Το οδοιπορικό στην Κεφαλονιά έχει ως τίτλο «Η Κεφαλονιά που αγάπησα», γιατί έχει πολύ προσωπικό χαρακτήρα και δεν είναι μια Κεφαλονιά τόσο τουριστική όσο τη φανταζόμαστε ή όπως έγινε γνωστή από την ταινία που γυρίστηκε εκεί «Το Μαντολίνο του Λοχαγού Κορέλι» και που έδωσε στο νησί μια διεθνή ακτινοβολία.
Τη γύρισα όλη, με την παρέα και τη φροντίδα του φίλου μου Σπύρου Μολφέτα, Κεφαλονίτη που ζει στην Αθήνα και διαπρέπει ως εκπαιδευτικός (διευθύνει το σχολείο ΙSA), και της γυναίκας του Κατερίνας Ιγγλέση (που διαθέτει ένα πανέμορφο σπίτι στα Μαυράτα). Επισκέφτηκα τα αξιοθέατα του νησιού, τις όμορφες πόλεις του, το Αργοστόλι και το Ληξούρι, τα τουριστικά του θέρετρα την Άσσο και το Φισκάρδο και γοητεύτηκα από την αρχιτεκτονική των μοναδικών χωριών που διασώθηκαν από το κτύπημα του Εγκέλαδου του 1953, όταν αυτός ισοπέδωσε το μεγαλύτερο μέρος του νησιού.
Και βεβαίως υποκλίθηκα στις βεντέτες παραλίες του νησιού, με πρωταγωνίστρια την παραλία του Μύρτου, που κάθε χρόνο χαρακτηρίζεται από τις πιο όμορφες του κόσμου, και ανακάλυψα τη μοναδική Λίμνη της Μελισσάνης.
Το ενδιαφέρον μου όμως είχε επικεντρωθεί στο κομμάτι της γαστρονομίας και εκεί η Κεφαλονιά έχει πολλά να μας πει. Πρώτα-πρώτα, το τοπίο της Κεφαλονιάς δίνει το στίγμα της. Προικισμένο απλόχερα από τη φύση, το νησί παντρεύει το πράσινο με το γαλάζιο και το άγριο με το ήμερο, καθώς η βορινή πλευρά του νησιού χαρακτηρίζεται από τις γκρεμνώδεις ακτές, ενώ η νότια πλευρά από ήρεμους και κατάφυτους λόφους και γλυκές, πανέμορφες παραλίες. Η βλάστηση του νησιού είναι οργιώδης, στις δασώδεις βουνοκορφές της οροσειράς του Αίνου -που έχει χαρακτηρισθεί εθνικός δρυμός- φύεται η κεφαλληνιακή ελάτη, ενώ στα χαμηλότερα σημεία το πεύκο, η δρυς, τα κυπαρίσσια και στα πεδινά η ελιά και το αμπέλι. Η κτηνοτροφία είναι ιδιαίτερα ανεπτυγμένη -παντού στα ορεινά βλέπεις κοπάδια από αιγοπρόβατα- με παράλληλη ανάπτυξη της τυροκομίας, η μελισσοκομία σε άνθηση, ενώ η αμπελουργία χάρη στις τοπικές ποικιλίες και ιδιαίτερα της ρομπόλας δίνει στους οινοποιούς την ευκαιρία να φτιάξουν εξαιρετικά κρασιά.
Οι παραγωγοί αισιόδοξοι, περήφανοι για τα προϊόντα τους, συνεργάζονται, συνομιλούν. Μονάδες καινούργιες δημιουργούνται και θέτουν στόχους εξωστρέφειας.
Ειδικά στο κρασί, όπου η πρόοδος είναι σημαντική, θα ήταν πολύ όμορφο να παρουσιάζονται κάθε χρόνο οι νέες παραγωγές, τα κρασιά της χρονιάς στο κοινό του νησιού αλλά και στους δημοσιογράφους της γευσιγνωσίας, όπως γίνεται στη Σαντορίνη.
Στους κρασάδες από τους 15 που υπάρχουν έκανα μια επιλογή ώστε να βρω τα αντιπροσωπευτικότερα δείγματα: Ο Συνεταιρισμός της Ρομπόλα, πρώτος σε δύναμη αλλά και με άλματα ποιότητας, ο Κοσμετάτος με το Gentillini με την υψηλότερη ποιότητα και τη μεγαλύτερη εξωστρέφεια, ο Σκλάβος με τις βιοδυναμικές καλλιέργειες και τους ενδιαφέροντες πειραματισμούς και τέλος ο Χαριτάτος με το ιστορικό του κτήμα, απεικόνιση μιας άλλης αντίληψης ζωής.
Από τους δεκάδες τυροκόμους γνώρισα δυο, τον Πανταζάτο και τον Τζωρτζάτο που παρ’ όλο που οι επιχειρήσεις τους είναι οικογενειακές, έχουν επενδύσει πολλά στην ποιότητα, έχουν γίνει σημαντικοί παραγωγοί κατορθώνοντας να διοχετεύουν τα προϊόντα τους στην αγορά της Αθήνας μέσω των σούπερ-μάρκετ του Βασιλόπουλου και του Σκλαβενίτη αντιστοίχως.
Δεν χάσαμε την ευκαιρία να επισκεφτούμε και τα ιχθυοτροφεία της Κεφαλονιάς στο Ληξούρι, που πρωτοπορούν τόσο στον τομέα της παραγωγής γόνου, στη δημιουργία νέων προϊόντων όσο και στις εξαγωγικές δραστηριότητες. Και το κυριότερο να αποτελούν δείγμα υγιούς επιχείρησης.
Ένα από τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της Πλάκας είναι οι πολυάριθμες ταβέρνες της, με μερικές εξ’ αυτών να κουβαλάνε στην πλάτη τους πολλά χρόνια ιστορίας
17°
