Τι τρώμε;

Το καινούργιο trend του καλοκαιριού στον κόσμο λέγεται freakshake - milkshake που έχει τα κέρατά του μέσα, πάστες, καραμέλες, σαντιγές, φράουλες, βάφλες και σιρόπια. Χτυπάει εύκολα τις 1.500 θερμίδες αλλά σκίζει σε Αγγλία και Αμερική… (γιατί όταν λέμε «κόσμος» δεν εννοούμε αυτόν που καίγεται, ούτε την Αφρική ή κομμάτια της Ασίας όπου κυνηγάνε την ακρίδα με σφεντόνα, βλέπε: παρακάτω).

Από την Ασία όμως έρχεται η εντομοφαγία, η μόδα των εντόμων που τρώγονται, επειδή έχουν πολλή πρωτεΐνη – βασικά επειδή στις χώρες που τρώγονται τα έντομα δεν υπάρχει και τίποτε άλλο να φαγωθεί. Τηγανίζουν ακρίδες στην Ταϊλάνδη με μεγάλη επιτυχία, και η πρωτεΐνη εντόμων περνάει στη Δύση με μέτριο μέχρι στιγμής σουξέ… Είναι ένα από τα φρέσκα trends του καλοκαιριού, το να τρως μπαμπούρια, που δύσκολα θα πιάσει στην ελληνική κουλτούρα αλλά ας είμαστε ανοιχτοί, έρχονται κι άλλα. Κολλητά πίσω από τα (εδραιωμένα) gourmet street food/truck food μάλιστα.

Της μόδας είναι για το καλοκαίρι και μπιγιόντ, τα «νερά» – νερό κοκοφοίνικα, λάιμ, σέλινου ή αγγουριού π.χ., σύντομα και κολοκύθας. Τα λικέρ και ποτά από χωνευτικά herbs ανεβαίνουν κατακόρυφα σε πωλήσεις, όπως τα γιαούρτια με (μακρινή) προέλευση το άρμεγμα ή τη σόγια, τόφου και ό,τι άλλο δεν σκέφτηκε ποτέ μια αγελάδα. Τα κοκτέιλ μπίρας έχουνε πιάσει στη Μεσόγειο, μαζί με τα παρδαλά punch, που θυμίζουν μετα-εφηβικά πάρτι, ή ακόμα χειρότερα, αμερικάνικες ταινίες για αμερικάνικα μετα-εφηβικά πάρτι.

Το πιο ενδιαφέρον είναι η νευρογαστρονομία: η μελέτη του φαγητού από όλες τις πλευρές, ακόμα κι όσες δεν φανταζόμαστε. Σύμφωνα με αυτή (που σας ορκίζομαι δεν την έβγαλα από το μυαλό μου, να, έχω και *παραπομπή* από κάτω), σύμφωνα με τη νευρογαστρονομία (neurogastronomy), ένα ροζ επιδόρπιο με φράουλες έχει 10% πιο γλυκιά γεύση αν σερβιριστεί σε άσπρο πιάτο παρά σε σκουρόχρωμο, και ακόμα γλυκύτερη γεύση αν το πιάτο είναι στρόγγυλο. Η σοκολάτα είναι πιο απολαυστική σε καμπυλωτά κομμάτια παρά σε τετραγωνισμένα (αυτό το ανακάλυψε μετά από πολλές κομματιασμένες σοκολάτες η Nestle αυτοπροσώπως). Το ουίσκι έχει καλύτερη γεύση σε ένα δωμάτιο με ξύλινη επένδυση παρά σε ένα χώρο στρωμένο με πλακάκια. Η μουσική σε υψηλούς τόνους μάς κάνει να αποζητάμε κάτι γλυκό, ενώ οι μπάσες νότες μας προδιαθέτουν για κάτι πικρό. Και τέλος η δυνατή μουσική και η φασαρία μάς κάνουν να τρώμε πιο γρήγορα από ό,τι η ήπια μουσική ή η ησυχία, είναι αποδεδειγμένο πια – όλα τα φαστφουντάδικα σε αρπάζουν από τα μούτρα με γκάγκανη μουσική και φώτα χειρουργείου, ώστε να φας τσάκα-τσάκα και να τσακιστείς να φύγεις πριν σου κόψουν τη σκωληκοειδίτη.

Κατά τα άλλα όσο σκάμε από τη ζέστη εδώ στην Ελλάδα τρώμε καρπούζια-φιλικούς-γίγαντες (2 ευρώ) και παγωτά, κλασικά ή με εξτρίμ γεύσεις «άσε μας» (μπάρμπεκιου-αγγούρι-τσίλι-γουασάμπι κ.λπ.). Τέλος μέσα στο καλοκαίρι πέφτουμε χωρίς πολλά-πολλά, σχετικά χαρούμενοι με έναν κουρασμένο, ζαβλακωμένο τρόπο, απάνω στο στάνταρ μενού καλοκαιρινής ταβέρνας (χωριάτικη-τζατζίκι-κεφτεδάκι κ.λπ.), ένεκα η χώρα/ώρα…

* Έρευνα της Baum & Whiteman International Food & Restaurant Consultants