλοι οι πιτσιρικάδες της Αθήνας ανοίγουν το μάτι τους και λένε «ρε δε πάμε μια θάλασσα;» Στην επιστροφή, κατά τις 7.00, τα βαγόνια είναι άδεια γιατί κανένας δεν γυρνάει από τη θάλασσα ακόμα, είναι νωρίς.
Τα τραίνα στο μετρό και τον Ηλεκτρικό έρχονται σα να σέρνονται, κάθε 20, 30, μέχρι και 45 λεπτά, τα λεωφορεία όποτε θέλουν, δεν έχει σημασία, κοιτάς-δεν κοιτάς το τελεμάτικς πάνω από τη στάση, αν είναι να’ρθει θε να ρθει αλλιώς θα προσπεράσει. Δεν διαμαρτύρομαι για τις καθυστερήσεις, έχω πάει και σε άλλα κράτη, σε όλο τον κόσμο έτσι είναι οι δημόσιες συγκοινωνίες τον Αύγουστο (εκτός από την Σκανδιναβία. Όπου σε κερνάνε και κεφτέδες, όχι μόνον έρχονται στην ώρα τους. Ναι, σιγά μη σου δίνουν και κομοδινάκια ΙΚΕΑ...)
Το Τουριστικό, σόρι, το Ιστορικό Κέντρο παραμένει ορθάνοιχτο, με τουριστομάνι να αγοράζει παγωτά, σουβλάκια, σουβενίρ, καρτ-ποστάλ, πετσέτες με μαιάνδρους, ανοιχτήρια-σάτυρους και ό,τι άλλο σουβενίρ παράγει μαζικά η Κίνα, με Ελληνικό χαρακτήρα όμως, σα να φτιάχτηκαν στο Μέτσοβο. Από το Σύνταγμα και κάτω, η Αθήνα είναι μπήζυ λες και δεν έχουμε Αύγουστο. Λες και δεν έχει φύγει ούτε μισός άνθρωπος, ούτε καν για το Σαββατοκύριακο…
Παραμονή της Παναγίας λοιπόν, αργά το βράδυ, ένα ΔΡΟΣΕΡΟ αεράκι σπάει την ζεματιστή ατμόσφαιρα της πόλης: πιστέψτε με, είμαι εδώ και το απολαμβάνω, είναι λες και δεν έχουμε Αύγουστο. Δεν ακούγεται τράφικο, κίνηση, κορναρίσματα, φασαρία, άρα όλοι αυτοί που δημιουργούν τράφικο, κίνηση, φασαρία, μάλλον είναι εκτός Αθήνας. Άρα ο μύθος του «δεν έχει φύγει κανένας από την Αθήνα φέτος», είναι απλά ένας μύθος. Μακάρι, όσοι έφυγαν, να περνάνε υπέροχα και να μην επιστρέψουν πριν το τέλος του μήνα…
Δεν χάνουμε το πιο χαρούμενο, πολύχρωμο, πολυφυλετικό χριστουγεννιάτικο μπαζάρ της πόλης, που διοργανώνουν «Οι φίλοι του Παιδιού» με τη συμμετοχή 35 και πλέον Πρεσβειών
14°
