Το μπέικον καταναλώνεται «ευλαβικά» εδώ και αιώνες από πάαααρα πολλούς ανθρώπους. Αυτό όμως που ονόμαζαν «μπέικον» κι αυτό που εμείς θεωρούμε «μπέικον» σήμερα, δεν είναι το ίδιο πράγμα. Στην αρχή της ιστορίας του, η λέξη «bacon» (μπέικον) - ή «bakkun», «baken» ή «bacon» ανάλογα ποια περιοχή της Ευρώπης κοιτούσες – προσδιόριζε οποιοδήποτε κομμάτι αλατισμένου χοιρινού κρέατος. Μόλις τον 17ο αιώνα οι Εγγλέζοι καθιέρωσαν τη λέξη «μπέικον» αποκλειστικά για το μέρος του χοιρινού που θεωρείται η αληθινή πηγή του - τα πλαϊνά απ’ όπου αφαιρούνται και οι μπριζόλες - και η οποία ισχύει σήμερα.
Υπάρχουν πολλές και διαφορετικές ποικιλίες
Αν και η αγάπη μας για το μπέικον ξεπερνάει τις όποιες «διαφορές» που μπορεί να συναντήσουμε στο προϊόν, το μπέικον ποικίλει από χώρα σε χώρα και από περιοχή σε περιοχή. Υπάρχουν 43 ποικιλίες μπέικον σε 13 διαφορετικές χώρες. Το κλασσικό «American style-τραγανό» μπέικον με τις χαρακτηριστικές κόκκινες και λευκές γραμμές λίπους πάνω του προέρχεται από την κοιλιά του γουρουνιού. Το Καναδικό, αρκετά δημοφιλές στην Ιρλανδία και τη Βρετανία, προέρχεται από τη «νεφραμιά», έχει λιγότερο λίπος, είναι πιο λεπτό και πιο υγιεινό. Στην Ιταλία το ονομάζουν «πανσέτα» (pancetta σημαίνει κοιλίτσα – κρέας που προέρχεται από την κοιλιά). Το φτιάχνουν με αλάτι, πιπέρι και άλλα μπαχαρικά αλλά δεν το καπνίζουν. Στην Κίνα το μπέικον αποξηραίνεται με σάλτα σόγιας, καστανή ζάχαρη και μπαχαρικά, ενώ στην Αυστραλία περιλαμβάνει το λιπαρός μέρος της κοιλιάς, μαζί με ένα κομμάτι από νεφραμιά στη μία πλευρά και πωλείται σε ψημένες χοντρές φέτες ή σε μεγάλα κομμάτια.
Ο γενικός κανόνας λέει «ό,τι τρώμε και είναι πεντανόστιμο, είναι βλαβερό για την υγεία μας» και το μπέικον, δυστυχώς, δεν αποτελεί εξαίρεση. Έχει πολύ αλάτι, πολύ λίπος και το πρόσθετο νιτρώδες νάτριο που θεωρείται καρκινογόνο. Ποσώς αυτά πτοούν τους φανατικούς του μπέικον και μια αλήθεια που δεν μπορούμε να παραβλέψουμε είναι ότι το μπέικον δεν παύει να είναι «κόκκινο» κρέας, σημαντική πηγή πρωτεϊνών – βασικό δομικό στοιχείο του οργανισμού. Το θέμα είναι πόσο συχνά το καταναλώνουμε και με ποιο τρόπο το μαγειρεύουμε. Πάντως, καλό είναι να προτιμούμε την «Καναδική» εκδοχή ή παρόμοιες αυτής, δηλαδή λεπτότερες φέτες με λιγότερα λίπη.
Κάποτε κάθε οικογένεια έφτιαχνε το δικό της απόθεμα
Πολύ πριν βιομηχανοποιηθεί η παρασκευή του, οι οικογένειες φρόντιζαν να το φτιάχνουν και να το αποθηκεύουν σπίτι τους. Εξυπακούεται πως τότε οι άνθρωποι ήταν «αναγκαστικά» αυτάρκεις, είχαν φάρμες και οικόσιτα ζωντανά που τους παρείχαν όλα τα αγαθά που χρειαζόντουσαν. Σήμερα η νοοτροπία του «κατοικίδιου» έχει αλλάξει και δύσκολα οι άνθρωποι δέχονται να αποχωριστούν τα ζώα τους, πόσο μάλλον με τους αιμοσταγείς τρόπους που αυτό συνεπάγεται. Αφήνουν τη «βιομηχανία» να κάνει τη βρώμικη δουλειά. Επίσης, δεν έχουν και όλοι μια φάρμα στην εξοχή.
Η βιομηχανία του μπέικον παρουσιάζει απεριόριστες «προοπτικές»
Έχει υπέροχη γεύση που δεν αφήνει σχεδόν κανέναν ασυγκίνητο: μπέικον-τσίζμπεργκερ, μπέικον χοτ ντογκ, παραδοσιακά τηγανιτά αυγά με μπέικον. Η εμμονή των ανθρώπων με το «ριγέ» αυτό αλλαντικό αποτελεί πηγή έμπνευσης για μια ολοκαίνουργια βιομηχανία που αναζητά να εντάξει το μπέικον σε όσα περισσότερα πράγματα μπορεί – τρόφιμα και μη. Τα πάντα γίνονται «μπέικον». Έχουμε «αλάτι μπέικον», ένα βετζετέριαν καρύκευμα με μηδέν θερμίδες και λιπαρά που δίνει σε αυγά, πατάτες, λαχανικά, ποπκορν, μια λαχταριστή νότα μπέικον. Υπάρχει σαπούνι-μπέικον και ενυδατικό χειλιών με γεύση μπέικον και όσο παράξενο κι αν ακούγεται υπάρχουν προφυλακτικά και ερωτικά «λιπαντικά» με γεύση και άρωμα μπέικον, για να μην πούμε για το φέρετρο-μπέικον (για εκείνους που η αγάπη τους για αυτό κυριολεκτικά τους σκότωσε!).
Κανένας δεν έχει πολλή όρεξη να φάει την γαλοπούλα που περίσσεψε, και ποτέ δεν περισσεύει κάτι το οποίο έχει πολλή όρεξη να φάει κανένας, άλλος ή ο ίδιος
16°
