Η Ζιγκοάλα μόλις άνοιξε στην Ομόνοια και είναι το εστιατόριο που όλοι θέλουν να πάνε τώρα

Αν ένα κομμάτι της Αθήνας ταυτίζεται με την πόλη των παιδικών μου χρόνων, είναι αυτό εδώ, το πέριξ της Λυκούργου. Γιατί εδώ γύρω ήταν κάποτε το Μινιόν ή αλλιώς η δική μας Ντίσνεϊλαντ, ο Δαμίγος παιχνιδάδικο περιωπής-καρδιοχτύπι και απαντοχή, γιατί στους γύρω δρόμους οι παιδικές μας ψυχές χαιρόντουσαν κίνηση, φωνές και φασαρία, τυρόπιτα από τη Δωδώνη αλλά και ορεκτικές μυρωδιές από τα εστιατόρια και τα μαγειρεία που εξυπηρετούσαν το γρήγορο μεσημεριανό όσων κινούνταν γύρω από την Ομόνοια για τις δουλειές τους. Ένα από αυτά τα μαγέρικα ήταν και το Αθήναιον, η νεογέννητη πλέον Ζιγκοάλα, του Κωνσταντίνου Δαγριτζίκου. Ο οποίος, αφού καθόρισε τις νύχτες και τα μουσικά μας ακούσματα με το δικό του Six d.o.g.s. από το 2009 και αφού πέρασε από την καινούργια Αίγλη για να την αποδώσει με επιτυχία στις σύγχρονες λέξεις που της άξιζαν, επανέρχεται σχεδόν δραματικά, με μια Ζιγκοάλα.

Ζιγκοάλα, το νέο εστιατόριο στη γειτονιά της Ομόνοιας

Ο Κωνσταντίνος έχει το δικό του πιστό κοινό και ξέρει να το αφουγκράζεται ακόμη και πίσω από ένα κλειστό, πλέον, six d.o.g.s. Ίσως και να μεγαλώνει νοητά μαζί του, νοιώθοντας τις αλλαγές των καιρών. Αυτή η Ζιγκοάλα, που ίσως δεν περίμενες από έναν άνθρωπο των κλαμπ και των λάιβ, είναι το Six d.o.g.s. του Σήμερα. Σήμερα που όλοι οι φαν του έχουν μεγαλώσει, έχουν μωρά να φροντίσουν, δουλεύουν πολύ και έχουν μεταθέσει το πάρτι σε ώρες after office. Το οποίο πάρτι δεν είναι πλέον εκείνο το ξεσαλωτικό το αλλοτινό αλλά αυτό ακριβώς το κέφι που σου φτιάχνει η Ζιγκοάλα, ελληνικό, νοσταλγικό, ηθελημένα στα όρια του trash, υπαινικτικό μερικές στιγμές, γεμάτο χιούμορ και αποδεκτό ακόμη και από κείνους που διατηρούν χλιαρές σχέσεις με την greek music, όπως μόνο ξέρει να το ιερουργεί ο mister Z (Ζώης Χαλκιόπουλος).

Το πιο εντυπωσιακό, ίσως, στη Ζιγκοάλα, είναι η ψυχή του ντεκόρ της. Ακόμη και αν αγνοείς το παρελθόν Αθήναιον, όπως εγώ, θα έπαιρνες όρκο πως εδώ κάποτε ήταν μαγειρείο, από κείνα τα αστικά, με τη σκέτη από γιουβέτσι και τα ταψιά αραδιασμένα στη φωτισμένη με νέον προθήκη. Το νέον, εξάλλου, ντιμαρισμένο ζεστά σε άλλους τόνους, πρωταγωνιστεί παντού. Συγκινητικές οι καρέκλες που θυμόμαστε εμείς οι παλιοί από τις καφετέριες και ρεστοράν χρόνων αλλοτινών, παλιά μωσαϊκά και μια τεράστια αφίσα με χιονισμένα βουνά και ένα ειδυλλιακό τοπίο, από κείνες που συνήθιζαν εστιατόρια και πιτσαρίες του ’70, τη δεκαετία που τόσο λάτρεψε την αισθητική του ηλιοβασιλέματος στη Χαβάη σε γιγαντοαφίσα.

Η Ζιγκοάλα, ακολουθεί τη νέα τάση, που συνοψίζεται σε ένα ντεκόρ από το οποίο απουσιάζει η διακόσμηση, ανοιχτή κουζίνα, ίνοξ ράφια και ψυγεία, όταν η χρηστικότητα λιτά και δωρικά, φτιάχνει ομορφιά. Τα φωτιστικά, το branding και οι γραμματοσειρές, τα ευφυέστατα χάρτινα τραπεζομάντιλα με τον χάρτη του νησιού της Αθήνας, όλα ξυπνούν μέσα σου το τοπίο του αστικού μαγειρείου που ξεχάσαμε, το οποίο πάλλεται υπόγεια, σχεδόν βλέπεις την πελατεία του, ακούς τους ήχους των πιάτων και τις παραγγελίες.

Το φαγητό στο Ζιγκοάλα

Γεγονός τρανταχτό, στην κουζίνα, η μεταγραφή του Βασίλη Χαμάμ, αστεριού της Θεσσαλονίκης, που προσωρινά -ενδεχομένως και για πάντα ελπίζω-, πολιτογραφήθηκε Αθηναίος. Παππούς Παλαιστίνιος, γιαγιά Λιβανέζα, μαμά Θεσσαλονικιά, θειάδες στην Ιορδανία και 25 δικά του χρόνια στο Λονδίνο, σκιαγραφούν το μούλτι κούλτι, πολυεθνικό προφίλ του Βασίλη, τον οποίο δεν φαντάζεσαι να σκύβει αποκλειστικά και μόνο πάνω από μια μονοποικιλιακή κατσαρόλα. Ακόμη κι όταν σου φτιάχνει κάτι απλό, όπως μια σαλάτα με βραστά παραπούλια, στο βάθος του πιάτου κρύβεται το άρωμα του ντούκα, το κολατσιό του φτωχού, όπως λένε στο Κάιρο το αρωματικό μείγμα από ξηρούς καρπούς, σπόρια και μπαχαρικά που νοστιμίζει μια απλή αραβική πίτα.

Μενού μικρό, με πιάτα που ενδέχεται να ζητήσεις δις, όπως η πεντανόστιμη φασολάδα που αρωματίζεται με πορτοκάλι, φρέσκο κόλιαντρο και σερβίρεται πάνω σε ωραία ταραμοσαλάτα με φιλετάκι πέστροφας. Τα ολόκληρα φύλλα μιας μαρουλοσαλάτας κρύβουν αμύγδαλα, ρόδια και μια σος από κεφίρ και διακριτικό ταχίνι, το ωμό μυλοκόπι νοστιμίζει με καμένο μανταρίνι, λάδι καφέ και λεπτές φετούλες από χειρουργικά κομμένο ωμό κάστανο. Οι επίσης ωμές γαρίδες Κοιλάδας κάθονται πάνω σε λεπτά φετάκια λωτού και νοστιμίζουν με corn nuts, ένα μείγμα από μπαχαρικά και τριμμένο ψημένο καλαμπόκι. Οι ολόκληρες πατάτες φούρνου, δεν θυμίζουν διόλου αυτές που θα συνόδευαν ένα κλασικό κοτόπουλο στο φούρνο. Για την ακρίβεια, έχουν την τραγανότητα μιας τηγανητής πατάτας, άρωμα από το μείγμα ζαατάρ που τόσο αγαπά ο Λίβανος και μια κρέμα από κυανό τυρί. Η μοσχαρίσια γλώσσα, που με ενθουσιασμό ξαναβρήκα μετά από πολλές δεκαετίες σε ένα μενού, τρυφερά μαγειρεμένη και σε φέτες, έρχεται μαζί με μια νοστιμότατη ρώσικη και με πολίτικη σαλάτα σε ζύμωση.

Ο μπακαλιάρος πρασοσέλινο, δεν περνά από κανένα μονοπάτι της παράδοσης. Το ψάρι τυλίγεται σε όμορφη μπαλοτίνα μέσα σε φύλλα πράσου, αυτό το πράσο θα το βρεις και στην ανάλαφρη σάλτσα, ενώ το μπαχαράτο παλαιστινιακό κοτόπουλο θα σου έρθει τυλιγμένο σε χειροποίητες, διαφορετικές πιτούλες, που περισσότερο θυμίζουν κρέπα. Στο γλυκό, δεν θα τσακωθεί κανένας, αφού υφίσταται σε μια και μοναδική εκδοχή, σε ένα άψογα ψημένο κυδώνι με ζεστά μπαχαρικά αρώματα, μέσα σε μια ναμελάκα αραβικού καφέ με καραμέλα.

Πιάτα που τα μοιράζεσαι, όπως μοιράζεσαι τα ήπιας παρέμβασης κρασιά που επιλέγει ο Δημήτρης Κούμανης του Heteroclito, όπως μοιράζεσαι τις μνήμες από κάθε τραγούδι, όπως μοιράζεσαι τις «καλησπέρες». Καθότι ήταν όλοι εκεί, κι ας ήταν η δεύτερη μόνο μέρα στη ζωή μιας Ζιγκοάλα. Φέτος εδώ θα ξεχειμωνιάσει το χίπστερ κοινό, ίσως και εσύ ο μεγαλύτερος ή ο μικρότερος. Αλλά παιδιά, ας μην αρχίσουμε τις συγκρίσεις με το Pharaoh και ας μην αναρωτηθούμε καν αν η Ζιγκοάλα είναι «το νέο Pharaoh». Πρόκειται για μαγαζιά που μοιράζονται κοινές φιλίες αλλά δεν είναι διόλου συγκρίσιμα μεταξύ τους.

Λυκούργου 9, Ομόνοια, 2103246223