Τσιγαροφάναρο: Αγαπάμε τους σηματοδότες που το κόκκινο κρατάει αιώνια

Τα αγαπώ. Τα λατρεύω, οι άλλοι τα καταριούνται, εγώ μπα, τα περιμένω πώς και πώς. Για να με πιάσουν, να ανάψει το κόκκινό τους το στοργικό, προς Θεού, δεν είμαι μαζόχα. Καπνιστής στριφτών τσιγάρων και οδηγός είμαι, κι ίσως μόνο έτσι να εξηγείται ο έρως με την πάρτη τους. Τσιγαροφάναρα! Με μάγεψε ο όρος, λήμμα, έννοια, όπως με μύησε στο ιεροτελεστικό τους ο Δημήτρης. Κι άρχισα κάθε μέρα να τα αγαπώ ολοένα και περισσότερο κι ας αργούν σαν χελώνες να πάρουν μπρος. Το φανάρι στη συμβολή Πανόρμου με Αλεξάνδρας ή το άλλο της Κανάρη και της Πατριάρχου Ιωακείμ, που σε βγάζει Σόλωνος. Το δαιμονικό –για τους απηνείς διώκτες του– στην πλατεία της Γλυφάδας, μπροστά από τα Goody’s, το «εφιαλτικό» της Βαρυμπόμπης που τη συνδέει με την Εθνική Οδό, Λεωφόρος Κύμης με Κολοκοτρώνη στο Νέο Ηράκλειο, φανάρια της υπομονής, τα χειρότερα φανάρια της Αθήνας. Έτσι τα αποκαλούν.

Ουαί και να πέσεις πάνω τους, γαμώ την καταδίκη μου, να μην ξεχάσω και το φανάρι της Καυταντζόγλου με Πατησίων όπως περιμένεις να στρίψεις για Γαλάτσι. Έτσι άγρια τους φέρονται και τους τα χώνουν αυτοί που τα μισούν. Πλειοψηφία αυτοί, εγώ κοντράστ, σταθερά μειοψηφικός κι ορκισμένος φανατικός τους. Φτιάχνομαι με τα αργά φανάρια, εκεί που οι άλλοι βιώνουν ένα μαρτύριο, μουά εκστατίκ. Γιατί; Γιατί στρίβω τσιγαράκι! Και με το πάσο μου. Ιδού η αιτία, η χρηστική τους αξία, το μεγαλείο των τσιγαροφάναρων. Προς αποκατάσταση των αργών φαναριών, επομένως, των φαναριών που αγκομαχούν, που αργούν να αλλάξουν χρώμα, που οι ταξιτζήδες τα στολίζουν με ωχ και βάι βάι, ή άντε και του χρόνου σπίτια μας. Των τσιγαροφάναρων που αν σε πιάσουν βαρυγκωμάς, εκείνα τα φανάρια που η ρύθμισή τους είναι τέτοια, που το πολύ όταν ανάψουν πράσινα περνούν με το ζόρι τέσσερα αυτοκίνητα κι άλλα δυο στη ζούλα, κερασμένα από το παραβιασμένο πορτοκαλί.

Η ευτυχία μου: το φανάρι έξω από τις εγκαταστάσεις του Αγίου Κοσμά στην παραλιακή, το φανάρι στην Αγίας Παρασκευής με Μεσογείων. Τσιγαροφάναρα ολκής. Μπερεκέτια. Τόσο αργά που όχι μόνο προλαβαίνεις να στρίψεις χαλαρά ένα σέρτικο αλλά και σχεδόν να κάνεις το μισό. Μούντζες, κορναρίσματα, παραβιάσεις, αμάν πια με το κυκλοφοριακό και τα συνηθισμένα στολιστικά, ου, τι τους σέρνουν, τους σέρνουν τα εξ αμάξης (κυριολεκτικά) των τσιγαροφάναρών μου. Αυτοί. Οι αιωνίως βιαστικοί Αθηναίοι συμπολίτες. Εγώ πάλι όχι: Πέτρου Ράλλη με Κηφισού, Σούτσου για να βγεις Αλεξάνδρας, Αθηνών και Ιεράς Οδού στο Αιγάλεω, Αμερικής και Σόλωνος, Μπενάκη και Ακαδημίας, έτοιμο το στριφτό, νωχελικός ρεμβασμός, αποσυμπίεση, στο ράδιο λένε για τον αντικαπνιστικό νόμο. Όχι μόνο θα ισχύσει η απαγόρευση σε κάθε τι δημόσιο, από υπηρεσία ως κοινωνική συνάθροιση, σε μπαρ, εστιατόρια ή συναυλιάδικα, αλλά το μέτρο λέει θα επεκταθεί ως και στα πάρκα ή τους δρόμους. Μόνο στο σπίτι θα επιτρέπεται ελεύθερα το κάπνισμα, και στο αμάξι, ιδιωτική απόλαυση, αρκεί να μην υπάρχουν ανήλικοι στο δωμάτιο. Ωραία ταινία θα μπορούσαν να γίνουν επομένως τα τσιγαροφάναρα, Γαβράς από την ανάποδη, αυτός είναι κι ο λόγος που σαν τους άλλους όχι μόνο δεν τα καντηλιάζω αλλά και τα δοξάζω.

Νέο λήμμα, επομένως, κύριε Μπαμπινιώτη: τσιγαροφάναρα. Να χαζεύω την Αθήνα με τα μάτια, τον ανθρώπινο πολτό δίπλα μου ή απέναντι, τη βιαστική πόλη, ενώ εντός κλωβού τα δάχτυλά μου ιεροτελεστικά ρολάρουν το χαρτάκι με τον καπνό. Χωρίς άγχος, κρατάει πολύ το στοπ τους, καμιά βιάση, το τσιγαράκι μου θα βγει μερακλίδικα ζυγισμένο. Παφ, το ανάβω κιόλας, και το τσιγαροφάναρ, που μέχρι να το στρίψω παραμένει υπομονετικά κόκκινο και με κοιτά –φιλαράκι μου καλό, τσιγαροφάναρό μου συμπονετικό, πόσο σ’ ευχαριστώ– μαρσάρει πάλι με πράσινο. Ξεχύνομαι ντουγρού στη μεγάλη λεωφόρο. Ευχαριστώ!