August diaries - Ημερολόγια Αυγούστου: Οι συνεργάτες της Athens Voice γράφουν για το δικό τους καλοκαίρι
Τις πρώτες μέρες του Αυγούστου τις περνάω στην Καβάλα – λίγες μέρες δυστυχώς, και με καύσωνα. Από την παραλία βλέπουμε απέναντι δεξιά το Άγιο Όρος, αριστερά τη Θάσο, στο βάθος το μπλε Αιγαίο: καταπληκτικά θαλασσινά τοπία με τα οποία μεγάλωσα, φίλος συντοπίτης ομολόγησε κάποτε ότι πίστευε πως όλες οι πόλεις έχουνε αντίστοιχα τοπία. Σοκαρίστηκε όταν έφτασε μια μέρα στην Αθήνα και κατάλαβε ότι τα τοπία, όπως και η ατμόσφαιρα, δεν είναι ποτέ δεδομένα στοιχεία σε μια πόλη…
Τρεις βδομάδες του Αυγούστου, τις πιο ασήκωτες, τις περνάω στην Αθήνα. Ναι, τα πεζοδρόμια βράζουν, τα ΜΜΜ είναι σκέτη απελπισία (εκτός από το μετρό, που είναι λες και ήρθε από άλλη πόλη, μη σας πω και άλλο, ντιπ εξευρωπαϊσμένο σύμπαν). Τα περισσότερα περίπτερα, αυτές οι μικρές οάσεις-φάροι της Αθήνας, τα περισσότερα περίπτερα κατεβάζουν ρολά. Όπως και οι περισσότερες υπηρεσίες, δημόσιες και μη. Τα ξέρετε, σόρι που τα επαναλαμβάνω, το κάνω για να μπούμε στο τροπικό κλίμα: η αχνιστή, παλλόμενη, σχετικά ήσυχη, σχετικά ντεντ πόλη, που βρίσκεται μακριά από τη θάλασσα και τα ντιπ αστικά τοπία της τρεμουλιάζουν μέσα στην καλοκαιρινή κάψα σαν σκηνές (ερήμου, επικείμενης μονομαχίας) από πορτοκαλί σπαγγέτι γουέστερν, Σέρτζιο Λεόνε με Κλιντ Ίστγουντ. Τα σκουπίδια μαζεύονται στις γωνίες, ξεχειλάνε από τους κάδους και βρομάνε, αλλά τα προσπερνάω επειδή… την αγαπώ τη ρημάδα την Αθήνα, δεν εστιάζω στα άσχημα και τα στραβά της. Θα μου πείτε, σόρι μαντάμ, πού εστιάζεις; Όταν βρίσκεσαι σε μια πόλη η οποία τσιγαρίζεται κάθε Αύγουστο και σε πατάνε οι τουρίστες ή σε ψιλο-σφάζουν κιόλας διάφοροι σκοτεινοί τύποι, στις σκοτεινές γειτονιές του κέντρου;
Τα έχω γράψει πολλές φορές τα ατού του καλοκαιριού, ακόμα και στην Αθήνα: μπορείς, αν επιμένεις, να πας στη θάλασσα, έστω με μια ώρα δρόμο και κάμποσα λεφτά, ή και χωρίς λεφτά, αν έχεις μικρή φορητή ομπρέλα. Αν δεν επιμένεις, μπορείς να σεργιανίσεις σε κήπους και πάρκα με σχετική δροσιά, με παγωτό στο χέρι που λιώνει στην πρώτη γλειψιά επειδή η ζέστη από το έδαφος ακτινοβολεί προς τα πάνω, θολώνει τα ιδρωμένα ματάκια σου. Μπορείς να μπεις και να βγεις σε μαγαζιά με θανατηφόρο αιρκοντίσιον για να πέσει η θερμοκρασία σου. Μπορείς να απλώσεις ρούχα που στεγνώνουν σε μια ώρα και μοσχοβολάνε μαλακτικό. Μπορείς να πιεις καφέ οπουδήποτε – θα βρεις θέση παρά τους τουρίστες επειδή οι ορίτζιναλ Αθηναίοι τη φοβούνται τη ζέστη, δεν πολύ-μετακινούνται με καύσωνες, και καλά κάνουν. Μπορείς να δεις φίλους και φίλες, που αν φύγανε είναι για 5-6 μέρες, αποκλείεται να πάνε οπουδήποτε Δεκαπενταύγουστο, δεν έχουνε τρελαθεί, ούτε έχουν κληρονομήσει τον Έλον.
Τις πρώτες μέρες του Αυγούστου στην Καβάλα με την παραλία (τη μικρή, του Τελωνείου) κάτω από τα πόδια μου, σκέφτομαι την Αθήνα με λίγη νοσταλγία, ήδη: όπως θα σκέφτομαι την Καβάλα όταν θα είμαι στην Αθήνα, επειδή έτσι είναι ο άνθρωπος, ανευχαρίστητος… ή ευχαριστημένος με μικρά πράγματα, καλή ώρα.
Ευχαριστιέμαι εύκολα, είναι αλήθεια, όπου κι αν βρίσκομαι. Με ένα δροσερό αεράκι, ξαφνικά, που φυσάει ανάμεσα στις ανοιχτές μπαλκονόπορτες. Με τον ανεμιστήρα που είναι αποτελεσματικός και συνάμα αθόρυβος. Με μια βόλτα «στα μαγαζιά» με την κόρη μου, ένα καφέ με τον γιο μου, τον μεγάλο ή τον μικρό, ή και τους δύο μαζί. Με ένα κρύο ντους, με το σαπούνι-βασιλικός που κράτησε ολόκληρο το καλοκαίρι και μοσχοβολάει ακόμα. Με κάτι που γράφω, με κάτι που διαβάζω.
Γιατί ξέχασα να σημειώσω ότι τον Αύγουστο γράφω με τρέλα, εγώ και ο Γιώργος Παυριανός, ο φίλος μου,ο καθένας σπίτι του αλλά με συχνές επικοινωνίες, επειδή καταλαβαινόμαστε: λέμε πόσο ιδρώσαμε και πόσο γράψαμε σήμερα. Γράφω στην κουζίνα με ένα φιδάκι στο πάτωμα δίπλα μου για να διώχνει τις σκνίπες, πάρα πολύ ιδρωμένη πάντα, με όσο λιγότερα ρούχα (αν δεν είναι τα παιδιά στο σπίτι), πίνοντας κρύο τσάι και ζεστό νερό. Γράφω ό,τι μου κατέβει, θεατρικά αυτή την εποχή, βιβλία άλλες φορές, μερικές φορές σενάρια, συχνά χωρίς αποδέκτη, χωρίς κάποια παραγγελία πίσω τους, έτσι, στον βρόντο. Τα αποθηκεύω στο λάπτοπ και τα εμφανίζω μετά από χρόνια, ή και άμεσα, ανάλογα με τις ευκαιρίες – δεν υπάρχει περίπτωση να μου πει κάποιος «φέρε ένα σενάριο/θεατρικό αν έχεις» και να πω «όχι, δεν έχω», γιατί έχω. Οι Αύγουστοι είναι πολύ δημιουργικοί για μένα, από πάντα.
Ίσως να φταίει η αίσθηση της άδειας πόλης. Δεν είναι άδεια πια όπως ήταν στα 80s-00s, οι πιο πολλοί κάτοικοι της Αθήνας δεν πάνε πουθενά τον Αύγουστο, γιατί δεν το αντέχουν οικονομικά, δυστυχώς…Αλλά υπάρχουν μέρες που η Κηφισίας δείχνει, τι να σας πω, άδεια. Που περπατάς αργά αργά στη μέση του δρόμου με τη σαγιονάρα να κολλάει στην καυτή άσφαλτο. Που αγοράζεις μπουκαλάκι νερό από το περίπτερο, δοξάζοντας που είναι ακόμα στο 50λεπτο αψηφώντας την υπόλοιπη Ευρώπη. Που πίνεις το μισό και περιχύνεσαι το άλλο μισό (νερό).
Υπάρχουν μέρες που η Αθήνα τον Αύγουστο μου αρέσει περισσότερο από ό,τι η Αθήνα οποιονδήποτε άλλο μήνα (αλλά σίγουρα όχι περισσότερο από ό,τι η Καβάλα τον Αύγουστο). Και, ναι, εστιάζω στα καλά της στοιχεία, στα ωραία, στα αεράκια, στους φίλους και συγγενείς, στην ελπίδα ότι τα πράγματα θα πάνε καλύτερα από δω και πέρα, στην αισιοδοξία, στο φως, στη μεγάλη, ατέλειωτη καλοκαιρινή μέρα. Και βασικά, στα αεράκια…
Δεν χάνουμε το πιο χαρούμενο, πολύχρωμο, πολυφυλετικό χριστουγεννιάτικο μπαζάρ της πόλης, που διοργανώνουν «Οι φίλοι του Παιδιού» με τη συμμετοχή 35 και πλέον Πρεσβειών
15°
