Θα μπορούσα να πω πληθωρικός γκουρμέ και να είμαι πιο σωστή μια και στο γλυφαδιώτικο ρεστό ξεδιπλώνεται κυρίως η έντονη προσωπικότητα του σεφ-ιδιοκτήτη του. Οι φήμες έρχονται εδώ και πολύ καιρό καταιγιστικές στ’ αυτιά μου και προχτές βράδυ πιάνω αγκαζέ τη δική μου πληθωρική, γκουρμέ και κολλητή φιλενάδα και αντάμα τον παίρνουμε το δρόμο για τα νότια. Ο Ηλίας Σκουλάς πριν φτάσει στο σήμερα έχει γράψει πολλά χιλιόμετρα στο προσωπικό του κοντέρ. Έχει ξεκινήσει σαν παιδί καλής οικογενείας που θα σπούδαζε δικηγόρος αλλά ένας έρωτας τον έκανε μάγειρα στην Περούτζια, έχει περάσει τον Ατλαντικό και τα ’χει ζήσει τα χρόνια του στο Σαν Φραντσίσκο, έχει φτιάξει τη δική του ροκ μπάντα, έχει δημοσιογραφήσει σε περιοδικά, έχει στήσει τηλεοπτικές εκπομπές (Νηστικό Αρκούδι), έχει ανοίξει κι έχει κλείσει εστιατόρια που ακούστηκαν πολύ (Ψιψίνα), έχει ζήσει στα ανώγια (η οικογένειά του έφερε τη θρυλική Vespa στην Ελλάδα), αλλά και στα κατώγια-άφραγκος. Κατά καιρούς τον έχουν αποκαλέσει (κι ο ίδιος το υποδαυλίζει) αναρχικό, αιρετικό, προβοκάτορα της γαστρονομίας, Ταραντίνο της γεύσης, αλλιώτικο γκουρμέ.
Και η αλήθεια είναι πως προχτές όλα ήταν αλλιώς. Στο μαυροκόκκινα φωτισμένο και με νύξεις νεοϋορκέζικης νύχτας ρεστό του μας περίμενε με κοκτέιλ, μας πέρασε σε σφηνάκια βότκας μαζί με σφηνάκια αχινού (shot of Heaven τα λέει), μας τάισε χτένια με κάτι σαλτσέ από πάνω σκούρο και μαυροκόκκινο και στην ερώτησή μου απάντησε με σαρδόνιο γελάκι «α… η αγαπημένη μου μοσχαρίσια κοπανιστή σπλήνα… δεν είναι καταπληκτικό ταίρι με τα χτένια;». Καταπληκτικό, ξεκαταπληκτικό, εγώ είχα ήδη πιάσει το υπονούμενο, ο Σκουλάς τής αλλάζει τα φώτα της γαστρονομίας και με δεδομένο τα όσα γευτήκαμε προχτές έχω να πω πως καλά της κάνει.
Φάγαμε πολλά και νόστιμα, μια και για να «ισιώσω» από την σπλήνα την ψιλοκομμένη ο Ηλίας με γύρισε στο μεγαλύτερο χιτ του ρεστό του, τα κρεατικά. Μας έφερε, έτσι για να αλλάξουμε γεύση, σούσι… μοσχάρι με μια ξωτική σάλτσα, μας πέρασε σε αυγά με πατάτες ψητές στον ξυλόφουρνο και με χοντρούτσικες φέτες από εξαιρετικό χαμόν ιμπέρικο, μας αποτελείωσε (νομίζαμε) με ένα καταπληκτικής νοστιμιάς πιάτο, ριγκατόνι με φουαγκρά και λάδι τρούφας, τέ-λει-ο! Πληθωρικός μέχρι εκεί που δεν παίρνει, επέμεινε και εντέλει απίθωσε πάνω στο τραπέζι μια ξύλινη τάβλα με δυο ευμεγέθη, ζουμερά κομμάτια κρέατος, καρφωμένα σε μίνι σούβλα-ξίφος. Ήταν ψημένα για ώρες πολλές και καπνισμένα με δεν ξέρω κι εγώ τι μυρωδικά και ήταν τόσο βαθιά η νοστιμιά της κάθε μπουκιάς που τα συγκαταλέγω στα top της χρονιάς.
Να σημειώσω πως Δευτέρα βράδυ το Food Mafia δώσ’ του και γέμιζε, πως οι μουσικές είναι ένα επίσης πληθωρικό mix από rock, jazz, soul και ό,τι άλλο θες μουσικές που δίνουν τρομερή ambiance στο χώρο, πως οι τιμές δεν είναι της πλάκας αλλά ούτε και η ποιότητα που είναι πολύ ψαγμένη. Συστήνεται ανεπιφύλακτα για κάθε φορά που θέλετε να γευτείτε κάτι αλλιώτικο, πειραγμένο και συνδυασμένο εκρηκτικά, πραγματικά με «ψυχή και προσωπικότητα».
Ανοιχτά κάθε βράδυ, κουζίνα σερβίρει μέχρι 1 μ.μ., Σ/Κ και μεσημέρι, περίπου €30-40 το άτομο.
23°
