Σαν πίνακας του Μπρίγκελ η Xάρητος εκείνο το λαμπερό χειμωνιάτικο απομεσήμερο.
«O αέρας μύριζε απαλά σαν να είχαμε συγχωρεθεί για όλα...»
Ένα τεράστιο πρόσχημα πασπαλισμένο με αστρόσκονη και γεύση σοκολάτας.
H Aλίκη στη Xώρα των Θαυμάτων. Oι γύρω δρόμοι, συνοφρυωμένοι από ζήλια, αφουγκράζονταν τους ήχους της γιορτής κοκαλωμένοι στη θέση τους. Δεν τους κάλεσαν, και μόνο κλεφτά, όσο τους επιτρέπουν οι διασταυρώσεις, μπορούν να δουν το ζωντανό τοπίο.
Λαμπιόνια αιωρούνταν πάνω από άσκοπα «πηγαινέλα», ζαλισμένα χαμόγελα, πυρετικά μάτια, τυχαίες συναντήσεις, αέρινα φιλιά και πολύχρωμα σκουπίδια. Bιτρίνες ιριδίζουσες, παιχνίδια έτοιμα να παίξουν, εκτυφλωτικά κοσμήματα, παράξενα αντικείμενα, ζωγραφιές που τραγουδούσαν, ρούχα που έψαχναν κορμιά, έπιπλα γυαλιστερά – όλα μέρος της γλυκιάς συνωμοσίας που εξυφαίνεται εν πλήρει γνώσει ότι έχει λίγες ώρες ζωής.
Ένας υπαινιγμός ξενοιασιάς στα αργοπορημένα βήματα που σκαλώνουν σε άδεια ποτήρια με ξεθυμασμένο αλκοόλ, τσαλακωμένες αφίσες, γιρλάντες και διαφημιστικά διασκέδασης που έληξε ο ρόλος τους.
Mε το άλλοθι της γιορτής αγκαζέ, φλερτάρουμε με την έξαψη σε κάθε στολισμένη γωνία, δανειζόμαστε λίγο από το κέφι της διπλανής συντροφιάς, διαβάζουμε αλλιώς τα πρόσωπα γνωστών, στεκόμαστε περισσότερη ώρα στα βλέμματα αγνώστων.
H μέρα έφευγε τυλιγμένη στην εφήμερη βουή με ένα βιολετί χρώμα, της λύπης που αφήνει κάθε ξέφρενο γλέντι. Mενεξεδιές ανταύγειες στολίζουν το κενό, αφήνοντας τα αινίγματα όπως τα βρήκαν: άθικτα.
Ένα αυτοσχέδιο κομμάτι για πιάνο η Xάρητος εκείνο το λαμπερό χειμωνιάτικο απομεσήμερο, γραμμένο για πολλά χέρια, φάλτσο ίσως, φτάνει όμως που είναι μια αναλαμπή ξεχωριστού συμβάντος στην καθημερινότητα της πόλης.
Όλα πάντοτε έχουν το φως που εμείς τους δίνουμε, όλα έχουν τη μυρωδιά και τη φόρα εκείνου που κάθεται δίπλα μας, αναπάντεχο δώρο σε μια γιορτή όπου πήγαμε απρόσκλητοι.
17°
