Ορισμός: Υπεραστικός, Υπεραστική, Υπεραστικό. Επίθετο. Που ξεπερνάει τα όρια πόλης ή κοινότητας. Παράδειγμα: η υπεραστική συγκοινωνία, υπεραστικό λεωφορείο
Πολλοί από εμάς που κινούμαστε εντός ορίων της πόλης, έχουμε αναρωτηθεί πώς είναι να μένεις εκτός Αθηνών και να μετακινείσαι καθημερινά εκτός και εντός της πόλης. Σ’ εκείνες τις περιοχές που είναι τόσο μοναχικές, ήσυχες, όπου πουλιά συνεχώς κελαηδούν και τα λουλούδια μυρίζουν άνοιξη όλο το χειμώνα. Ή τουλάχιστον έτσι το έχει φανταστεί ο μέσος Αθηναίος που έχει πουλήσει την ψυχή του στο κέντρο της Αθήνας. Ως βέρα Αθηναία, ορκισμένη στα μικρά γραφικά στενάκια του κέντρου της Αθήνας, αποφάσισα να «ταξιδέψω» πέρα από τα σύνορά της (αφού πού χρόνος για τα άλλα, τα εξωτερικά ταξίδια) και να καταγράψω τη διαδρομή. Από την αφετηρία «ΠΛ. ΚΗΦΙΣΙΑΣ» πήρα το 509 το οποίο θα με κατέβαζε στην στάση «ΠΛ. ΑΓ. ΣΤΕΦΑΝΟΥ».
7+1 πράγματα που θα ’ταν καλό να έχεις μαζί σου
1.Νερό.
2.Τροφή
3. Ακουστικά/Μουσική.
4. Βιβλίο.
5. Σημειωματάριο.
6. Κάμερα.
7. Καλή διάθεση και υπομονή.
(+1) Μαξιλαράκι (σε περίπτωση που είχες μια κουραστική μέρα).
Προσωπικά είχα πολύ από το 7. Α! Και θετική σκέψη.
Φτάνω στη στάση της αφετηρίας. Ο κόσμος πολύς, καθώς είναι ώρα αιχμής (5 το απόγευμα). Είναι και η αφετηρία πολλών λεωφορείων, άρα απολύτως λογική η πολυκοσμία.
Μιλάω με τη Μαίρη, 19 χρονών, που και αυτή περιμένει το 509. Η Μαίρη είναι μόλις 2 εβδομάδες στην Αθήνα και έχει ξετρελαθεί μαζί της. Είναι από Κρήτη και ήρθε για σπουδές στο ΙΕΚ Δασοφυλάκων στη Δροσιά. Δεν έχει ούτε εκείνη ιδέα από υπεραστικά οπότε νιώθω κάπως καλύτερα. Κρατάει ακουστικά. Τη ρωτάω τι ακούει. «Ακούω πολύ χιπ-χοπ. Συγκεκριμένα τώρα ακούω Τραπ» μου απαντάει και τη φωτογραφίζω.
Σειρά έχει η κ. Κωνσταντίνα, ετών 57. Μόλις είχε τελειώσει τη δουλειά της. Περιμένει το 536, που είναι και το μόνο λεωφορείο που πηγαίνει Διόνυσο. Μου λέει ότι θα κατέβει στο τέρμα και ότι πηγαίνει σπίτι της. Τη ρωτάω αν έχει κάτι να μου πει για τη διαδρομή που κάνει κάθε μέρα. «Συνήθως είμαι τόσο κουρασμένη που δεν παρατηρώ τι συμβαίνει έξω από το λεωφορείο και το μόνο που με νοιάζει είναι να γυρίσω στο σπίτι μου και να ξεκουραστώ», ήταν η απάντησή της.
Το 509 έφτασε και μετά από το κλασικό σπρώξιμο ανεβαίνω και βρίσκω θέση. Στο λεωφορείο Έλληνες και ξένοι. Σύνολο 39. 18 άντρες και 21 γυναίκες. Μέχρι να βγούμε από τα όρια της Κηφισιάς δεν υπήρχε τίποτα που να μου κεντρίσει το ενδιαφέρον. Κλασικές εικόνες. Δρόμοι με κόσμο, αυτοκίνητα, φανάρια, καφετέριες. Στη στάση ΣΑΡΑΝΤΑΠΟΡΟΥ το κλίμα πιο μουντό και όχι λόγω καιρού. Πάνω από τη στάση ένα γιγάντιο δέντρο. Στην αμέσως επόμενη (ΦΑΡΟΣ) η αλλαγή τεράστια.
Όσο πιάνει το μάτι σου εμπορικά μαγαζιά, καφετέριες, σούπερ μάρκετ. Μέχρι και μαγαζί για σολάριουμ βλέπω. Νοέμβριος μήνας και όσοι βγαίνουν από εκεί, έχουν μείνει ακόμα στον Αύγουστο. Να ένας τρόπος να κρατήσεις για πάντα το καλοκαίρι. Τη στάση ΕΡΥΘΡΑΙΑ θα τη μετανόμαζα σε ΝΕΕΣ ΦΙΛΙΠΠΙΝΕΣ. Δεν είναι όλες μια παρέα, αλλά όλες κρατούν σακούλες και μάλλον όλες δουλεύουν ως οικιακές βοηθοί. Στη στάση ανεβαίνει και μία αεροσυνοδός με τη βαλίτσα της. Τελικά όντως κάνω ταξίδι. Πώς είναι να κάνεις κάθε μέρα αυτή τη διαδρομή; Πηγαίνω να ρωτήσω τον οδηγό. Δεν στέκομαι πολύ τυχερή καθώς δεν δέχεται να απαντήσει στις ερωτήσεις μου. Τον δικαιολογώ. Η ώρα είναι περασμένες 7 και λογικά είναι κουρασμένος. Ήδη πλησιάζουμε στην επόμενη στάση.
Στάση Φόρος;
Μάλλον αυτός που την ονόμασε έτσι είχε χιούμορ. Τριγύρω σε κάθε γωνία και από μία τράπεζα. Γελάω. Οι επόμενες είναι οι στάσεις ΕΚΑΛΗΣ. Στην 4η ΕΚΑΛΗΣ, δεν υπάρχει ψυχή. Ένα άτομο κατέβηκε μόνο και δείχνει... χαμένο. Νομίζω, δηλαδή. Μπορεί να μπερδεύτηκε. Τουλάχιστον εδώ έχει βλάστηση και οξυγόνο. Οι 5η, 6η και 7η ΕΚΑΛΗΣ είναι κι αυτές άδειες από κόσμο, απομονωμένες, και για μένα κάπως αδιάφορες. Μα πού παίζουν τα παιδάκια εδώ; Δεν φοβούνται; Προσέχω τα σπίτια και καταλαβαίνω.
Στάση ΠΛ. ΝΑΡΚΙΣΣΟΥ.
Από κόσμο τίποτα, από σπίτια πολλά. Και τι σπίτια! Άλλη μια στάση με χιούμορ, σκέφτομαι. Το λεωφορείο φτάνει στη στάση ΔΡΟΣΙΑ. Πίσω μου συζητούν δύο άτομα, «η περιοχή πήρεαυτό το όνομα γιατί η θερμοκρασία σε σχέση με την υπόλοιπη Αθήνα είναι 7 με 8 βαθμούς λιγότερη». Στάση ΒΑΡΒΑΡΕΣΟΥ. Θα μπορούσε άνετα να είναι όνομα σε ετικέτα λαχανικών. Δεσπόζει ένα από τα μεγαλύτερα μανάβικα που έχω δει ποτέ.
Στην προτελευταία στάση, ΜΑΡΑΘΩΝΟΣ, ένας 16χρονος τρέχει για να προφτάσει το λεωφορείο. Μας προλαβαίνει. «Θα χάσω το μάθημα» μου απαντά όταν τον ρωτάω. Πηγαίνει στο φροντιστήριο στον Άγιο Στέφανο. Στη γαλαρία τον περίμεναν οι φίλοι του.
Πλ. Άγιου Στέφανου και επιστροφή
Κατεβαίνω για μια βόλτα στο τέρμα στην πλατεία Αγίου Στεφάνου. Εγώ θα μετονόμαζα τη στάση σε ΚΟΥΝΟΥΠΙΑ. Αρχές Νοεμβρίου με τη θερμοκρασία εμφανώς χαμηλότερη και με έχουν τσιμπήσει δύο κουνούπια. Είμαι γλυκοαίματη, το παραδέχομαι. Ένας κύριος περπατάει κουβαλώντας μια σακούλα με λαχανικά από το μανάβικο στη ΒΑΡΒΑΡΕΣΟΥ – 5 στάσεις απόσταση από εδώ που είμαστε! Υπάρχει κάτι χαρακτηριστικό για την περιοχή; «Τρακαρίσματα, πολλά τρακαρίσματα. Σ’ αυτή τη διασταύρωση που βρισκόμαστε, τουλάχιστον 2 με 3 φορές την εβδομάδα κάποιος θα τρακάρει» μου απαντάει. Ειδική σήμανση δεν υπάρχει και όλοι τρέχουν με ταχύτητα.
Ο δρόμος λίγο πιο κάτω με βγάζει απευθείας στις γραμμές του ΟΣΕ που οδηγούν στη Θεσσαλονίκη. Άλλο κλίμα. Κινηματογραφικό.
Στη στάση για το γυρισμό συναντάω τον Στράτο. Ένας χαμογελαστός και γλυκός μεταλάς, 16 χρονών, που γυρίζει από το φροντιστήριο. Είναι θεωρητική κατεύθυνση και θέλει να γίνει σκηνοθέτης. (Μπράβο, αγόρι μου!) Τον ρωτάω τι θα κάνει μόλις γυρίσει σπίτι. «Θα διαβάσω και αργότερα θα μαζευτεί η παρέα μου να παίξουμε μουσική». Μιλάω με τον Helaj. Ο Helaj είναι 19 χρονών και ήρθε από το Μπαγκλαντές πριν 4 χρόνια. Από το Ιράκ, έφτασε Τουρκία και από κει πέρασε στην Ελλάδα.
Οι γονείς του είναι ακόμα στο Μπαγκλαντές και εκείνος ζει στην Ελλάδα ολομόναχος. Δεν μου λέει με τι ασχολείται, μόνο ότι ήρθε στη χώρα μας για μια καλύτερη ζωή. Είναι ευγενικός και πραγματικά δείχνει χαρούμενος. Ανεβαίνουμε μαζί στο λεωφορείο για την επιστροφή. Μέσα τον περίμενε η παρέα του. Θα κατέβουν στο κέντρο της Αθήνας για να περπατήσουν. Οι φίλοι του, βλέποντάς μας να ανεβαίνουμε μαζί, πέφτουν πάνω του και μάλλον τον βομβαρδίζουν με ερωτήσεις σχετικά με μένα.
Κάθομαι δίπλα στη Μαρία. Μου ζητάει εισιτήριο. Είναι έγκυος στον 5o μήνα και περιμένει αγοράκι. Είναι πολύ φοβισμένη και απλά θέλει να περάσει ο καιρός, να γεννήσει για να κρατήσει αγκαλιά το μωράκι της.
Στην επιστροφή ήδη νιώθω πως έχω κάνει τη διαδρομή χιλιάδες φορές, αφού όλα μου φαίνονται πλέον αδιάφορα. Κατεβαίνω στο τέρμα και παίρνω το δρόμο για τον ηλεκτρικό. Οι τελευταίες μου σκέψεις, καθώς βλέπω τον κόσμο να ανεβοκατεβαίνει, είναι ότι τελικά στο τέλος της ημέρας ο καθένας από εμάς, μικρός ή μεγάλος, άντρας ή γυναίκα, μόνος ή με παρέα, όλοι μέσα στο ίδιο λεωφορείο βρισκόμαστε να αποχαιρετάμε άλλη μια ημέρα που έφτασε στο τέλος της. Το θέμα είναι αν ήταν μια μέρα χαμένη ή κερδισμένη. Καληνύχτα.
22°
