Το Σαββατοκύριακο του Στέλιου Παρλιάρου

Ο Στέλιος Παρλιάρος γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη το 1959. Εδώ και 30 χρόνια ξυπνάει νωρίς και φτιάχνει γλυκά. Παράλληλα γράφει συνταγές, διδάσκει, εκδίδει βιβλία και έχει εκπομπή στην τηλεόραση. Με λίγα λόγια, δεν είναι ο τυπικός ζαχαροπλάστης.

Διακατέχομαι από ένα σύνδρομο παιδικό. Tο Σαββατοκύριακό μου ξεκινάει ουσιαστικά από την Παρασκευή το απόγευμα, τότε αρχίζω να χαλαρώνω. Στο πίσω μέρος του μυαλού μου ξέρω ότι το Σάββατο έχω τη δυνατότητα να κοιμηθώ πολύ! Έλα, όμως, που από συνήθεια ξυπνάω νωρίς, δεν σηκώνομαι στις 7.30, όπως τις καθημερινές, αλλά μία ώρα αργότερα. Πίνω καφέ φίλτρου, που έχω βάλει στην καφετιέρα από την προηγουμένη, κι έτσι πατάω απλώς ένα κουμπί. Μένω στον περιφερειακό του Λυκαβηττού και κατηφορίζω προς την οδό Αθηνάς. Περπατώ πολύ, άλλωστε είναι η μοναδική γυμναστική που κάνω. Το πρωί είναι μαγεία στο κέντρο της πόλης, η ατμόσφαιρα είναι πολύ ανθρώπινη στην περιοχή αυτή. Μπαίνω σε στενά, βρίσκω συσκευασίες και υλικά που με εμπνέουν ή απλώς χαζεύω. Είμαι από την Κωνσταντινούπολη κι έτσι πιστεύω ότι το κέντρο ή τα παζάρια μιας πόλης είναι σημαντικά. Το Σάββατο είναι μια μέρα χαλαρή και για την αγορά. Ο κόσμος ακόμα ψωνίζει χύμα, υλικά όπως μπαχαρικά, όσπρια, ζάχαρη κ.λπ. Η κρίση έκανε καλό στην οδό Αθηνάς, ο τζίρος ανέβηκε γιατί υπάρχει η δυνατότητα να μην αγοράζονται προϊόντα σε συσκευασία. Οι μικρές ποσότητες δεν έχουν αυτό που μισώ, τις ημερομηνίες λήξης. Τα βιολογικά, επίσης, πού βρέθηκαν ξαφνικά τόσα βιολογικά;

Η σαββατιάτικη έξοδός μου ξεκινάει το απόγευμα. Συναντώ μια παρέα 5-6 φίλων κι έτσι κατορθώνω να μη βγαίνω το βράδυ, άλλωστε δεν μ’ αρέσει το ξενύχτι. Τρώω στο Codice Blu, στο Altro ή στον Παπαδάκη, δηλαδή στην Αργυρώ – είναι ανοιχτό συνέχεια, βρίσκεται κοντά στο σπίτι μου και όταν έχει καλό καιρό κάθομαι και έξω. Μ’ αρέσει η απλή κουζίνα, οι καθαρές γεύσεις και η συνέπεια. Έτσι, επιλέγω μέρη όπου πρωτίστως έχουν καλό φαγητό, με κάνουν να αισθάνομαι ωραία και δεν είναι επιτηδευμένα. Με την τρέλα του «τι καινούργιο έχει ανοίξει», με πιάνει μεγάλο άγχος. Σύγχυση με πιάνει και με τη δημιουργική κουζίνα, που τα βάζουν όλα μέσα και έχεις το σερβιτόρο πάνω από το κεφάλι σου. Όταν έχει καλό καιρό κατεβαίνω προς τη θάλασσα. Στο Θεόδωρος και Ελένη, που βρίσκεται πριν το Σούνιο, στο Πανόραμα στην Καστέλλα και στον υπαίθριο χώρο του Jimmy and the Fish. Το μεσημερο-απογευματινό μπορεί να κρατήσει μέχρι τις 8-9 το βράδυ, οπότε γυρνάω σπίτι, βάζω μουσική και διαβάζω τα περιοδικά γεύσης στα οποία είμαι συνδρομητής και στοιβάζονται κατά τη διάρκεια της εβδομάδας.

Την Κυριακή το πρωί σηκώνομαι στις 10. Θέλω να χαίρομαι τη μέρα μου, πίνω φυσικά καφέ και περπατάω για να πάρω εφημερίδες. Αυτό δεν σημαίνει ότι τις διαβάζω απαραίτητα, γιατί έχουν τόσο υλικό που στο τέλος βαριέμαι. Συνεργάζομαι με το «Κ» της «Καθημερινής» και τον «Γαστρονόμο», οπότε ρίχνω μια ματιά στα γρήγορα και στην υπόλοιπη εφημερίδα. Το ενδιαφέρον μου στρέφεται στις επιστημονικές και τις πολιτιστικές στήλες. Τα πολιτικά δεν τα κοιτάω καθόλου. Είναι μια τρέλα όλα αυτά τα έντυπα που κυκλοφορούν! Το βράδυ, συνήθως, πηγαίνω σινεμά. Οι ταινίες μού θυμίζουν τα παιδικά μου χρόνια στην Κωνσταντινούπολη, πήγαινα με τον πατέρα μου κάθε Κυριακή, ο κινηματογράφος εκείνη την εποχή ήταν θέαμα! Προτιμώ το Αττικόν, το Απόλλων, το Έλλη, το ΄Εμπασυ και δεν είμαι από αυτούς που κλείνουν θέση. Προτείνω, αφού τα σινεμά στην Ελλάδα έχουν διάλειμμα, να διαθέτουν νόστιμα σαντουιτσάκια και ωραία ποτήρια για να πίνεις τον καφέ και το ποτό σου. Εξαίρεση στο παραπάνω πρόγραμμα αποτελεί μια Κυριακή το μήνα, όπου βρίσκομαι στο μαγαζί και φτιάχνω τη βιτρίνα.

Την κατάθλιψη της Κυριακής την έχω ξεπεράσει, αντίθετα τώρα με πιάνει ο ενθουσιασμός που θα ξαναρχίσω δουλειά, γνωρίζω ότι την άλλη μέρα έχω μάθημα κι αυτό με γεμίζει ενέργεια. Επισήμως, λοιπόν, είναι η στιγμή να φτιάξω το πρόγραμμα της εβδομάδας.

Info: Tο καινούργιο βιβλίο του Στέλιου Παρλιάρου «Γλυκές παραλλαγές» μόλις κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Ι. Σιδέρη - Καθημερινή